Χριστούγεννα 2012 – Το Ψέμα

Κι ας σου πήραν τις ελπίδες σου.... κι ας έχασες τα όνειρα.... μην κλαις....

 
09/12/2013

Πλησιάζουν οι μέρες της γιορτής... και αναπολείς για άλλη μια φορά τα χρόνια που πέρασαν... και πάνε...

Έτσι κι αλλιώς, για κάποιο λόγο, είναι μια μελαγχολική περίοδος για όλους...

Φαντάσου να είσαι μόνος και άστεγος.... Τραγικά και μπερδεμένα τα συναισθήματα...
Κι εσύ αρχίζεις να ψάχνεις τρόπο, να μην πέσεις στην καινούργια τρύπα που ανοίγει στην ψυχή σου..

Στον ξενώνα, οργανώνουν ένα είδος γιορτής.... Όμορφα.... αλλά ποιος σκέφτεται ουσιαστικά εμάς, που μέσα στη σκιώδη ύπαρξή μας, δεν μας προσφέρει τίποτα μια γιορτή, παρά μόνο μας ξυπνά τις μνήμες και τον πόνο της έλλειψης της οικογένειας που κάποτε είχαμε...

Δεν μπορώ να διασκεδάσω με ένα θέατρο, την ημέρα του μνημόσυνου....

Πρέπει να οργανώσω την φυγή, να δραπετεύσω, να μαζέψω την σκιά μου και να τρέξω μακρυά....

Πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύεται, να ξαναφτιάχνει εικόνες οικογενειακής σύναξης... αυτή, την μια φορά τον χρόνο... Το τραπέζι, η μάνα που τα έχει όλα έτοιμα, τα αδέρφια, γαμπροί και νύφες, τα αστεία που ανταλλάσσονται... κουτσομπολιό... τα παιδιά που μεγάλωσαν και είναι πια ενήλικες, σαν εμάς... - για θυμήσου που τριγυρνούσαν στα πόδια μας....

Και ξεφτίζει η μνήμη σιγά σιγά... και χάνονται κομμάτια.....

Και σκοτεινιάζει το βλέμμα, και καταλαβαίνεις οτι είσαι τυφλός εκείνη τη στιγμή.. γιατί κοιτάς προς τα μέσα, ψάχνεις γι αυτή την έρμη την ψυχή σου....

Και αποφασίζεις να πας να τους βρεις.. να γιορτάσεις με την οικογένεια... που δεν έχεις πια...

Και δηλώνεις χαρούμενος σε όλους, οτι σε κάλεσαν τ' αδέρφια σου, να φάτε μαζί, όπως παλιά...

Ντύνεσαι καλά, καθαρά... έχεις και λίγα λεφτά, πού μάζευες μήνες, από κάτι δουλίτσες που έκανες... και ξεκινάς...

Φτάνεις Σύνταγμα... κόσμος πηγαινοέρχεται... ψώνια, γέλια, πιτσιρίκια, ζητιάνοι και πλανόδιοι πωλητές και μουσικοί....Πανηγύρι!!!

Εντάξει... να βολτάρω λίγο να χαζέψω, να δείξω οτι με ενδιαφέρουν κι εμένα τα όμορφα πράγματα στις βιτρίνες.... και μετά.. άντε, έφτασε η ώρα να πάμε στην οικογένεια....

Περπατάς χαζεύοντας... διαλέγεις ένα ήσυχο μαγαζί, ταβερνάκι στην Πλάκα... κάθεσαι, παραγγέλνεις... και παρατηρείς τον κόσμο που πάει κι έρχεται....

Μπυρίτσα, μπριζόλα, πατάτες τηγανητές (πόσο τις επιθύμησες...) κολοκυθάκια σαλάτα....

....και παρακολουθείς την οικογένεια σου που τρώνε κι αυτοί γύρω από το τραπέζι και λέτε νέα σας... έχετε καιρό να τα πείτε... και είστε όλοι χαρούμενοι για μια ακόμη χρονιά που είστε μαζί....

Πνίγεσαι!!! ξέχασες οτι έχεις ακόμα μια μπουκιά στο στόμα! Πνίγεσαι.... και για μια φορά ακόμα το βλέμμα σου κοιτά το τίποτα, την ανυπαρξία.... πάλι τυφλός....

