Γιατί εκείνη την στιγμή, απλά δεν θέλεις να υπάρχεις.
Ημέρα
1η - Η Έξοδος
13 Ιουλίου, 2011
Θυμήθηκα ένα βράδυ, που είχαμε πάει να βοηθήσουμε κάποιους άστεγους που είχαμε μάθει οτι ζουν στο άλσος στην Ακαδημία Πλάτωνος...
Προσπαθούσαμε να τους βρούμε μέσα στο δασάκι, λίγο δύσκολο όμως γιατί ήταν πολύ σκοτεινά... Έτσι, προχώρησα πρώτος στους σκοτεινούς θάμνους, και πίσω μου ένας συνάδελφος που προσπαθούσε να διακρίνει ...οτιδήποτε...
- “Που πας ρε Γιώργο; Δεν βλέπουμε τη μύτη μας εδώ!!”
- “Έλα βρε! Προχώρα! Βλέπω εγώ και για τους δυο μας!
- “Πλάκα κάνεις!!”
Και χρειάστηκε να του εξηγήσω.... οτι όταν κάποιος μένει άστεγος και περιπλανιέται στα σκοτάδια, γιατί αυτός είναι πλέον ο κόσμος του, μαθαίνει να “βλέπει”.... για να ξεχωρίζει τις άλλες “σκιές...”
Ο κόσμος των σκιών.... Τον γνώρισα εκείνον τον Ιούλιο, και έγινα κομμάτι του....
Εκείνο το απόγευμα, πραγματικά, το μόνο που είχα μέσα στο κεφάλι μου... ήταν οτι πλέον είμαι άστεγος... Με λίγα λόγια δεν ήξερα τι μου γίνεται, όλες οι σκέψεις μπερδεμένες σε ομίχλη...
Δεν ήξερα τι να πάρω μαζί μου... νερό, κάτι φαγώσιμο, κωλόχαρτο, οδοντόβουρτσα;... τί στο διάολο χρειάζεται να έχει ένας άστεγος;
Ο πρώτος πανικός... Ευτυχώς έκανε πολύ ζέστη...
Και στα βιαστικά, ρίχνεις 5-6 άχρηστα πράγματα στο σάκο, και βαδίζεις προς την εξώπορτα...
...κοντοστάθηκα για λίγο, κάνω μεταβολή και πάω προς τη βιβλιοθήκη... προφανώς δεν θα ξαναδώ τα βιβλία μου, γι' αυτό, ας πάρω κάτι μαζί μου... να διαβάσω κάτι στα γρήγορα... να το βάλω στο άδειο μου μυαλό... να έχει κάτι να ασχολείται...
Και εντελώς τυχαία, το χέρι μου πιάνει ένα σχεδόν διαλυμένο παλιό βιβλίο...
Του Γκίνσμπεργκ... και διαβάζω “το ουρλιαχτό”, έτσι, να ρίξω μια ματιά στα χρόνια τα παλιά...
Να πάρω κάτι από τη ζωή που εγκατέλειπα...
“....με την απόλυτη καρδιά τού ποιήματος τής ζωής σφαγμένη και
πετάμενη έξω απ’ τα κορμιά τους, καλή για φάγωμα για
χίλια χρόνια..”
Λίγο αργότερα βρίσκομαι σε ένα παρκάκι καθισμένος στο τσιμεντένιο παγκάκι, να χαζεύω τους περαστικούς και παριστάνοντας τον αδιάφορο... ένας απλός επισκέπτης του πάρκου δηλαδή...
Μόνο που εδώ θα βγάλω αυτή την πρώτη νύχτα της αστεγίας... και δεν το έχω ακόμα χωνέψει.
Και όσο περνά η ώρα, ο κόσμος αραιώνει.. και βρίσκεσαι μόνος, εσύ και ο εχθρός, ο εαυτός σου... που βάλθηκε να σε παιδέψει αυτή την πρώτη νύχτα...
