Φιλιά...

...κι έχω μόνο τα όνειρα για παρέα...

Φιλιά, μοναδικά, ηδονικά, τα δικά μας φιλιά...

Τριάντα χιλιάδες και βάλε μηνύματα, γράμματα... Το καθένα, δημιουργία εικόνων, ονείρων, χάους, αντίδρασης, αγάπης, ελπίδας, ηδονής και πάθους, σχεδίων για το μέλλον, καταθέσεις ψυχής... και τόσα άλλα... χιλιάδες...

Και κάθεσαι και τα διαβάζεις ένα ένα, με πόνο, και θρηνείς τις νύχτες κοιτάζοντας τα, και τα δάκρυα σε εμποδίζουν να διακρίνεις τα γράμματα...

Έχεις στερηθεί τα πάντα... μα τα πάντα... τις βασικές σου ανάγκες... το φαγητό, ένα δικό σου σπιτάκι, ένα κρεβάτι, αγωνιάς για την επιβίωση, χρειάζεσαι ένα τσιγάρο που δεν υπάρχει... δεν έχεις οικογένεια να φροντίσεις, το παιδί σου δεν ξέρεις αν θα το ξαναδείς, δουλειά δεν υπάρχει.. πως να φροντίσεις τους αγαπημένους σου... πως;

Και "ζεις" στην άκρη της ζωής κάποιου... στην άκρη, και είσαι τόσο ευτυχισμένος που έχεις τουλάχιστον αυτό... την ακρούλα... και κάθε τόσο τρως μια σπρωξιά και καταβαραθρώνεσαι... στα τάρταρα... Και σκαρφαλώνεις ξανά και ξανά με πολύ κόπο και πονάς, αλλά έχεις δώσει την ψυχή σου για να έχεις αυτή την γωνίτσα στην άκρη.

Και δεν σε νοιάζει, αρκεί να υπάρχεις, να αγαπάς, να ανησυχείς, να νοιάζεσαι...
Και αποζητάς να πάρεις λίγη αγάπη... λίγη... αλλά ούτε αυτό το δικαίωμα έχεις..

Και δεν το έχεις, γιατί είσαι μόνο μια ψυχή στην άκρη της ζωής κάποιου...

Απλά μια Σκιά, μια ψυχή κομμάτια... τίποτα...

Κι έτσι... είσαι ελεύθερη τώρα πια...

Κι έχω μόνο τα όνειρα για παρέα.

Χριστούγεννα 2013 – Η Αλήθεια α'

solitude – μοναχικότητα (εθελουσία)

loneliness – μοναξιά (απέραντη)

Γράφτηκε παραμονές Χριστουγέννων του 2013..

17/12/2013

Χριστούγεννα 2013 – Η Αλήθεια

Πριν λίγες μέρες έγραψα ένα κείμενο με τίτλο “Χριστούγεννα 2012 – Το Ψέμα”.

Σε λίγες μέρες θα έχουμε τα Χριστούγεννα του 2013....

Έχω βαρύνει πολύ αυτές τις μέρες.... και ίσως αυτό να είναι το τελευταίο κείμενο πού δημοσιεύω εδώ για φέτος... (και ελπίζω όχι..)

Αυτή τη χρονιά, είμαι φιλοξενούμενος σε φιλικό σπίτι, αλλά κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες... Πρέπει να το αντέξω, για χάρη της υπόλοιπης ζωής μου....

Την προηγούμενη χρονιά, χρειάστηκε να πω ένα ψέμα, για να “σταθώ” ψυχολογικά.

Τώρα, πρέπει να αντιμετωπίσω μια άλλη κατάσταση... την σημερινή αλήθεια...

Και αυτή είναι, οτι πρέπει να ξανακουβεντιάσω λίγο με τον εαυτό μου, να κάνω μια ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε, και που βρίσκομαι σήμερα....

Μια χρονιά με ανατροπές, αποφάσεις, εσωτερικές αλλαγές... και με κατάληξη, προς το παρόν μαύρη... και με πόνο...

Μου λείπουν πάντα, το σπίτι μου... καταφύγιο, οι οικογένεια μου... μου λείπει μια συντροφιά να μοιραστούμε τις αγωνίες, τις χαρές μας, τις αγκαλιές μας, και την ψυχή μας.....

Όμορφα πράγματα, που όλοι μας έχουμε ανάγκη... και κάποιοι τα έχουν, και άλλοι, όπως οι άστεγοι, τα είχαν και τα έχασαν... Σε αυτούς ανήκω κι εγώ...

Προσπάθησα και προσπαθώ ακόμα, να βρω μια σταθερή εργασία... να έχω ένα αξιοπρεπές σπίτι, για να ξαναβρώ πάλι αυτά που χάθηκαν.... και ακόμα ελπίζω....

Από το καλοκαίρι που πέρασε.... κάποια γεγονότα σημαντικά, επηρέασαν το (πιθανό και αβέβαιο) μέλλον... Η αποστασιοποίηση από ανθρώπους και καταστάσεις.... η “εισαγωγή” μου (ξανά) στον κόσμο των συναισθημάτων.... η εμμονή και επιμονή για ριζικές αλλαγές, το θράσος να ξαναφτιάξω μια ζωή απ' την αρχή... Και τα σπουδαιότερα όλων... η κατάθεση ψυχής και αγάπης...

Όλα αυτά, υπάρχουν και σήμερα, τώρα, κάθε στιγμή που περνάει.... με τρέφουν... μερικές φορές με θάρρος και ελπίδα, με όνειρα... και μερικές φορές με απογοήτευση, εφιάλτες... με πόνο απέραντο....

Εντάξει... όλα είναι στο πρόγραμμα.... αυτό που με ανησυχεί, είναι πόσο θα αντέξω αυτό το σκωτσέζικο ντους.... και που τελειώνουν τα όρια μου....

Φτάνουμε τώρα στις μέρες των γιορτών...

Και αισθάνομαι να βρίσκομαι στο σημείο μηδέν... και δεν είναι αλήθεια αυτό... ΔΕΝ....
Είναι που πλήγωσα αγαπημένους, και που πληγώθηκα με τη σειρά μου.... και τώρα εισπράττω...

Θα περάσουν κι αυτά τα Χριστούγεννα... Μέσα στη μοναξιά, την απομόνωση.... σε 4 τοίχους... να προσπαθώ να ανασυγκροτηθώ, να σταθώ πάλι όρθιος, για όσα πρόκειται να έρθουν, τα όμορφα και τα άσχημα...

Και μέσα σε όλα αυτά.... δεν μπορώ να παραγνωρίσω το πόσο τυχερός είμαι.... Σκέφτομαι τους άστεγους στο δρόμο, Χριστουγεννιάτικα στο κρύο, παγωμένα κορμιά, ψυχές στην κατάψυξη... χωρίς ελπίδες, χωρίς όνειρα....