Πληρώνεις και φεύγεις.... έχει σκοτεινιάσει.... και ξεκινάς για ...που;;; Έτσι, περπατάς, και προσπαθείς να αδειάσεις το μυαλό σου.... να μην θυμάσαι τίποτα... και δεν το καταφέρνεις...

Φτάνω στην μεγάλη πλατεία, ο κόσμος έχει αραιώσει και οι σκιές πληθαίνουν... είναι αργά πια, περπάτησα πολλές ώρες...

Ακουμπάω και την δική μου σκιά πάνω στις άλλες.... έτσι για να μην αισθάνομαι μόνος...
Να περάσει η νύχτα, να πάω πίσω στον ξενώνα χαρούμενος, γελαστός.

Γιατί γιόρτασα με την οικογένεια....

Στερεμένος από τα δάκρυα της νύχτας....

Μην κλαις ρε φίλε!!!! Έχεις τις μνήμες σου, αναμνήσεις όμορφες!

Κι ας σου πήραν τις ελπίδες σου.... κι ας έχασες τα όνειρα.... μην κλαις....

Νύχτα πρώτη..

“Μην κλαις! Μην κλαις! Δεν είναι στον άλλον όχτο!

 Οι φωνές, τα κλάματα και τα φτερά είναι η καρδιά σου!”

 08/12/2013

Και θυμάμαι.... αρχές του Νοέμβρη μπήκα να ζήσω στον ξενώνα...

Νύχτα πρώτη,

Γνωρίστηκα με τους άλλους άστεγους που έμεναν εκεί, με τον χώρο... Διαφορετικοί άνθρωποι... αλλά τα πήγαμε μια χαρά... Τα τραίνα περνούσαν απ' έξω, στα 10 μέτρα... κάθε δέκα λεπτά...

Σεισμός!!

Εκεί λοιπόν, το ίδιο βράδυ, γνώρισα και ένα κομμάτι του εαυτού μου, που δεν φανταζόμουν..
Από την στιγμή που έφτασα λοιπόν, αναρωτιόμουν πως θα διαμορφωνόταν η ψυχολογία μου... ήδη βρισκόμουν σε βαριά κατάθλιψη....

Ξέρεις, ποτέ δεν είχα πρόβλημα με τον ύπνο.... και φοβόμουν ότι δεν θα μπορώ να κοιμηθώ...
Το περιβάλλον... τα τραίνα... οι ξένοι άνθρωποι... η αβεβαιότητα για το μέλλον...
Αυτά σκεφτόμουνα... και μια ζωή πολυτάραχη που άφηνα πίσω, και που δεν με τρόμαξε ποτέ, κι ας είχε κινδυνέψει και η ζωή μου... “και τώρα φοβάσαι μάγκα μου”...

Φοβάσαι για ένα ανύπαρκτο αύριο... φοβάσαι που θα χαθείς έτσι, χωρίς αξιοπρέπεια, στη μιζέρια...
Αλλά, περισσότερο φοβάσαι μήπως και τα πιστέψεις αυτά, τρομάζεις με την ιδέα οτι χάνονται τα όνειρα και οι ελπίδες, φοβάσαι οτι θα είσαι ένας ζωντανός νεκρός...

Αλλά... ανακαλύπτεις οτι όσο τα σκέφτεσαι, τόσο πιο πολύ αποκτάς την ψυχική δύναμη να τα αντιμετωπίσεις... Έτσι, ξαπλωμένος στο κρεβάτι του άστεγου, στα 60 σου, ανακαλύπτεις έναν άλλο εαυτό... και ...κοιμάσαι σαν πουλάκι! Και με ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο απόλυτης ηρεμίας...

“ο 5 δευτερόλεπτα!” Σε 5” κοιμάμαι.... και άρπαξα και το παρατσούκλι!

Οι εφιάλτες ζωντανεύουν όταν είσαι ξύπνιος...

Μερικές μέρες μετά... στα μέσα του Νοέμβρη... Η ώρα πήγε 9 το βράδυ και οι “απ' έξω” πρέπει να φύγουν από τον ξενώνα, και να πάνε να βρουν κάπου να κοιμηθούν....

Και τους παρατηρείς να μαζεύουν τα λιγοστά υπάρχοντα, και να βγαίνουν από την πόρτα, να πηγαίνουν δεξιά – αριστερά και να χάνονται στη νύχτα....

Οι εφιάλτες ζωντανεύουν όταν είσαι ξύπνιος...