Αγρια μεσάνυχτα, στα σκοτάδια, και η έκρηξη στο μυαλό σου έχει ήδη προκληθεί... Τόσο δυνατή, ανεξέλεγκτη... και το ωστικό κύμα κατεβαίνει στο λαιμό, το σβέρκο, στο στήθος και την καρδιά, το στομάχι, τα πόδια.... μουδιάζεις και παραλύεις εντελώς...
...και γυρνάς στο πλάι, να ξεράσεις, να εκτονωθεί η έκρηξη...
...και χαλαρώνεις... νομίζεις... γιατί σε ελάχιστο χρόνο, τα φίδια των σκέψεων σε τυλίγουν και σε τραβάνε στην τρύπα τους.....
Που θα πλένομαι; Που θα αφοδεύω; Που θα κρύβομαι τις νύχτες; Τι θα κάνω την ημέρα...
Με τι θα κόβω τα νύχια μου; Και πιστεύεις οτι αυτά είναι τα προβλήματα...
Την πάτησες φίλε... Το πρόβλημα, το αναπάντητο ερώτημα είναι: τι θα απογίνεις.... ψάχνεις να βρεις ρόλο για την ύπαρξή σου, και παράλληλα, καταλαβαίνεις τον ρόλο της σκιάς.... Κατάλαβες φίλε; Πρέπει να γίνεις “σκιά”... Να επιβιώσεις σαν σκιά...
Σε μαγκώνουν οι φόβοι τώρα πια.... γίνεσαι η σκιά που φοβάται το σκοτάδι.. το νέο σου “σπίτι”.
Σε πνίγει το παράπονο.... οι αναμνήσεις σου τσακίζουν την ψυχή... ναι, ανακάλυψες οτι έχεις και ψυχή... με αυτή γεννήθηκες και μεγαλώνοντας την στράγγιζες σε κάθε στιγμή της ζωή σου....
Ξημερώνει.... αυτοκίνητα... λίγος κόσμος βιαστικός.... και καθώς ανεβαίνει ο ήλιος, παρατηρείς το σκηνικό. Αλήθεια.... τι είναι όλα αυτά;
Μοιάζει να είσαι ο μοναδικός θεατής μιας παράστασης που κάποτε συμμετείχες... μέχρι χτες....
Και αναρωτιέσαι γιατί τώρα κατέληξες ένας και μοναδικός θεατής... και σε καταβάλει η κατάθλιψη, για έναν κόσμο που έζησες και δεν υπάρχει πια.... χαμένος από τους φίλους, την οικογένεια, το παιδί σου και τους αγαπημένους σου.... και με χαμένα, στραγγισμένα τα αισθήματα...
Οι τύψεις... στην έχουν στημένη στη γωνία.... πρέπει να τις ξεγελάσεις για την ώρα.... πρέπει να πολεμήσεις για την επιβίωση....
“...λογομαχώντας με τούς αντίλαλους τής ψυχής,
χορεύοντας ροκ στις μεσονύχτιες παντέρημες εκτάσεις τής
αγάπης, ένα όνειρο ζωής ένας βραχνάς, σώματα πού γινήκαν
πέτρα βαριά σαν το φεγγάρι...”
Και λες... καλή τύχη αδελφέ μου... έχεις να δώσεις μεγάλες μάχες... κρατήσου λοιπόν...
Και μπαίνεις δειλά στο “σπίτι των σκιών”...
“....και τρέμοντας από ντροπή, απορριγμένος κι όμως
ανοίγοντας την ψυχή για να ομονοήσει με το ρυθμό της
σκέψης μες στο γυμνό κι απέραντο κεφάλι,
ο τρελός το ρεμάλι κι άγγελος μπιτ στο Χρόνο, άγνωστος, κι
όμως καταγράφοντας εδώ αυτά πού θ’ απομείνουν για να
ειπωθούν σε καιρούς μετά το θάνατο, γι’ αυτούς
πού υψώθηκαν μετενσαρκωμένοι....”