Νιώθω τόσο αδύναμος να κάνω κάτι γι αυτούς.... Να γράφω και να μιλάω.... πόσο βοηθάει αυτό;

Τι ευχές να δώσεις σε αυτούς; Θα μοιάζει κοροϊδία..... Να προσευχηθώ μόνο μπορώ, στην δύναμη που έχουμε μέσα μας όλοι.... για μια πιο ανθρώπινη ζωή.... κοινωνικά δίκαιη....

Με πίστη στην Ελπίδα και το Όνειρο...

Πολλές ευχές σε όλους... για ένα καλύτερο μέλλον...

- Μικρή μου... να ξαναβρεθούμε μετά από τόσα χρόνια, να γνωρίσουμε πραγματικά ο ένας τον άλλο..

- Ψυχή μου.... μην αποχωριστούμε.....

Με αγάπη,

Γιώργος

Γράμμα στην Λ.

Γράμμα στην Λ. που δεν θα διαβάσει ποτέ...

Χριστούγεννα '92

...Φαντάζομαι θα έπρεπε να ασχοληθείς λίγο παραπάνω με τα πιτσιρίκια.
Δεν είναι η πρώτη φορά…

Είναι όμως η πρώτη φορά που κρυώνω τόσο. Ζεστό είναι το σπίτι, δεν είναι αυτό…
Είναι μέσα μου, που χωρίς να ξέρω γιατί, κρυώνω τόσο πολύ.

Ήταν και κρύα η μέρα σήμερα… παραμονές Χριστουγέννων.

Σκέφθηκα, υπομονή, θα έρθεις, πάντα έρχεσαι.

Έρχεσαι να με ζεστάνεις ή να με δροσίσεις με την παρουσία σου…

Όπως εκείνο το ζεστό καλοκαιρινό σούρουπο στο Φάρο, στο λιμάνι της Μυτιλήνης, εκείνο το βραδάκι που σχεδιάζαμε στο μυαλό μας το πώς θα φτιάχναμε το σπίτι μας.

Που θα χωρούσε όλα τα πιτσιρίκια του κόσμου, κι ας είχαμε κιόλας τρία….

Εκεί στο φάρο, που ονειρευόμασταν σαν 20χρονα παιδιά, κι ας είχαμε φορτωθεί τόσα βάρη στα χρόνια που ζούσαμε, χωρίς να ξέρει ο ένας τον άλλο.

...Άργησες απόψε καλή μου….

Δεν πειράζει όμως, ο Μ. και η Β. θα μας περιμένουν. Έχουμε να σχεδιάσουμε τόσα, σε ένα μήνα δεν θα σε περιμένω πια, δεν θα χρειαστεί να περιμένει πια κανείς…

Άνοιξα το πακετάκι με τις προσκλήσεις μας που πήρα μόλις από τον τυπογράφο,και το χαρτί με τους φίλους που θα καλέσουμε και άρχισα να γράφω τα ονόματα…

Ξέρεις τι παρατήρησα καλή μου Λ.;

Ούτε ένα όνομα δεν ήταν ίδιο με το δικό σου, το δικό μας.

Που να το φανταστώ ότι το όνομα σου θα στοίχειωνε όλη την υπόλοιπη ζωή μου… όπως και η εικόνα σου…

...Άργησες απόψε…

Κάθομαι και αναπολώ τα ταξίδια που πήγαμε και το ταξίδι που ετοιμάζουμε..
Κοιτάω την φωτογραφία που σου τράβηξα στο παράθυρο στο ξενοδοχείο, και για πρώτη φορά πρόσεξα την αφίσα στο απέναντι κτήριο:

"Bailando con Lobos" – Χορεύοντας με τους Λύκους

Χριστούγεννα του '92.

Σκοτείνιασε και δεν τολμώ να ανάψω το φως. Δεν τολμώ να το ανάψω.

Και για κάποιο ανεξήγητο λόγο παγώνω όσο περνάει η ώρα.

Τι είναι αυτό που μου μαυρίζει την ψυχή;

...Άργησες γλυκιά μου…

Και όταν χτύπησε το κουδούνι, πετάχτηκα, τρόμαξα, έτρεξα να ανοίξω την πόρτα, χτυπώντας δεξιά – αριστερά μέσα στο σκοτάδι….

Ο Μ. Τι ήθελε ο Μ. εδώ και μόνος;

Χλωμός, να με κοιτά με αυτό το περίεργο βλέμμα, που δεν είχα ξαναδεί στα μάτια του..

Και δεν ρώτησα τίποτα, δεν είπε τίποτα για πολλή ώρα…

Μόνο άναψε το φως και με παρατηρούσε….

- Ξέρεις Γιώργο… η Λ. δεν θα έρθει απόψε… δεν θα έρθει ποτέ πια… δεν θα μπορέσει… ποτέ πια…

- Η Λ. έφυγε, για πάντα και τώρα θα συνεχίσεις μόνος, με όση δύναμη μπορείς.

Ότι θα σου μείνει…

Κι έκατσε ο Μ. όλη νύχτα μαζί μου και μου έλεγε ιστορίες, σαν να ήμουν μικρό παιδί…

Έκατσε μαζί μου και την επόμενη μέρα, και την άλλη νύχτα…

Αγαπημένε μου Μ.

Και πήρε την σκιά μου την τρίτη μέρα ο Μ. και την πήγε εκεί που κοιμούνται οι άνθρωποι.

Και άλλες σκιές ήταν εκεί. Και οι σκιές των παιδιών της…

Πιο βαριές από τις δικές μας…

Και απ' τα μάτια μας έτρεχαν πέρλες…

Και την καρδιά μας δεν την φώτιζε τίποτα…

...Άργησες απόψε καρδιά μου…..

...Κι εγώ χορεύω με τους Λύκους….

Σαν τον Άργο...

"Όμως τον Άργο θάνατος μαύρος κι αχνός τον πήρε,

σαν είδε τον αφέντη του, στα είκοσι χρόνια απάνω."

(Οδύσσεια)

Η αφοσίωση αυτού του σκυλάκου, που περίμενε τόσα χρόνια να ξαναδεί τον αγαπημένο του Οδυσσέα για να αφεθεί να πεθάνει, με βάζει σε σκέψεις...

Για την αφοσίωση, την αγάπη, την υπομονή, την πίστη, το όνειρο και την ελπίδα. Αυτά, που ελάχιστοι άνθρωποι τα έχουν όλα μαζί μέσα τους, στην ψυχή τους. Και αυτοί, θα τα κουβαλάνε και θα τα ποτίζουν, μέχρι να βγει η τελευταία τους ανάσα...

Σαν τον Άργο... Που ξεπέρασε τα ηλικιακά όρια της ζωής ενός σκύλου, γιατί μέσα του τα είχε όλα αυτά.

Σαν να μας λέει ο Όμηρος, οτι τα πάντα είναι δυνατά, αν καλλιεργήσουμε αυτά τα χαρακτηριστικά.