Και κάθεσαι εκεί, στην καρέκλα μπροστά στην κουζίνα... και αντιλαμβάνεσαι οτι τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι από τα μάτια σου και τραντάζεσαι από τα αναφιλητά, και ντρέπεσαι που σε βλέπουν... κι έχεις παγώσει... Και ντρέπεσαι που εσύ θα κοιμηθείς σε κρεβάτι, στα ζεστά...

Και ένας νέος εαυτός αναδύεται και σε ξαφνιάζει πάλι! Και αποφασίζεις οτι τώρα πλέον είναι η σειρά σου να βοηθήσεις τους ανθρώπους.... Και το κάνεις σκοπό της υπόλοιπης αβέβαιης ζωής σου... Και το ξέρεις αυτό μόνο εσύ, βαθιά στην ψυχή που σου έχει απομείνει....
Κανένας άλλος....

Και αποφασίζεις να ψάξεις ακόμα πιο βαθιά... να σκάψεις να βρεις τι άλλο είναι θαμμένο μέσα σου και δεν το ξέρεις....

— “Μην κλαις! Μην κλαις! Δεν είναι στον άλλον όχτο! Οι φωνές, τα κλάματα και τα φτερά είναι η καρδιά σου!” (Νίκος Καζαντζάκης)

Η Σκιά... δύο χρόνια μετά...

22/11/2013

Η Σκιά...
δύο χρόνια μετά....

....έπρεπε να περάσει ενάμισι χρόνος για να καταλάβεις οτι ανήκεις πλέον στον κόσμο των σκιών...
Έπρεπε να επαναστατήσεις, να εξαγριωθείς, να μελαγχολήσεις, να ουρλιάξεις ΦΤΑΝΕΙ... ως εδώ! Για να αποφασίσεις να βγείς απ' τη σκιά, να αρπάξεις το φως ξανά....
Και... το κάνεις! Και να! Σφίγγεις τα δόντια, και χωρίς δεύτερη σκέψη, πηδάς έξω, μακρυά απ' τη σκιά...

Να και το Φως!!! Εκεί έξω σε περιμένει.... Πανέμορφο με το αστραφτερό του χαμόγελο να σε παρατηρεί και να σου γνέφει... "έλα, εδώ είμαι, να σου δείξω το δρόμο του χαμόγελου, να σου πάρω το βάρος της ψυχής...."

Η Ελπίδα εκεί..

Το πλησιάζεις διστακτικά στην αρχή, και απλώνεις το χέρι και το αγγίζεις, και νιώθεις τη ζέστη της δικής του ψυχής... Σε αγκαλιάζει το Φως, σου μιλάει γλυκά, σου δίνει θάρρος με λόγια τρυφερά...σε χαϊδεύει απαλά, σε τραβάει απ' το χέρι, και σε ταξιδεύει σε άλλους απέραντους ουρανούς...
Μόνο που εσύ είσαι ακόμα μια σκιά... και κουβαλάς το απίστευτο φορτίο πόνου, που το μάζευες σιγά σιγά, όλο το διάστημα που έζησες με τις άλλες σκιές...

Ζεις ανάμεσα στο Φως και την Σκιά αδερφέ μου... και είναι τόσο σκληρό.... να διαπιστώνεις οτι τώρα είσαι...

Η Σκιά του Φωτός....

...κι εσύ ουρλιάζεις βουρκωμένος... ξανά.. αδερφέ μου...

Να σου πω....

Νοέμβριος 2013

Να σου πω....

Εσένα που θα έχεις το κουράγιο, την διάθεση να διαβάσεις παρακάτω...

Πρώτα, να συστηθώ..

Είμαι ο Γιώργος και γράφω σήμερα με την ιδιότητα του άστεγου, άνεργου, ανασφάλιστου, στα 62 μου, και που ποτέ δεν θα πάρω σύνταξη....

Και που αναζητώ τον τρόπο να επιβιώσω, με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό. Γιατί, επιθυμώ να κλείσει η ζωή μου με ελπίδα, αγάπη και χαμόγελο... με ψυχή χαρούμενη και ευτυχισμένη...

Λοιπόν... διαβάζω τις τελευταίες μέρες τόσα άρθρα και ρεπορτάζ (τηλεόραση δεν βλέπω) για τους άστεγους. Και θυμάμαι την ζωή μου σαν άστεγος τα τελευταία χρόνια...

Βρέθηκα να συμμετέχω σε άπειρα ρεπορτάζ σε πολλά τηλεοπτικά δίκτυα, κυρίως ξένα και μερικά ελληνικά, σε περιοδικά και σε εφημερίδες. Τι σκεφτόμουν πραγματικά όταν μιλούσα στους δημοσιογράφους; Μα ήταν ξεκάθαρο οτι εξυπηρετούσα κάποια συμφέροντα!
Κάποιοι που διαβάζουν τώρα, ξέρουν καλά τι ακριβώς λέω. Προσωπικά, εξαργύρωνα την επιβίωσή μου.

Και στην άκρη του μυαλού μου, υπήρχε πάντα η ελπίδα να βρεθεί κάποιος που θα μου έδινε μια δουλειά, να ζήσω με αξιοπρέπεια και να μην είμαι βάρος σε κανέναν!

Δεν πέρασε καιρός μέχρι να αντιληφθώ οτι απλά, είχα γίνει το αντικείμενο για επιβίωση του δημοσιογράφου.... και αντικείμενο πλουτισμού των ΜΜΕ. Και συνέχισα να είμαι “αντικείμενο” συνειδητά πλέον, με την ελπίδα πια, τουλάχιστον να ωφεληθούν, ίσως, κάποιοι άλλοι άστεγοι, πολύ πιο ταλαιπωρημένοι από εμένα..

Και ταυτόχρονα, εκτός από την ιδιότητα του άστεγου, έχτισα και την συνείδηση του εθελοντή. Από τη στιγμή δηλαδή, που κάποιες βασικές μου ανάγκες καλύφθηκαν, μπορούσα να βοηθάω και κάποιους άλλους...

Για τον εθελοντισμό όμως, ίσως αναφερθώ αργότερα.... κάπου αλλού...

Κατά την διάρκεια λοιπόν του χρόνου που επωφελήθηκα των υπηρεσιών του ξενώνα αστέγων που έζησα, κατάλαβα οτι η κοινωνική επανένταξη που ευαγγελιζόταν η οργάνωση για τους άστεγους, δεν θα γινόταν ποτέ....

Και η διαδικασία του να αποδείξεις οτι δεν είσαι ελέφαντας (“περιστατικό” για κάποιους) πολύ ψυχοφθόρα... Δεν είμαστε “αδέσποτα” για να μας μαζεύετε σε μάντρες, ή να μας φωτογραφίζετε στους δρόμους, τις γέφυρες, τις στοές και τα παγκάκια....

Η αλληλεγγύη μεγάλης μερίδας του λαού, είναι δεδομένη! Την βίωσα! Και δεν έχω τρόπο να ευχαριστήσω όλους αυτούς τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Και μιλάω για την αλληλεγγύη στους αναξιοπαθούντες... όχι απαραίτητα προσωπικά σε εμένα....

Από την άλλη μεριά, είχα την ευκαιρία αυτοκριτικής, του απολογισμού σχεδόν μισού αιώνα ζωής σε αυτό τον κόσμο....

Ομολογώ οτι με εξέπληξε το αποτέλεσμα.... Το να ανακαλύπτεις πόσο πεζά, εγωιστικά έζησες... πόσο κακό έκανες στους άλλους, αλλά κυρίως στον εαυτό σου και την ψυχή σου, δεν είναι εύκολο να το αποδεχθείς... Το αποδέχεσαι τελικά, γιατί είναι μια σκληρή αλήθεια... Και καταλαβαίνεις επίσης, οτι δεν υπάρχει τρόπος να γυρίσει ο χρόνος πίσω, για να επανορθώσεις...

Υπάρχουν, σε αυτό το στάδιο, 2 δρόμοι να ακολουθήσει κάποιος... Να πέσει στην λήθη, να “βουλώσει” τις αισθήσεις και την ψυχή, με πάγο αιώνιο, ή να ξεσηκωθεί και να επαναστατήσει εναντίον του εαυτού του...

Και στην περίπτωση της λήθης, πας, χάνεσαι στην ανυπαρξία του τίποτα, που είναι “κάπου εκεί” στον χωροχρόνο....

