Leftovers - Σκιές - Θεατρικό (απόσπασμα)
Τα πρόσωπα: Μαρία (δημοσιογράφος), Γιώργος (άστεγος), Σκιά (alter ego)
Μαρία: Αισθάνεσαι ενοχές για κάτι που έκανες ή δεν έκανες;
Γιώργος: Ναι πολλές. Αλλά ξέρεις... οι ενοχές είναι σαν να θες να πας κάπου γρήγορα και αντί για
γκάζι, να πατάς φρένο.. Γι αυτό τις έχω κλειδωμένες.
Μαρία: Δεν σε κουράζει να ζεις έτσι; Στο δρόμο, με κάθε καιρό..
Γιώργος: Είναι στιγμές... που το βάρος είναι ασήκωτο... και σε αναγκάζει να κάτσεις κάτω, σε
λυγίζει. Και αυτές οι στιγμές είναι που αναλογίζεσαι τις όμορφες και τις άσχημες στιγμές της ζωής.
Είναι στιγμές... Και μετά πρέπει να αποφασίσεις, να κάτσεις κάτω ή να σηκωθείς...
Οι σκέψεις μου.. μου λείπουν, αυτές τις στιγμές.
Μαρία: Κάτι πρέπει να γίνει, κάτι ν’ αλλάξει...
Γιώργος: Η ζωή μου αλλάζει με τόσους πολλούς τρόπους που δεν ξέρω ποιον να εμπιστευτώ πια..
Είναι και μια σκιά που τρέχει ανάμεσα στις μέρες μου σαν ζητιάνος που πηγαίνει από πόρτα σε
πόρτα. Είναι δύσκολο να αλλάξει κάτι, όταν η ζωή και ο έρωτας γίνονται παράξενα ...και παλιά...
Μαρία: Αγάπησες; Ερωτεύτηκες;
Γιώργος: Πριν από λίγο καιρό κάπου.. Δεν ξέρω που και πότε..
Ήταν σαν να έβλεπα μια ταινία, και ερωτεύτηκα την πρωταγωνίστρια...
...έπαιζε ένα ρόλο που δεν μπόρεσα να καταλάβω..
Μαρία: Να μου το εξηγήσεις αυτό... Λοιπόν πρέπει να πάω για δουλειά. Να συνεχίσουμε αύριο;
Γιώργος: Στο καλό! Κι αν δεν με βρεις αύριο... χαμογέλα!
(Η Μαρία φεύγει και την ακολουθούν οι σκιές. Παραμένει μία Σκιά στη σκηνή. Ο Γιώργος περπατά
σκεφτικός. Τον ακολουθεί η Σκιά.)
Σκιά: Βλέπεις, εδώ είμαι πάντα, θα είμαι πάντα. Είμαστε ένα, έχουμε ο ένας τον άλλο...
Γιώργος: Είναι καλό, αλλά και βασανιστικό.
Σκιά: Μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά;
Γιώργος: Όχι. Είσαι εγώ και είμαι εσύ. Είσαι ο φύλακας της μνήμης, είσαι τα πάθη μου, τα λάθη μου και οι έρωτες μου. Τα ταξίδια και οι φόβοι μου. Είσαι εγώ και δεν θα ξεφύγω ποτέ από εμένα.
Σκιά: (τον αγκαλιάζει καθώς περπατούν) Γεννήθηκα μαζί σου, έζησα όσα έζησες, θα πεθάνω μαζί σου. Συγνώμη που δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
Γιώργος: Ξέρεις, η συγνώμη είναι μια λέξη με τεράστιο βάρος. Δεν μπορεί να την "σηκώσει" εύκολα κάποιος. Και ειδικά όταν τη ζητάει απ’ τον εαυτό του.
Σκιά: Κι έτσι θεριεύουν οι ενοχές. Θέλεις να μας ρίξω στη λήθη;
Γιώργος: Το δοκιμάσαμε.. έτσι δεν είναι;
Σκιά: Το δοκιμάσαμε ναι, και πικραθήκαμε απέραντα. Πόσο δύσκολο να συμπορεύεσαι αρμονικά με τον εαυτό σου...
Γιώργος: Αλλά έτσι, οδηγηθήκαμε σε διαφορετικούς κόσμους, με διαφορετικές επιθυμίες και συναισθήματα, για άλλους ανθρώπους...
Κι αυτό που είχαμε κοινό έγινε εξαϋλωμένο παρελθόν στριμωγμένο στα μπαούλα της λήθης.
Τώρα.. τώρα μερικές φορές, σαν να βλέπουμε ένα ασπρόμαυρο ερωτικό δράμα, σαν εκείνο του 1942.
Για έρωτες που ξεκίνησαν και που δεν τέλειωσαν.
Μόνο εκείνο το "The End" κάποιου ανάλγητου σαδιστή σκηνοθέτη!
Και που και που, σκάνε οι νάρκες των συναισθημάτων και μας σκοτώνουν ξανά και ξανά και ξανά.
Για να έχουμε τις πληγές μας πάντα ανοιχτές, να μας θυμίζουν εκείνο τον πόλεμο, τον χωρίς νικητή και ηττημένο, αλλά μόνο πτώματα.
Και κάτω απ' τους γκρίζους ουρανούς του μέλλοντος, μένει το κοτσάνι μιας αγάπης που δεν άνθισε ποτέ!
Μόνο του, στο απέραντο άδειο λιβάδι...
Μόνος μου... στο απέραντο άδειο λιβάδι..
Γ.Μ.