Αυθαίρετα θα σκεφτώ, οτι μας λέει πώς θα μπορούσαμε να ζήσουμε αιώνια, αν έχουμε και κατέχουμε αυτές τις αρετές... Εντάξει, η φύση δεν μας το επιτρέπει, προφανώς!

Το πέρασμα μας όμως από αυτό τον κόσμο, μπορεί να μην ξεχαστεί, να μας θυμούνται οι άνθρωποι αιώνια, μόνο και μόνο γιατί αγαπήσαμε, ήμασταν πιστοί (σε ιδέες, ανθρώπους, στόχους), ονειρευτήκαμε για όλα αυτά, είχαμε υπομονή, και ζήσαμε πάντα με ελπίδες... Μεμονωμένα ή όλα μαζί, δεν έχει σημασία.

Και ας ζήσαμε μια ζωή μέσα στα σκατά, όπως ο Άργος...

Δύο οι ήρωες της Οδύσσειας λοιπόν, που ενσωμάτωναν αυτές τις ιδιότητες... Ο ένας ήταν σκύλος...

Και θα τους μνημονεύουμε για αιώνες ακόμα.

Να τα δούμε ένα ένα; Οκ βαρετό ίσως, αλλά θα το κάνω!!

Η Αγάπη. Αγάπη για τους πάντες και τα πάντα φυσικά... Ανιδιοτελή αγάπη, χωρίς να απαιτούμε ανταλλάγματα. Η αγάπη δεν μπορεί να διέπεται από καπιταλιστική νοοτροπία. Αγάπη για ζωή, αγάπη για την ζωή.

Η Πίστη. Να πιστεύουμε σε σκοπούς, ιδέες, ανθρώπους, πίστη στην αθωότητα και, πίστη στον εαυτό μας. Αν δεν έχουμε πίστη σε κάτι, τότε μάλλον δεν είμαστε ακριβώς άνθρωποι. Πίστη για ζωή, πίστη στην ζωή.

Το Όνειρο. Το όνειρο είναι δημιουργία. Ονειρεύεσαι ένα δάσος; Τότε έδωσες μια ανάσα ακόμα στη Γη. Ονειρεύεσαι ένα σπίτι και την γαλήνη που μπορεί να σου προσφέρει; Θα το φτιάξεις... Ονειρεύεσαι ειρήνη στον κόσμο; Θα το παλέψεις και θα το πετύχεις, ονειρεύεσαι σύντροφό ψυχής και ζωής; Θα την/τον βρεις. Όνειρο για ζωή, όνειρο ζωής.

Η Υπομονή. Μια ευχή, που μερικές φορές ακούγεται, και είναι κατάρα! Όμως εδώ, μιλάμε για την διαχείριση του χρόνου. Δηλαδή, να έχεις την ικανότητα, να καθυστερείς ή να σπρώχνεις τον χρόνο κατά βούληση. Μην ξεχνάμε οτι ο χρόνος είναι σχετικός. Παίξε τον χρόνο με το μυαλό σου...

Η Ελπίδα. Εδώ θα μπλέξουμε τώρα. Γιατί η ελπίδα για τον καθ' ένα μας, μπορεί είναι και κάτι διαφορετικό. Όμως, εδώ συγκεκριμένα, μιλάμε για την ελπίδα, που είναι η δύναμη και η ενέργεια που τρέφει και ζει, δίνει ανάσα σε όλα τα προηγούμενα. Αγάπη χωρίς ελπίδα γίνεται; Πίστη αν δεν έχεις ελπίδα; Όνειρα χωρίς ελπίδες; Υπομονή; Δεν γίνεται.

Και τέλος....

Η Αφοσίωση. Αναρωτιέμαι... Αν δεν αφοσιωθώ σε όλα τα προηγούμενα, θα μπορέσουν να αποδώσουν τα μέγιστα, το καλύτερο, το ιδανικό αποτέλεσμα;

Ας τα βάλουμε λοιπόν κάτω από την ομπρέλα της Αφοσίωσης και ας γίνει αυτό το "πακέτο", για να αποκτήσουμε συνείδηση της ύπαρξης μας, να βρούμε νόημα για την ζωή. Αφοσίωση για ζωή, αφοσίωση στη ΖΩΗ!

Και η ουσία δεν είναι να κάνουμε ότι κάνουμε για να μας "θυμούνται". Λίγο μας νοιάζει! Θα είμαστε (αν είμαστε) "αλλού"!

Το νόημα και η ουσία είναι, να καλλιεργήσουμε, να θερίσουμε και να μοιράσουμε, αυτά που μας κληροδότησε το Σύμπαν.

Γιατί, αν όχι το καλό, την ελπίδα και τα υπόλοιπα, τι στο διάολο κάνουμε εδώ;;;

Γ.

Ψυχή των Πάντων

 

"Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού;

Η τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;" [Μαρκ. η’ 34-37]

Και μένουν η ζωντανή Σκιά παρέα με το Φάντασμα, πιασμένοι χέρι χέρι να κοιτιούνται τρυφερά και να μιλάνε για αγάπη... ακροβατώντας στις λεπτές γραμμές που χωρίζουν την Ουτοπία, Κάποια Πραγματικότητα και την Ψυχή των Πάντων.

Και η Ουτοπία μας γνέφει, να πάμε προς αυτήν χαμογελώντας γλυκά και απατηλά,

Η Κάποια Πραγματικότητα μας γελάει ειρωνικά κοροϊδεύοντας την αφέλεια μας,

Και η Ψυχή των Πάντων μας παρακαλεί να μην την σπάσουμε, να μη την κάνουμε κομμάτια...

και το λέει ουρλιάζοντας, κλαίγοντας και χύνοντας ποταμούς δακρύων από αίμα...

το αίμα όλων των ψυχών, της Ψυχής των Πάντων...

Και τα χέρια μας αποχωρίστηκαν.

Κι εσένα σε κατάπιε η Κάποια Πραγματικότητα,

κι εμένα η γλύκα της Ουτοπίας..

Κι απέμεινε εκεί, μόνη η Ψυχή των Πάντων κομματιασμένη, να παρασύρεται από το ορμητικό αίμα, και ξέρει οτι η οδύνη και ο πόνος θα κρατήσουν αιώνια, και πέρα από το θάνατο του Χρόνου...

Πόσο γλυκιά και απατηλή η Ουτοπία... Όλα αστραφτερά, πολύχρωμα, φωτεινά.. 

"...αλλά.. λείπει η ψυχή, αυτή που κομματιάσαμε και την αφήσαμε να πνίγεται στο δικό της το αίμα..."

Πόσο όμορφη αυτή η Κάποια Πραγματικότητα.. αυτή που νομίσαμε οτι φτιάχνοντας την, θα ζούσαμε όπως ονειρευόμασταν - κάποτε...