Το “ξεσήκωμα” δεν είναι εύκολη πράξη, πρέπει να γίνει με απόλυτη ευθύνη και πρέπει να αποδεχθείς την βοήθεια από τον πιθανό “κάποιον”, που σου απλώνει το χέρι, όχι από αλληλεγγύη, αλλά από βαθιά αγάπη... γιατί ήταν δίπλα σου καιρό, σε γνώρισε καλά... σε εκτίμησε... και που δεν κατάλαβες οτι ήταν πάντα δίπλα σου...

Όλα αυτά... για το τι νοιώθω εγώ, σαν άστεγος.... δεν ανήκουν σε εμένα μόνο.... Με παραλλαγές, είναι αυτά που αισθάνονται όλοι οι άστεγοι, άσχετα με την ψυχική τους κατάσταση...

Γιατί όλοι είμαστε άνθρωποι, φτιαγμένοι από το ίδιο κοσμικό υλικό... Οι δομές των κοινωνιών μας διαφοροποιούν...

Και σαν τέτοιοι, πιστεύω ότι είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να λειτουργούμε με ενσυναίσθηση (βαθιά επικοινωνία με τον άλλον μέσω της συναισθηματικής ταύτισης ή κατανόησης).

Ο άστεγος λοιπόν, ΔΕΝ είναι “περιστατικό”, άσχετα με τον ιατρικό του φάκελο, το ποινικό μητρώο ή με τις εξαρτήσεις του. Μπορεί να είναι βρώμικος, να μυρίζει άσχημα και η φάτσα του να σε τρομάζει, η συμπεριφορά του να σε φοβίζει.... ή μπορεί να είναι κάποιος που όταν τον βλέπεις ΔΕΝ πιστεύεις οτι είναι άστεγος, γιατί αντίθετα με τα παραπάνω, είναι καθαρός, γελαστός και δραστήριος.... ντυμένος σχετικά καλά και καθαρά.... δεν έχει “ιατρικό” φάκελο, ούτε εξαρτήσεις και ποινικά μητρώα....

ΟΛΟΙ έχουν ένα κοινό... είναι άνθρωποι με τα όλα τους.... με προσωπικότητα, αισθήματα, χαρές και λύπες, με αγάπη στην καρδιά, με μίσος μερικές φορές... και κυρίως με ελπίδα! Και ψυχή...
Συνείδηση!!

Και το κυριότερο.... την μοναξιά και τον πόνο που σου δίνει αυτή...

Γι αυτό... Σας παρακαλώ... μην τον εκμεταλλεύεστε... δεν του αξίζει και αυτός ο πόνος...
Και αν δεν μπορείτε να του προσφέρετε κάτι... κοιτάξτε τον στα μάτια, όχι με οίκτο και συμπόνοια.. αλλά με χαμόγελο και αγάπη... αγγίξτε τον.... αυτό χρειάζεται, για να νοιώσει οτι δεν είναι μόνος...
...στο δρόμο...

σε ευχαριστώ με την καρδιά μου...

Περί Σκιών

Σκιές - Η Αιώνια Νύχτα ενός Αστέγου

Το Blog αυτό δημιουργήθηκε, για να κάνει ευρύτερα γνωστό το πρόβλημα της αστεγίας μέσα από τις εμπειρίες ενός αστέγου. Για να κατανοήσουμε, ότι ένας άστεγος είναι πάνω απ' όλα Άνθρωπος, με σκέψεις, αγωνίες, συναισθήματα και κυρίως, πόθο και πάθος για ζωή. Να μάθουμε να τον προσεγγίζουμε με ενσυναίσθηση και αγάπη. Να είμαστε αλληλέγγυοι και όχι φιλάνθρωποι. Να προσπαθήσουμε να τον βγάλουμε από τον δρόμο και την απόγνωση. Να τον προστατεύουμε όταν χρειαστεί.

Τα κείμενα που δημοσιεύονται, έχουν γραφτεί τους τελευταίους μήνες και είναι μια καταγραφή γεγονότων και συναισθημάτων μέσα από τις εμπειρίες της ζωής μου και της ιστορίας μου, ως άστεγου. Ελπίζω να είναι χρήσιμα και, έστω κάποιοι συνάνθρωποι να ευαισθητοποιηθούν και να βγάλουν φωνή δυνατή, δυναμική, για να τερματιστεί κάποτε αυτή η κοινωνική αδικία.

Οι άστεγοι είμαστε πολλοί... Μια ολόκληρη πόλη, χωρίς γεωγραφική θέση...