Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2015

“In a spiral of thoughts, all alone in a silent way...”



Εκεί που τα λιβάδια καίγονται...


Ένας χρόνος μετά από την τελευταία ανάρτηση εδώ, και όχι οτι δεν είχα τίποτα να πω.
Έτσι τώρα γράφω μερικές σκέψεις. Περισσότερο προσωπικές.

I. Βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου να τρέχουν σαν τρελοί, να προσπαθούν για την επιβίωση.
Παρασυρμένοι από ένα κόσμο παράλογο. Τρόπος ζωής σήμερα, αλλά ξεχάσαμε την ουσία.
Όλοι μόνοι μας και σιωπηλοί, αδιαφορούμε για το σύνολο, για το κοινό καλό και τον κοινό αγώνα.
Ο κόσμος μας είναι ένας ξένος πια.
Και ο καθένας μας, μια σκιά του εαυτού του. Αποξενωμένοι από όλα όσα έχουν ουσιαστική αξία. Χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τι είναι αυτό που έχει πραγματική σημασία.

Έχω τη συνήθεια να παρατηρώ τους ανθρώπους. Να κάθομαι στην αποβάθρα του σταθμού και να χαζεύω τα πρόσωπα, τις κινήσεις. Να νοιώθω την αύρα τους και τις μύχιες σκέψεις τους.
Κάποτε, σε καλύτερες εποχές, υπήρχε μια ποικιλία στο αποτέλεσμα αυτής παρατήρησης.
Τώρα πια, όλοι είναι σκοτεινοί, σκυθρωποί. Οι σκέψεις τους με τρομάζουν. Η αύρα τους είναι πιο σκοτεινή απ' τις σκιές τους. Τα μάτια κοιτούν χωρίς να βλέπουν... Κι αν μερικές σπάνιες φορές συναντώ ένα φωτεινό πρόσωπο, θέλω να τρέξω να το αγκαλιάσω, να μείνω κοντά του. Όμως δεν το κάνω, φοβάμαι μήπως η δική μου μαυρίλα καταστρέψει αυτό το υπέροχο φως.

II. Αυτοί εκεί ψηλά, μας κυβερνούν με τον ίδιο τρόπο που τα παράσιτα καταβροχθίζουν τα λουλούδια, τις καλλιέργειες. Μας έχουν “δέσει τα χέρια” και μας έχουν οδηγήσει στην επιθυμία. Επιθυμία και νόστο για αυτά που χάσαμε και αυτά που δεν μπορούμε πια να αποκτήσουμε. Τα υλικά αγαθά, σε αυτά αναφέρομαι.

Ο κόσμος της διανόησης, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, παραμένει εκεί αναπαυμένος στις παλιές του δόξες, μη έχοντας το σθένος να αντισταθεί ΣΗΜΕΡΑ στην ανθρωπιστική καταστροφή. Αυτή είναι η εποχή, που θυσιάστηκε για χάρη του εμπορίου.

Βλέπω και κάποιους ανώνυμους, που μέσα στην ατομική τους καταστροφή υψώνουν τη φωνή τους, δουλεύουν το πνεύμα τους και μας λένε αυτά, που σε άλλες, παλιές εποχές βολέματος, έμοιαζαν αστεία. Και λέω, ναι, μπορούμε να ελπίζουμε ακόμη.

III. Λύγισαν οι ψυχές κάτω απ' το βάρος μιας πλαστής πραγματικότητας...

Τσάκισαν και οι διαπροσωπικές σχέσεις, γιατί πέσαμε στο πηγάδι... (τι έχεις να μου δώσεις; ...για να σου δώσω κι εγώ..). Δεν πάει έτσι άνθρωπε! Μάθε να δίνεις και μην περιμένεις τίποτα σε αντάλλαγμα! Γιατί έτσι θα παραμείνεις μόνος, θλιμμένος, δυστυχής και ψυχικά – πνευματικά ανάπηρος!

Κάποιοι παρέλυσαν, η ύπαρξή τους ξεθώριασε. Κι εκτός χρόνου πλέον, πρέπει να αποφασίσουν αν θα πέσουν ή θα τρέξουν να ξεφύγουν απ΄ το μάτι του κυκλώνα.

Κάνε το σωστά ή πέσε στην άλλη πλευρά.

Από την ημέρα που γεννήθηκες, τρέχεις να ξεφύγεις...

In a spiral of thoughts, all alone in a silent way...”


2 σχόλια:

  1. What to say? World became an unpleasent place. What we did wrong? Are that our mistakes or we just were sucked up before we could react? Let's hope that there will be brave people and more common sense soon.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. My dear friend, mistake is that we do not transmit to our children the knowledge and history of a world more pure and more simple.
      Now, we don't have the physical strength to fight, and young people do not know what to claim.
      When we leave, a generation without ideals, they will fight only for money and more consumption.
      But we hope that we leave behind us ideals that will put them in thoughts.
      At any time of history, there are always brave people who make the change.

      Διαγραφή