Allen Ginsberg – Το Ουρλιαχτό (αποσπάσματα)
13 Ιουλίου, 2011
Θυμήθηκα ένα βράδυ, που είχαμε πάει να βοηθήσουμε κάποιους άστεγους που είχαμε μάθει οτι ζουν στο άλσος στην Ακαδημία Πλάτωνος...
Προσπαθούσαμε να τους βρούμε μέσα στο δασάκι, λίγο δύσκολο όμως γιατί ήταν πολύ σκοτεινά... Έτσι, προχώρησα πρώτος στους σκοτεινούς θάμνους, και πίσω μου ένας συνάδελφος που προσπαθούσε να διακρίνει ...οτιδήποτε...
- “Που πας ρε Γιώργο; Δεν βλέπουμε τη μύτη μας εδώ!!”
- “Έλα βρε! Προχώρα! Βλέπω εγώ και για τους δυο μας!
- “Πλάκα κάνεις!!”
Και χρειάστηκε να του εξηγήσω.... οτι όταν κάποιος μένει άστεγος και περιπλανιέται στα σκοτάδια, γιατί αυτός είναι πλέον ο κόσμος του, μαθαίνει να “βλέπει”.... για να ξεχωρίζει τις άλλες “σκιές...”
Ο κόσμος των σκιών.... Τον γνώρισα εκείνον τον Ιούλιο, και έγινα κομμάτι του....
Εκείνο το απόγευμα, πραγματικά, το μόνο που είχα μέσα στο κεφάλι μου... ήταν οτι πλέον είμαι άστεγος... Με λίγα λόγια δεν ήξερα τι μου γίνεται, όλες οι σκέψεις μπερδεμένες σε ομίχλη...
Δεν ήξερα τι να πάρω μαζί μου... νερό, κάτι φαγώσιμο, κωλόχαρτο, οδοντόβουρτσα;... τί στο διάολο χρειάζεται να έχει ένας άστεγος;
Ο πρώτος πανικός... Ευτυχώς έκανε πολύ ζέστη...
Και στα βιαστικά, ρίχνεις 5-6 άχρηστα πράγματα στο σάκο, και βαδίζεις προς την εξώπορτα...
...κοντοστάθηκα για λίγο, κάνω μεταβολή και πάω προς τη βιβλιοθήκη... προφανώς δεν θα ξαναδώ τα βιβλία μου, γι' αυτό, ας πάρω κάτι μαζί μου... να διαβάσω κάτι στα γρήγορα... να το βάλω στο άδειο μου μυαλό... να έχει κάτι να ασχολείται...
Και εντελώς τυχαία, το χέρι μου πιάνει ένα σχεδόν διαλυμένο παλιό βιβλίο...
Του Γκίνσμπεργκ... και διαβάζω “το ουρλιαχτό”, έτσι, να ρίξω μια ματιά στα χρόνια τα παλιά...
Να πάρω κάτι από τη ζωή που εγκατέλειπα...
“....με την απόλυτη καρδιά τού ποιήματος τής ζωής σφαγμένη και
πετάμενη έξω απ’ τα κορμιά τους, καλή για φάγωμα για
χίλια χρόνια..”
Λίγο αργότερα βρίσκομαι σε ένα παρκάκι καθισμένος στο τσιμεντένιο παγκάκι, να χαζεύω τους περαστικούς και παριστάνοντας τον αδιάφορο... ένας απλός επισκέπτης του πάρκου δηλαδή...
Μόνο που εδώ θα βγάλω αυτή την πρώτη νύχτα της αστεγίας... και δεν το έχω ακόμα χωνέψει.
Και όσο περνά η ώρα, ο κόσμος αραιώνει.. και βρίσκεσαι μόνος, εσύ και ο εχθρός, ο εαυτός σου... που βάλθηκε να σε παιδέψει αυτή την πρώτη νύχτα...
