Εβδομάδα 1η – Αδέσποτα Σκυλιά

"...το νιώθω όταν με κοιτάει στα μάτια..."

01/01/2014

Ξύπνησα περίεργα σήμερα, πρώτη μέρα του 2014.

Αφού κατάφερα να πέσω για ύπνο κάπου στις 6 το πρωί, στις 8 και μισή με ξύπνησε το “μπλίπ” του κινητού. Αναρωτήθηκα ποιος με θυμήθηκε και έριξα μια ματιά, για να συνειδητοποιήσω σχεδόν αμέσως οτι ήταν όνειρο, μόνο ένα όνειρο...

Περίεργο όνειρο... ίσως από αυτά που τα λένε “vivid dreams”.
Οπότε, έβαλα το replay για να θυμηθώ τις λεπτομέρειες.

Ελαφρώς μπερδεμένα τα πράγματα. Παρακολουθούσα λέει, μια συναυλία του Clapton σε 2 μεγάλα monitors. Καλά μέχρι εδώ... μια από τις υπέροχες συναυλίες του. Αλλά, την έβλεπα με παρέα!

Όρθιος δίπλα μου η Σκιά.. Να είσαι καλά φίλε μου... Πού ούτε στα όνειρα δεν με εγκαταλείπεις....

Και το όνειρο εκτρέπεται... πίσω στο 1975 νομίζω.. Βρίσκομαι ξαπλωμένος, γυμνός στο κρεββάτι, καλοκαίρι με πολύ ζέστη. Γλαρωμένος μετά την δουλειά... Και πάνω στο στήθος μου, να κοιμάται μπρούμυτα, ξεβράκωτη κι αυτή, η μικρή μου, και να λιώνουμε στον ιδρώτα...

Αυτό όμως δεν ήταν όνειρο, αλλά μια γλυκιά ανάμνηση που τρύπωσε ύπουλα στο όνειρο!
Και πολύ καλά έκανε!!

-----------------------------------------

Εβδομάδα 1η – Αδέσποτα Σκυλιά

Ιούλιος, 2011

Ξύπνησα περίεργα σήμερα.

Αν το πούμε ύπνο αυτό... μισός ύπνος... κοιμάσαι και ταυτόχρονα παρακολουθείς το περιβάλλον, σε μια προσπάθεια αυτοπροστασίας... Δεν καταλαβαίνεις αν είσαι σε όνειρο ή σε παραίσθηση.

Ιδρωμένος... γλιτσιασμένος μάλλον... Μια εβδομάδα στο δρόμο είναι αρκετή, για να αποκτήσεις το χρώμα, την βρώμα και την ολοκληρωμένη όψη ενός άστεγου.

Είναι μέρες που δεν έχω κοιτάξει σε καθρέφτη... Και δεν θα το κάνω τώρα. Απλά βλέπω τα μάτια των ανθρώπων που με κοιτούν, και είναι αρκετό...

Δεν είναι όμως το είδωλο μου που μπορεί να με σοκάρει. Είναι αυτό που εκφράζουν τα μάτια, αυτό το αίσθημα λύπης, έκπληξης, οίκτου, φόβου, σιχασιάς, περιέργειας... και πολύ σπάνια, συμπόνια ή και συμπάθειας... πολύ σπάνια.. πολύ...

Δεν αισθάνεσαι ακριβώς σαν άνθρωπος... είναι τα αρχέγονα ένστικτα που σε συντηρούν.
Έχεις την εντύπωση πως καταλαβαίνεις τι γίνεται, τι σου συμβαίνει, πιάνεις κουβέντα με τον εαυτό σου και προσπαθείς να επικοινωνήσεις. Βοηθά η γλώσσα, ο λόγος, που δεν έχει χαθεί ...ακόμα..
Ναι, κάθε μέρα, κάθε νύχτα, μιλάς όλο και λιγότερο, ακόμα και με τους δυο άλλους άστεγους που είναι μαζί σου ή μάλλον που “υπάρχουν” μαζί σου. Ειδικά με αυτούς, δεν χρειάζεται να πεις πολλά... ξέρεις... “νερό”, “φαγητό” “πάω για κλάδεμα” (τουαλέτα στους θάμνους).

Γνωρίζεις οτι αν σε πάρει ο ύπνος, θα σου κλέψουν οτι έχεις και δεν θα τους ξαναδείς.... και το ίδιο το γνωρίζουν και αυτοί. Υπάρχει μια επικοινωνία, τηλεπαθητική θα έλεγα, τα λόγια δεν είναι απαραίτητα.

Χάνονται και οι αισθήσεις. Αφή, ακοή, όραση, όσφρηση, γεύση... δεν μοιάζει να λειτουργεί καμιά σωστά. Όραση θολή, απλανής. Αφή... ότι πιάνεις, το χάνεις, φεύγει σαν υγρό. Γεύση, η πικρή γεύση του τίποτα... Και η όσφρηση... όλα μυρίζουν το ίδιο.. την μπόχα σου και την απλυσιά...
Η ακοή, είναι το μόνο που έμεινε και, περίεργο, ακούς πολύ καλύτερα από πριν!

Κοιτάζω δίπλα μου τον κοπριτάκο, το σκυλάκι που εξαφανίζεται όλη την ημέρα, ποιος ξέρει που πάει, και που την νύχτα έρχεται αθόρυβα και τρυπώνει στην κουβέρτα μου, μέχρι το πρωί. Και να πεις... δεν έχω τίποτα να του δώσω.. ξέρει όμως πως σχεδόν το αγαπάω... το νιώθω όταν με κοιτάει στα μάτια....

Πόσο παράξενα αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο όταν είσαι άστεγος...

Τον παρατηρείς από χαμηλά, σαν το αδέσποτο, αισθάνεσαι ίσος με το σκυλάκι, και οι δυο προσπαθείτε να επιβιώσετε, με τα ίδια ένστικτα, αισθήματα μοναξιάς και απόρριψης, με κομματάκια ελπίδας σε μια ψυχή τρύπια και κουρελιασμένη...

Θέλεις το σπίτι σου... την συντροφιά σου...

Αυτά σκέφτεσαι μερικές φορές, αλλά φευγαλέα... και τα στριμώχνεις στα σύνορα του μυαλού.

Φαγούρα... λες να άρπαξα ψύλλους; Αλλά δεν έχω γούνα ...ακόμα... Από την βρώμα θα είναι...
Με κοιτάζει ο None, αυτό το όνομα του έδωσα... πώς άραγε θα με ονόμαζε αυτός; Ο “Κανένας” ίσως.. Και με κοιτάζει βαθιά... σαν να πιάνει αυτά που σκέφτομαι.... Την ίδια ζωή ζούμε άλλωστε.

Αδέσποτοι και οι δυό.

Ποια η διαφορά;

Οραματίζονται τα σκυλιά; ...οι άστεγοι;

Ελπίζουν τα σκυλιά; ...οι άστεγοι;
Έχουν μέλλον τα αδέσποτα σκυλιά; ...οι άστεγοι;

Τελικά... αυτά κι εμείς...

Αδέσποτα σκυλιά είμαστε.....

Και οραματίζομαι...

να ξεφύγω από τον δρόμο...

να μπορέσω να βγάλω και άλλους,

να πάψουν να είναι “αδέσποτοι σκύλοι”....

Οραματίζομαι...

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ...

Καληνύχτα...