"...αλλά.. λείπει η ψυχή, αυτή που κομματιάσαμε και την αφήσαμε να πνίγεται στο δικό της το αίμα..."

Και καθώς απομακρυνόμαστε και το χάσμα μεταξύ μας μοιάζει να μεγαλώνει, καθώς ο πόνος μας ξεσκίζει τις καρδιές... κοιτάμε με αγωνία τα κομμάτια της Ψυχής των Πάντων, εκεί στο κόκκινο ποτάμι και παρακαλάμε να μην σβήσει, να μη πεθάνει, με την ελπίδα να ξαναγυρίσουμε σε αυτή... να μας αγκαλιάσει με την αγάπη της που απαρνηθήκαμε...

Τόσο πολλή κούραση, να κοιμηθώ... να ησυχάσω, να σταματήσει η αιμορραγία της ψυχής...

Χριστούγεννα 2013 – Η Αλήθεια β'

...θυμάμαι την αγαπημένη μου... κι ας μην κράτησε πολύ...

22/12/2013

Χριστούγεννα 2013 – Η Αλήθεια Βήτα

Άλλα ξεκίνησα να γράφω, αλλού τρέχει το μυαλό μου...

...και σκέφτομαι πάλι τα Χριστούγεννα....

..τους άστεγους και τους “στεγασμένους”...

“Στεγασμένος” λοιπόν κι εγώ.... αλλά όλα τα υπόλοιπα της ύπαρξης μου, αίολα...

Σκέφτομαι τους ανθρώπους που δεν έχουν φτάσει ακόμα στο “Event Horizon”...
Που οργανώνουν αυτές τις μέρες το πώς θα περάσουν την ημέρα των Χριστουγέννων και την παραμονή το βράδυ, στο ρεβεγιόν...

Δηλαδή, όλα αυτά που έκανα κι εγώ, σε όλη τη προηγούμενη ζωή...

Τα ψώνια των τελευταίων ημερών... τα δωράκια για τους αγαπημένους μας.... τα παιδιά, την μάνα, τον/την σύντροφο... την αγαπημένη μας....

Βόλτα... μακρυά ή κοντά... δεν έχει σημασία.... αρκεί που δεν είμαστε μόνοι...

Η οικογένεια, θα μαζευτεί το μεσημέρι γύρω από το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι... Το προηγούμενο βράδυ, ένα αγαπημένο ζευγάρι θα διαλέξει... να πάνε σε ένα ταβερνάκι, club, ή απλά να κάτσει στο σπίτι, αγκαλιά στον καναπέ, με κεράκια, ένα ποτηράκι κόκκινο κρασί, και μουσικούλα.... να συνεχίσουν να συνδέουν τις ψυχές και την αγάπη τους, εκτοπίζοντας τα όποια προβλήματα... χαμογελώντας, και το “τουλάχιστον για απόψε αγάπη μου”.... να ακούγεται ψιθυριστά...

Και κάποιοι άνθρωποι μονάχοι... θα βρουν κάπου να πάνε, τους έχουν καλέσει φίλοι... ή συγγενείς... κάποιο πάρτι σε ένα σπίτι.... Θα πάνε για να μην είναι μόνοι, να μην τους χτυπήσει η μελαγχολία των ημερών... να μην καταλήξουν να θρηνούν στην μοναξιά τους...

Όλα αυτά... και πολλά άλλα, με πολλές λεπτομέρειες, τριγυρνούν στο μυαλό, αναδύονται από τις μνήμες κάποιου ανέμελου και ευτυχισμένου παρελθόντος, μιας άλλης εποχής, σαν από κάποιον άλλο άνθρωπο...

Με κάλεσαν σε ένα σπίτι φέτος, την παραμονή.... καλοί φίλοι... θα περάσω καλά “αν πάω”...

Από την άλλη, η επιλογή είναι να κάτσω εδώ, στο σπίτι που με φιλοξενεί, δεν θα είμαι μόνος, η σκυλίτσα μου θα μου κάνει παρέα... θα μιλάμε, θα μοιραζόμαστε σκέψεις και συναισθήματα.... με τα μάτια!!! Αλλά, αυτό είναι που θα επιθυμούσα να κάνω με ανθρώπινη συντροφιά...

Να πάω; στους φίλους που με κάλεσαν; Τους εκτιμώ, αλλά νομίζω θα ήταν άδικο να περάσω την βραδιά μαζί τους... γιατί θα υποκρίνομαι ότι όλα είναι καλά, την ίδια στιγμή που το μυαλό και η ψυχή μου θα είναι μαντάρα, από αυτά που κουβαλάω μέσα.... Πάλι σκιά θα είμαι....

Πρέπει να αποφασίσω!!

Και μέσα από τις αναμνήσεις... θυμάμαι την αγαπημένη μου, που έφυγε πρόωρα από την ζωή, και την ζωή μου, παραμονή Χριστουγέννων, πριν από 20 και βάλε χρόνια... Και χαμογελώ! Ναι! Για την αγάπη που είχαμε... κι ας μην κράτησε πολύ, όπως ονειρευόμασταν και σχεδιάζαμε...

Και αναπολώ τις ευτυχισμένες μέρες που πέρασα φέτος, που μου έδωσαν δύναμη και ελπίδα, να συνεχίσω να ΖΩ! Μέρες που θα μείνουν για πάντα μέσα μου... μέρες δακρύων γεμάτων ευτυχία..

...μέρες γεμάτες με ηδονή των ψυχών και των κορμιών... όνειρα και σχέδια για το μέλλον....
...και το μυαλό μου γαμήθηκε.... κι εμένα.... και η ψυχή μου....

Πρέπει να αποφασίσω... τι θα κάνω την παραμονή...

Σήμερα το πρωί, πήγαινα βόλτα την μικρή, την σκυλίτσα μου.... Πενήντα μέτρα μακρυά από το σπίτι που με φιλοξενεί, και σκεπτόμενος όλα αυτά, βρέθηκα μπροστά στο πλινθόκτιστο ερείπιο που βλέπω κάθε μέρα...

Εδώ μένουν ένα ζευγαράκι... άστεγοι, νέα παιδιά... χωρίς νερό, χωρίς φως, χωρίς θέρμανση και σχεδόν χωρίς παράθυρα... Έχουν όμως κάτι που είναι σημαντικότερο απ' όλα αυτά...

Ένα Μωράκι!!

Και δείχνουν τόσο ευτυχισμένοι και οι τρεις.... Τους ζήλεψα, έτσι όπως τους είδα να έχουν βγει στο πεζοδρόμιο με το μικρό στο καροτσάκι του, να μαζέψουν ήλιο.... Όμορφη μέρα.... όμορφο θέαμα...

Και να! Βρήκα που θα κάνω “ρεβεγιόν”!

Κάτι λουκάνικα που έχω... ρύζι... σαλάτα... θα τα φτιάξω και θα τα βάλω σε ένα τάπερ...
Κεράκια... λίγη μουσικούλα... Υπάρχει εδώ και ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί...

Θα περάσουμε όμορφα... θα ανταλλάξουμε σκέψεις, θα γνωριστούμε... θα ονειρευτούμε... Να γεννήσουμε ελπίδες πάλι....

Αποφάσισα... τι θα κάνω την παραμονή των Χριστουγέννων....

Τώρα.... να ζητήσω μια χάρη...

Όσοι έχετε την άνεση, να προσφέρετε λίγο από το πνεύμα των Χριστουγέννων, σε κάποιον που υποφέρει κάπου κοντά σας.... Λίγο από το φαγητό της οικογένειας... Μια κουβέρτα ίσως...
Ακόμα και ένα χαμόγελο... φτάνει...

Με αγάπη..... όχι από οίκτο....

Σας παρακαλώ.....

Σας ευχαριστώ...

Γ.

Εβδομάδα 1η – Αδέσποτα Σκυλιά

"...το νιώθω όταν με κοιτάει στα μάτια..."

01/01/2014

Ξύπνησα περίεργα σήμερα, πρώτη μέρα του 2014.

Αφού κατάφερα να πέσω για ύπνο κάπου στις 6 το πρωί, στις 8 και μισή με ξύπνησε το “μπλίπ” του κινητού. Αναρωτήθηκα ποιος με θυμήθηκε και έριξα μια ματιά, για να συνειδητοποιήσω σχεδόν αμέσως οτι ήταν όνειρο, μόνο ένα όνειρο...

Περίεργο όνειρο... ίσως από αυτά που τα λένε “vivid dreams”.
Οπότε, έβαλα το replay για να θυμηθώ τις λεπτομέρειες.

Ελαφρώς μπερδεμένα τα πράγματα. Παρακολουθούσα λέει, μια συναυλία του Clapton σε 2 μεγάλα monitors. Καλά μέχρι εδώ... μια από τις υπέροχες συναυλίες του. Αλλά, την έβλεπα με παρέα!

Όρθιος δίπλα μου η Σκιά.. Να είσαι καλά φίλε μου... Πού ούτε στα όνειρα δεν με εγκαταλείπεις....

Και το όνειρο εκτρέπεται... πίσω στο 1975 νομίζω.. Βρίσκομαι ξαπλωμένος, γυμνός στο κρεββάτι, καλοκαίρι με πολύ ζέστη. Γλαρωμένος μετά την δουλειά... Και πάνω στο στήθος μου, να κοιμάται μπρούμυτα, ξεβράκωτη κι αυτή, η μικρή μου, και να λιώνουμε στον ιδρώτα...

Αυτό όμως δεν ήταν όνειρο, αλλά μια γλυκιά ανάμνηση που τρύπωσε ύπουλα στο όνειρο!
Και πολύ καλά έκανε!!

-----------------------------------------

Εβδομάδα 1η – Αδέσποτα Σκυλιά

Ιούλιος, 2011

Ξύπνησα περίεργα σήμερα.

Αν το πούμε ύπνο αυτό... μισός ύπνος... κοιμάσαι και ταυτόχρονα παρακολουθείς το περιβάλλον, σε μια προσπάθεια αυτοπροστασίας... Δεν καταλαβαίνεις αν είσαι σε όνειρο ή σε παραίσθηση.

Ιδρωμένος... γλιτσιασμένος μάλλον... Μια εβδομάδα στο δρόμο είναι αρκετή, για να αποκτήσεις το χρώμα, την βρώμα και την ολοκληρωμένη όψη ενός άστεγου.

Είναι μέρες που δεν έχω κοιτάξει σε καθρέφτη... Και δεν θα το κάνω τώρα. Απλά βλέπω τα μάτια των ανθρώπων που με κοιτούν, και είναι αρκετό...

Δεν είναι όμως το είδωλο μου που μπορεί να με σοκάρει. Είναι αυτό που εκφράζουν τα μάτια, αυτό το αίσθημα λύπης, έκπληξης, οίκτου, φόβου, σιχασιάς, περιέργειας... και πολύ σπάνια, συμπόνια ή και συμπάθειας... πολύ σπάνια.. πολύ...

Δεν αισθάνεσαι ακριβώς σαν άνθρωπος... είναι τα αρχέγονα ένστικτα που σε συντηρούν.
Έχεις την εντύπωση πως καταλαβαίνεις τι γίνεται, τι σου συμβαίνει, πιάνεις κουβέντα με τον εαυτό σου και προσπαθείς να επικοινωνήσεις. Βοηθά η γλώσσα, ο λόγος, που δεν έχει χαθεί ...ακόμα..
Ναι, κάθε μέρα, κάθε νύχτα, μιλάς όλο και λιγότερο, ακόμα και με τους δυο άλλους άστεγους που είναι μαζί σου ή μάλλον που “υπάρχουν” μαζί σου. Ειδικά με αυτούς, δεν χρειάζεται να πεις πολλά... ξέρεις... “νερό”, “φαγητό” “πάω για κλάδεμα” (τουαλέτα στους θάμνους).

Γνωρίζεις οτι αν σε πάρει ο ύπνος, θα σου κλέψουν οτι έχεις και δεν θα τους ξαναδείς.... και το ίδιο το γνωρίζουν και αυτοί. Υπάρχει μια επικοινωνία, τηλεπαθητική θα έλεγα, τα λόγια δεν είναι απαραίτητα.

Χάνονται και οι αισθήσεις. Αφή, ακοή, όραση, όσφρηση, γεύση... δεν μοιάζει να λειτουργεί καμιά σωστά. Όραση θολή, απλανής. Αφή... ότι πιάνεις, το χάνεις, φεύγει σαν υγρό. Γεύση, η πικρή γεύση του τίποτα... Και η όσφρηση... όλα μυρίζουν το ίδιο.. την μπόχα σου και την απλυσιά...
Η ακοή, είναι το μόνο που έμεινε και, περίεργο, ακούς πολύ καλύτερα από πριν!

Κοιτάζω δίπλα μου τον κοπριτάκο, το σκυλάκι που εξαφανίζεται όλη την ημέρα, ποιος ξέρει που πάει, και που την νύχτα έρχεται αθόρυβα και τρυπώνει στην κουβέρτα μου, μέχρι το πρωί. Και να πεις... δεν έχω τίποτα να του δώσω.. ξέρει όμως πως σχεδόν το αγαπάω... το νιώθω όταν με κοιτάει στα μάτια....

Πόσο παράξενα αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο όταν είσαι άστεγος...

Τον παρατηρείς από χαμηλά, σαν το αδέσποτο, αισθάνεσαι ίσος με το σκυλάκι, και οι δυο προσπαθείτε να επιβιώσετε, με τα ίδια ένστικτα, αισθήματα μοναξιάς και απόρριψης, με κομματάκια ελπίδας σε μια ψυχή τρύπια και κουρελιασμένη...

Θέλεις το σπίτι σου... την συντροφιά σου...

Αυτά σκέφτεσαι μερικές φορές, αλλά φευγαλέα... και τα στριμώχνεις στα σύνορα του μυαλού.

Φαγούρα... λες να άρπαξα ψύλλους; Αλλά δεν έχω γούνα ...ακόμα... Από την βρώμα θα είναι...
Με κοιτάζει ο None, αυτό το όνομα του έδωσα... πώς άραγε θα με ονόμαζε αυτός; Ο “Κανένας” ίσως.. Και με κοιτάζει βαθιά... σαν να πιάνει αυτά που σκέφτομαι.... Την ίδια ζωή ζούμε άλλωστε.

Αδέσποτοι και οι δυό.

Ποια η διαφορά;

Οραματίζονται τα σκυλιά; ...οι άστεγοι;

Ελπίζουν τα σκυλιά; ...οι άστεγοι;
Έχουν μέλλον τα αδέσποτα σκυλιά; ...οι άστεγοι;

Τελικά... αυτά κι εμείς...

Αδέσποτα σκυλιά είμαστε.....

Και οραματίζομαι...

να ξεφύγω από τον δρόμο...

να μπορέσω να βγάλω και άλλους,

να πάψουν να είναι “αδέσποτοι σκύλοι”....

Οραματίζομαι...

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ...

Καληνύχτα...

Γιατί "μακραίνουν" οι Σκιές;

Και γίνεται ένα με το σκοτάδι.... πορεία χωρίς ελπίδα..

20/02/2014

Ο πόνος στο στομάχι και το στήθος άρχισε από νωρίς το μεσημέρι. Ερχόταν κι έφευγε... και πάλι και πάλι, κι έλεγα οτι κάποια στιγμή θα καταλαγιάσει, να με αφήσει ήσυχο...

Και κάθε λίγο έτρωγα και κάτι, μήπως και ηρεμήσει, αλλά τίποτα.. Αργότερα το βράδυ εξαφανίστηκε όπως είχε έρθει, και άρχιζα να το ξεχνάω και να σκέφτομαι το θέμα για την επόμενη "Σκιά". Έχει περάσει καιρός που δεν έγραψα μια λέξη, δεν μου έβγαινε, τα προβλήματα με έχουν βαρύνει.

Όμως, και τις 11 και μισή, ο πόνος ξαναγύρισε. Στην αρχή μαλακός, απλά ενοχλητικός, για να μου θυμίσει οτι δεν είμαι μόνος, έχω τουλάχιστον αυτόν.

Και μετά.... μετά, μισή ώρα μετά... αποφάσισε να με σφυροκοπήσει, να με γονατίσει, να μου κόψει την ανάσα...

Χωρίς σταματημό, χωρίς διαλείμματα... ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Να προσπαθώ να πάρω αναπνοή, να κρατηθώ από κάπου, να σηκωθώ για να παλέψω όρθιος τον καινούργιο, ύπουλο, αόρατο εχθρό... Που μου μασουλάει τα σωθικά, τις σκέψεις μου και την αναπνοή μου...

Για λίγο σκοτάδι, θολούρα, πάλι φως... Και μέσα στην προσπάθεια, να αισθάνομαι να καίνε τα μάγουλα, να καταλαβαίνω τα δάκρυα να κατρακυλάνε και τη σκυλίτσα μου να είναι εκεί και να τα γλύφει, σαν να θέλει να τα σταματήσει....

Και όχι! δεν είναι ο φόβος του θανάτου... με αυτόν έχω ραντεβού άλλη φορά... Παράξενο... κανένας φόβος δεν υπάρχει.. Μόνο πόνος, σωματικός, που ανακατεύεται με τον ψυχικό των τελευταίων μηνών....

Και το μεγάλο, το τεράστιο ΓΑΜΩΤΟ! Γιατί όλα αυτά; - αναπάντητο -

Και φτάνει το ασθενοφόρο και με μαζεύει. Και εκεί μέσα, δεμένος για να μην κατρακυλήσω... ο πόνος να με ξεσκίζει, και περιμένω να σκάσει από μέσα μου σαν το Alien, να με αφήσει και να πάει σε άλλον...

Και τα φώτα σβήνουν... σιγά σιγά, σαν σε κινηματογράφο.. τσίρκο, All that Jazz... αυτό... τα φώτα έσβησαν και άναψαν οι προβολείς, να φωτίσουν τον πρωταγωνιστή στο τελευταίο σόου... "Bye Bye Life"....

Όχι όμως! ΔΕΝ θα είναι αυτό το τελευταίο σόου! Και τα φώτα σβήνουν σιγά σιγά πάλι.... πολύ σιγά, μέχρι να κάνουν το απόλυτο σκοτάδι να λάμψει....

Και ησυχία... απόλυτη... χωρίς πόνο, ...γαλήνη... Και μνήμες, μνήμες όλων των εποχών, του παρελθόντος, του παρόντος, και μνήμες του μέλλοντος... ναι... αναμνήσεις από κάποιο μέλλον.... Φωτεινή, πολύχρωμη ομίχλη, και γαλήνη, απέραντη γαλήνη... ηρεμία... και μετά πάλι φως....

...και φασαρία... κόσμος και φωνές... ΚΑΙ πόνος, ο  γνωστός αβάσταχτος πόνος.... και τραντάγματα...

...και μια φωνή... "...εντάξει, αναπνέει κανονικά..."

Φυσικά και αναπνέει! Και πονάει.... Και ταξίδια στους διαδρόμους, υπερηχοτέτοιο, ακτίνες, σπινθηροαπτοάλλο... βάλε ορούς, πάρε αίμα.... Το κέρατο μου!! Ούτε στο Matrix να έπαιζα....

Αραχτός πια... περιμένοντας τον Γκο... χμμμ, τα αποτελέσματα των εξετάσεων.... χωρίς πόνο πλέον, κάτι μου έκαναν και τον έδιωξαν... Κι έτσι, στην αναμονή, τι άλλο να κάνεις... σκέφτεσαι, πάλι..

...τα πρόσφατα χρόνια, τις νύχτες στο πάρκο, το παγκάκι, που το έλεγες παγκάκι "μου". Τις άσκοπες βόλτες στους δρόμους... την απλυσιά και τα αδέσποτα... Αυτά που έχασες και αυτά που βρήκες.... και που έχασες...

Τις ελπίδες και τα όνειρα, τα δάκρυα της χαράς και της δυστυχίας.... την μοναξιά και την μοναχικότητα. Τους άλλους άστεγους, αυτούς που χάθηκαν στις νύχτες...

Τις Σκιές... τις αιώνιες, που ήταν, είναι και θα είναι...

Γιατί "μακραίνουν" οι Σκιές;

Γιατί ο Ήλιος πάει για ύπνο, χαμηλώνει στον ορίζοντα, και η σκιά προσπαθεί να κρατηθεί, να επιβιώσει. Γιατί και η σκιά έχει ψυχή, όνειρα και ελπίδες.... Προσπαθεί η σκιά... και τραβιέται, μακραίνει, ξεχειλώνει....

Και γίνεται ένα με το σκοτάδι.... πορεία χωρίς ελπίδα...

Και ο Ήλιος χαμογελώντας, ξεκουράζεται.... 

Καλοκαίρι του '12

Η Αντίληψη της Τραγικότητας

Καλοκαίρι του '12

Αν και έχουν περάσει αρκετοί μήνες από την ημέρα που βγήκα άστεγος, ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει την πραγματική κατάσταση...

Μερικές μόνο αναλαμπές, που και που, σαν μικρές αστραπούλες, μου ψιθυρίζουν απαλά...“ξύπνα”...

Είναι πολύς καιρός που δεν ακούω πια μουσική, δεν διαβάζω... Και το χειρότερο... δεν αγαπάω, δεν μισώ, δεν σκέφτομαι βαθιά, δεν αισθάνομαι.... δεν υπάρχω... δεν επιθυμώ...

Δεν φαντάζομαι και δεν ονειρεύομαι..... Μέχρι το καλοκαίρι του 2012...

Εκείνο το καλοκαίρι... Που για κάποιο συγκεκριμένο λόγο, γεγονός... σαν να γύρισε ένας μυστικός, αόρατος διακόπτης...

Και ένιωσα βαρύς.... σαν να κουβάλαγα στους ώμους όλο το σύμπαν... και ήταν ανάγκη να το ξεφορτωθώ...

Αρχίζω πάλι να αισθάνομαι, και να σκέφτομαι...

Και τώρα, γράφοντας, επανέρχονται οι σκέψεις και τα συναισθήματα εκείνων των ημερών... σαν flashback....

Είναι πραγματικά συγκλονιστικό... να ξυπνάς από την λήθη, έτσι απότομα... λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος του άστεγου για πάντα.... οριακά...

Και άρχισα να προσπαθώ να “βλέπω” τον εαυτό μου απ' έξω... Να με κοιτάω, να με παρακολουθώ, να δω τι θα κάνω με τα νέα δεδομένα...

Καινούργιοι άνθρωποι στη ζωή μου. Άνοιξαν πάλι τον ορίζοντα μου, άρχισα να βλέπω και να ονειρεύομαι ξανά...

Όμως... τόσο καιρό κλεισμένος στην ανασφάλεια, την ευκαιρία που μου δόθηκε, το δώρο... το γεύτηκα και ...το πέταξα...

Να ζεις... να σου χαρίζουν όνειρα... κατανόηση και πραγματική αγάπη... και να γυρνάς την πλάτη επιστρέφοντας πίσω στη λάσπη της ανυπαρξίας.... Χωρίς όνειρα και χωρίς ελπίδες... πάλι πίσω...

Κι έτσι λοιπόν, όπως με παρατηρούσα, απ' έξω....

Αντιλήφθηκα την Τραγικότητα μου.... την μοναξιά που με αλυσόδενε πάλι αργά και σταθερά....

Αρνήθηκα το περιβάλλον μου... τους ανθρώπους, την ψυχή μου...

Και όλα, τα πάντα στροβιλίζονταν γύρω από εμένα... έγινα το κέντρο του σύμπαντος!!

Άτιμο Εγώ... που καταστρέφεις τα πάντα σε μια στιγμή....

ΞΥΠΝΑ! Ξύπνα επιτέλους!!! Και η αστραπή έγινε κεραυνός, και δεν ψιθύριζε πια...

Ούρλιαζε στα αυτιά μου... “Είχες το φως.... γύρισες στο σκοτάδι!” “ΞΥΠΝΑ”....

Μήνες πήρε για να ξυπνήσω εντελώς... αργά... και κάθε μέρα, κάθε νύχτα, παρέα με τους επίκτητους εφιάλτες.... η αντίληψη της τραγικότητας μου... έγινε ο πρωινός καφές μου.... έμενα καθιστός, μόνος στο δωμάτιο κριτικάροντας αυτό τον άξεστο εγωιστή, που εκτός από τον ίδιο, έκανε και τόσο κακό, προκάλεσε τέτοιο πόνο στο πιο αγαπημένο του πρόσωπο....

Άτιμο Εγώ... που καταστρέφεις τα πάντα σε μια στιγμή...

Τελικά, αλλάζει ο άνθρωπος, μέσα από σκληρές διαδικασίες.... Άλλαξα... δεν είμαι πια αυτός που ήμουν τότε.... Μετάνιωσα για πολλά... αλλά ποτέ δεν είναι αρκετό αυτό για να επανορθώσεις ότι χάλασες...

Άτιμο Εγώ... που καταστρέφεις τα πάντα σε μια στιγμή... και πετάς στην αιώνια κόλαση τον ιδιοκτήτη σου.... και δεν υπάρχει επιστροφή....

Και το ξέρεις φίλε αυτό, τίποτα δεν ξαναζεί, ο χρόνος έχει τη διαδρομή του.... δεν μπορείς να αλλάξεις τα γεγονότα...

Προσπαθείς για το μέλλον όμως, αλλά έχεις ένα τοίχο πανύψηλο μπροστά σου, και τα όνειρά σου, οι ελπίδες σου, είναι από εκεί πίσω....

Κι εσύ φίλε, κάτσε τώρα και κλάψε για ότι χάθηκε και δεν θα ξαναβρεθεί....

Άτιμο Εγώ... που καταστρέφεις τα πάντα σε μια στιγμή... που προκαλείς τόσο πόνο....

Αντιλήφθηκες την Τραγικότητα σου τουλάχιστον....

Να προσπαθείς όμως... η ελπίδες ξαναγεννιούνται, και τα όνειρα....

Για πάντα...

Ημέρα 1η - Η Έξοδος

Γιατί εκείνη την στιγμή, απλά δεν θέλεις να υπάρχεις.

Ημέρα 1η - Η Έξοδος

13 Ιουλίου, 2011

Θυμήθηκα ένα βράδυ, που είχαμε πάει να βοηθήσουμε κάποιους άστεγους που είχαμε μάθει οτι ζουν στο άλσος στην Ακαδημία Πλάτωνος...

Προσπαθούσαμε να τους βρούμε μέσα στο δασάκι, λίγο δύσκολο όμως γιατί ήταν πολύ σκοτεινά... Έτσι, προχώρησα πρώτος στους σκοτεινούς θάμνους, και πίσω μου ένας συνάδελφος που προσπαθούσε να διακρίνει ...οτιδήποτε...
- “Που πας ρε Γιώργο; Δεν βλέπουμε τη μύτη μας εδώ!!”
- “Έλα βρε! Προχώρα! Βλέπω εγώ και για τους δυο μας!
- “Πλάκα κάνεις!!”