Αγρια μεσάνυχτα, στα σκοτάδια, και η έκρηξη στο μυαλό σου έχει ήδη προκληθεί... Τόσο δυνατή, ανεξέλεγκτη... και το ωστικό κύμα κατεβαίνει στο λαιμό, το σβέρκο, στο στήθος και την καρδιά, το στομάχι, τα πόδια.... μουδιάζεις και παραλύεις εντελώς...
...και γυρνάς στο πλάι, να ξεράσεις, να εκτονωθεί η έκρηξη...
...και χαλαρώνεις... νομίζεις... γιατί σε ελάχιστο χρόνο, τα φίδια των σκέψεων σε τυλίγουν και σε τραβάνε στην τρύπα τους.....
Που θα πλένομαι; Που θα αφοδεύω; Που θα κρύβομαι τις νύχτες; Τι θα κάνω την ημέρα...
Με τι θα κόβω τα νύχια μου; Και πιστεύεις οτι αυτά είναι τα προβλήματα...
Την πάτησες φίλε... Το πρόβλημα, το αναπάντητο ερώτημα είναι: τι θα απογίνεις.... ψάχνεις να βρεις ρόλο για την ύπαρξή σου, και παράλληλα, καταλαβαίνεις τον ρόλο της σκιάς.... Κατάλαβες φίλε; Πρέπει να γίνεις “σκιά”... Να επιβιώσεις σαν σκιά...
Σε μαγκώνουν οι φόβοι τώρα πια.... γίνεσαι η σκιά που φοβάται το σκοτάδι.. το νέο σου “σπίτι”.
Σε πνίγει το παράπονο.... οι αναμνήσεις σου τσακίζουν την ψυχή... ναι, ανακάλυψες οτι έχεις και ψυχή... με αυτή γεννήθηκες και μεγαλώνοντας την στράγγιζες σε κάθε στιγμή της ζωή σου....
Ξημερώνει.... αυτοκίνητα... λίγος κόσμος βιαστικός.... και καθώς ανεβαίνει ο ήλιος, παρατηρείς το σκηνικό. Αλήθεια.... τι είναι όλα αυτά;
Μοιάζει να είσαι ο μοναδικός θεατής μιας παράστασης που κάποτε συμμετείχες... μέχρι χτες....
Και αναρωτιέσαι γιατί τώρα κατέληξες ένας και μοναδικός θεατής... και σε καταβάλει η κατάθλιψη, για έναν κόσμο που έζησες και δεν υπάρχει πια.... χαμένος από τους φίλους, την οικογένεια, το παιδί σου και τους αγαπημένους σου.... και με χαμένα, στραγγισμένα τα αισθήματα...
Οι τύψεις... στην έχουν στημένη στη γωνία.... πρέπει να τις ξεγελάσεις για την ώρα.... πρέπει να πολεμήσεις για την επιβίωση....
“...λογομαχώντας με τούς αντίλαλους τής ψυχής,
χορεύοντας ροκ στις μεσονύχτιες παντέρημες εκτάσεις τής
αγάπης, ένα όνειρο ζωής ένας βραχνάς, σώματα πού γινήκαν
πέτρα βαριά σαν το φεγγάρι...”
Και λες... καλή τύχη αδελφέ μου... έχεις να δώσεις μεγάλες μάχες... κρατήσου λοιπόν...
Και μπαίνεις δειλά στο “σπίτι των σκιών”...
“....και τρέμοντας από ντροπή, απορριγμένος κι όμως
ανοίγοντας την ψυχή για να ομονοήσει με το ρυθμό της
σκέψης μες στο γυμνό κι απέραντο κεφάλι,
ο τρελός το ρεμάλι κι άγγελος μπιτ στο Χρόνο, άγνωστος, κι
όμως καταγράφοντας εδώ αυτά πού θ’ απομείνουν για να
ειπωθούν σε καιρούς μετά το θάνατο, γι’ αυτούς
πού υψώθηκαν μετενσαρκωμένοι....”
Allen Ginsberg – Το Ουρλιαχτό (αποσπάσματα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου