Κυριακή 11 Αυγούστου 2019

Αυτό το σήμερα, που είναι άχρονο...

Έρχεται μια στιγμή, που αποφασίζω να αντιμετωπίσω κοιτώντας στα μάτια, την ψυχή μου. Να προσαρμοστώ σε αυτό που είμαι σήμερα. Μετά από μεγάλη διαδρομή, σε αυτόν και άλλους κόσμους.

Ρασιοναλιστής μέχρι το κόκαλο κάποτε, τώρα βρίσκομαι πια στην άλλη όχθη. Στις παραλίες της φαντασίας και του ονείρου. Τώρα (άχρονο κι αυτό), αναζητώ την ψυχική γαλήνη.

Όπως λέει το ποίημα, “σήμερα αυτοσυστήθηκα στα συναισθήματα μου, με σιωπηλή αγωνία... μετά από τόσα χρόνια.. μου μίλησαν.. μετά από τόσα χρόνια..”

Κάτι συμβαίνει, κάτι αλλάζει.. η θεώρηση του κλειστού μου σύμπαντος. Που άνοιξε τις πύλες του.

Για να βγω; Για να μπουν άλλοι; Το θέμα είναι οτι κάποια συναισθήματα σκοτώθηκαν ή και δολοφονήθηκαν... Ευχαριστώ τους φονιάδες και τα ατυχήματα!

Το ευτυχές γεγονός είναι οτι γεννήθηκε κάτι καινούργιο. Καινούργιες αισθήσεις και όνειρα. Από νέα πρωτότυπη συνταγή. Νέα αντίληψη για τα πράγματα.

Ο Ginsberg είχε δίκιο...

Είμαστε μπλοκαρισμένοι από τις αντιλήψεις μας τις ίδιες. Οι πόρτες της αντίληψης έχουν κλείσει, οι είσοδοι του συναισθήματος έχουν σφραγιστεί, οι δρόμοι των αισθήσεων έχουν αποκοπεί, οι οδοί της φαντασίας έκλεισαν, τα λιβάδια της συνείδησης γέμισαν βρωμιά...

Πόσο δίκιο είχε... Αλλά έπρεπε να κάνω τις δικές μου διαδρομές, για να καταλάβω...

Συνέβη λοιπόν...

Οι πόρτες των αισθήσεων είναι ανοιχτές, ελεύθερες.
Και βλέπω τα πάντα όπως είναι: άπειρα και αιώνια...

"Ο πόνος έχει ανθρώπινη καρδιά.
Πριν χίλια φεγγάρια θα είχα βάλει πλώρη,
μη βρίσκοντας που να πάω...
Αχ, πως εύχομαι να έδυα μαζί με τον ήλιο
να κοιμάμαι πλάι σου, να δακρύζω,
μαζί σου..."

- Leftovers II -