Και χρειάστηκε να του εξηγήσω.... οτι όταν κάποιος μένει άστεγος και περιπλανιέται στα σκοτάδια, γιατί αυτός είναι πλέον ο κόσμος του, μαθαίνει να “βλέπει”.... για να ξεχωρίζει τις άλλες “σκιές...”

Ο κόσμος των σκιών.... Τον γνώρισα εκείνον τον Ιούλιο, και έγινα κομμάτι του....

Εκείνο το απόγευμα, πραγματικά, το μόνο που είχα μέσα στο κεφάλι μου... ήταν οτι πλέον είμαι άστεγος... Με λίγα λόγια δεν ήξερα τι μου γίνεται, όλες οι σκέψεις μπερδεμένες σε ομίχλη...
Δεν ήξερα τι να πάρω μαζί μου... νερό, κάτι φαγώσιμο, κωλόχαρτο, οδοντόβουρτσα;... τί στο διάολο χρειάζεται να έχει ένας άστεγος;

Ο πρώτος πανικός... Ευτυχώς έκανε πολύ ζέστη...

Και στα βιαστικά, ρίχνεις 5-6 άχρηστα πράγματα στο σάκο, και βαδίζεις προς την εξώπορτα...
...κοντοστάθηκα για λίγο, κάνω μεταβολή και πάω προς τη βιβλιοθήκη... προφανώς δεν θα ξαναδώ τα βιβλία μου, γι' αυτό, ας πάρω κάτι μαζί μου... να διαβάσω κάτι στα γρήγορα... να το βάλω στο άδειο μου μυαλό... να έχει κάτι να ασχολείται...

Και εντελώς τυχαία, το χέρι μου πιάνει ένα σχεδόν διαλυμένο παλιό βιβλίο...

Του Γκίνσμπεργκ... και διαβάζω “το ουρλιαχτό”, έτσι, να ρίξω μια ματιά στα χρόνια τα παλιά...
Να πάρω κάτι από τη ζωή που εγκατέλειπα...

“....με την απόλυτη καρδιά τού ποιήματος τής ζωής σφαγμένη και
πετάμενη έξω απ’ τα κορμιά τους, καλή για φάγωμα για
χίλια χρόνια..”

Λίγο αργότερα βρίσκομαι σε ένα παρκάκι καθισμένος στο τσιμεντένιο παγκάκι, να χαζεύω τους περαστικούς και παριστάνοντας τον αδιάφορο... ένας απλός επισκέπτης του πάρκου δηλαδή...
Μόνο που εδώ θα βγάλω αυτή την πρώτη νύχτα της αστεγίας... και δεν το έχω ακόμα χωνέψει.

Και όσο περνά η ώρα, ο κόσμος αραιώνει.. και βρίσκεσαι μόνος, εσύ και ο εχθρός, ο εαυτός σου... που βάλθηκε να σε παιδέψει αυτή την πρώτη νύχτα...

Αγρια μεσάνυχτα, στα σκοτάδια, και η έκρηξη στο μυαλό σου έχει ήδη προκληθεί... Τόσο δυνατή, ανεξέλεγκτη... και το ωστικό κύμα κατεβαίνει στο λαιμό, το σβέρκο, στο στήθος και την καρδιά, το στομάχι, τα πόδια.... μουδιάζεις και παραλύεις εντελώς...

...και γυρνάς στο πλάι, να ξεράσεις, να εκτονωθεί η έκρηξη...

...και χαλαρώνεις... νομίζεις... γιατί σε ελάχιστο χρόνο, τα φίδια των σκέψεων σε τυλίγουν και σε τραβάνε στην τρύπα τους.....

Που θα πλένομαι; Που θα αφοδεύω; Που θα κρύβομαι τις νύχτες; Τι θα κάνω την ημέρα...
Με τι θα κόβω τα νύχια μου; Και πιστεύεις οτι αυτά είναι τα προβλήματα...
Την πάτησες φίλε... Το πρόβλημα, το αναπάντητο ερώτημα είναι: τι θα απογίνεις.... ψάχνεις να βρεις ρόλο για την ύπαρξή σου, και παράλληλα, καταλαβαίνεις τον ρόλο της σκιάς.... Κατάλαβες φίλε; Πρέπει να γίνεις “σκιά”... Να επιβιώσεις σαν σκιά...

Σε μαγκώνουν οι φόβοι τώρα πια.... γίνεσαι η σκιά που φοβάται το σκοτάδι.. το νέο σου “σπίτι”.

Σε πνίγει το παράπονο.... οι αναμνήσεις σου τσακίζουν την ψυχή... ναι, ανακάλυψες οτι έχεις και ψυχή... με αυτή γεννήθηκες και μεγαλώνοντας την στράγγιζες σε κάθε στιγμή της ζωή σου....

Ξημερώνει.... αυτοκίνητα... λίγος κόσμος βιαστικός.... και καθώς ανεβαίνει ο ήλιος, παρατηρείς το σκηνικό. Αλήθεια.... τι είναι όλα αυτά;

Μοιάζει να είσαι ο μοναδικός θεατής μιας παράστασης που κάποτε συμμετείχες... μέχρι χτες....
Και αναρωτιέσαι γιατί τώρα κατέληξες ένας και μοναδικός θεατής... και σε καταβάλει η κατάθλιψη, για έναν κόσμο που έζησες και δεν υπάρχει πια.... χαμένος από τους φίλους, την οικογένεια, το παιδί σου και τους αγαπημένους σου.... και με χαμένα, στραγγισμένα τα αισθήματα...

Οι τύψεις... στην έχουν στημένη στη γωνία.... πρέπει να τις ξεγελάσεις για την ώρα.... πρέπει να πολεμήσεις για την επιβίωση....

“...λογομαχώντας με τούς αντίλαλους τής ψυχής,
χορεύοντας ροκ στις μεσονύχτιες παντέρημες εκτάσεις τής
αγάπης, ένα όνειρο ζωής ένας βραχνάς, σώματα πού γινήκαν
πέτρα βαριά σαν το φεγγάρι...”

Και λες... καλή τύχη αδελφέ μου... έχεις να δώσεις μεγάλες μάχες... κρατήσου λοιπόν...

Και μπαίνεις δειλά στο “σπίτι των σκιών”...

“....και τρέμοντας από ντροπή, απορριγμένος κι όμως
ανοίγοντας την ψυχή για να ομονοήσει με το ρυθμό της
σκέψης μες στο γυμνό κι απέραντο κεφάλι,
ο τρελός το ρεμάλι κι άγγελος μπιτ στο Χρόνο, άγνωστος, κι
όμως καταγράφοντας εδώ αυτά πού θ’ απομείνουν για να
ειπωθούν σε καιρούς μετά το θάνατο, γι’ αυτούς
πού υψώθηκαν μετενσαρκωμένοι....”

Allen Ginsberg – Το Ουρλιαχτό (αποσπάσματα)