Greece, Days of Change

Greece, Days of Change

Elena Zervopoulou / 78’ / 2014 / Greece, Italy

In times of recession, here is a portrait of three Greeks trying to take their destiny in their own hands. Could this crisis be our chance to re-invent ourselves and our society?
We follow Giorgos, who became homeless, finding the strength to overcome his difficulties and put his life back together. Then, Grigoris' family as it seeks a better quality of life leaving  the city. Finally, meet the activist volunteer group behind the "potato movement" (our protagonist Ilias) as their  activities impact the society as a whole by challenging the commercial foods supply chain and practicing solidarity and direct democracy. As the economic crisis lingers and deepens, Greece is not far away and we may see the necessity for initiatives like in Greece  in many  other countries in the not so far future.

Our protagonists are here to give us courage and strength.

 

Elena Zervopoulou

"Οι ιστορίες των πρωταγωνιστών αναδεικνύουν την παρούσα ανάγκη και δυνατότητα για αλλαγή στην Ελλάδα, για το κάθε ένα άτομο αρχικά και κατ’ επέκταση για την κοινωνία. Η ιδέα πίσω από τις αφηγηματικές γραμμές είναι να βιώσουμε την εξέλιξη, τις προκλήσεις και το δυναμικό μιας θετικής αλλαγής.

Πέρα από τις απογοητεύσεις και την οργή για τα λάθη του παρελθόντος που μας οδήγησαν σ’ αυτή τη κρίση, πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να πραγματοποιηθεί μια πραγματική αλλαγή των αξιών και τρόπου διαβίωσής μας προς μια πιο αλληλέγγυα και έντιμη κοινωνία." - Elena

Ilias Tsolakidis

"Πιστεύω στην αλληλεγγύη των ανθρώπων, θα πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει! Αυτόν τον τόπο πρέπει να τον φυλάξουν οι πολίτες, πρέπει να καλλιεργηθεί το ΕΜΕΙΣ." - Ilias

 Grigoris Kitsos

"Η κρίση ναι, δίνει ευκαιρίες. Δεν πρέπει να εγκλωβιζόμαστε. Τελείωσε αυτός ο τρόπος ζωής, άλλαξε. Όσο τον αποζητάς, είσαι δυστυχισμένος. Εντάξει, πάθαμε οτι πάθαμε... Τώρα πρέπει να ζήσουμε. Και αν καταφέρουμε ν' αφήσουμε κάτι πίσω μας, τέλεια...!" - Grigoris

George Barkouris

"Η ίδια μας η χώρα μας έχει εγκαταλείψει. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει κράτος, πρέπει να να βρούμε τρόπους να λειτουργήσουμε ώστε να βρίσκουμε λύσεις στα κοινά μας προβλήματα." - George

Directed and produced by Elena Zervopoulou
Cinematography: Elias Adamis - Elena Zervopoulou
Edit - Sound Desgin: Kenan Akkawi
Music: Drog_A_Tek
Production: One Vibe Films
Translation - Subtitling: Maria Polychronopoulou
Color Correction: Vagelis Metaxas - Graal S.A
Dialogue Editing: Valia Tserou - Final Mix Studio Echo
Graphics: Costas Polatoglou

"Προμηθέας και Οφηλία"

Πολλά τα μυστικά στα σκοτάδια του μυαλού και της ψυχής.

Μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν να εγκαταλείψουν την ελπίδα,
ακόμα και όταν είναι βέβαιοι για την ματαιότητα.

Και καταλήγω τώρα στο τελείωμα της διαδρομής, να υπερβαίνω την λογική,
για χάρη της ψυχής και του πνεύματος. Σαν τον Διογένη... άνθρωπο ζητώ... αναζητώ,
και που νόμισα πως βρήκα.

Υπέρβαση... "νόμισα - νόμιζα – υπέθεσα"!
Γιατί εμπιστευόμαστε την υπόθεση του μυαλού μας;
Δεν υπάρχουν στοιχεία για μια τέτοια "πραγματικότητα"!

Το συναίσθημα βοηθάει να φτιάξω την εικόνα...
αλλά δεν ξέρω αν είναι κάτι ζωντανό... βλέπω την σάρκα,
όμως δεν μπορώ να ξέρω τις σκέψεις της... και νομίζω, υποθέτω... θέλω.

Γιατί; επειδή είναι δημιούργημα της ελπίδας μου, αυτή είναι η δύναμη που έκανε
την φαντασία μου και το όνειρο πραγματικότητα... την δική μου, μόνο.

Κι έτσι καταλήγω να σκέφτομαι οτι κάποιος ονειρεύτηκε κι εμένα.
Και μόλις ξύπνησε... και με "σκότωσε", μόλις ξύπνησε, "πέθανα"... δεν υπάρχει
θεραπεία γι αυτό. Ο θάνατος δεν έχει επιστροφή.

Το ερώτημα, το παράπονο, "Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;"
δεν είναι του Χριστού πάνω στο σταυρό... είναι όλης της ανθρωπότητας,
ολόκληρης της δημιουργίας, είναι το παράπονο για την ματαιότητα...

----------------------------
"Μοιάζει σαν ευτυχία το αποτέλεσμα της δημιουργίας του νου..."
----------------------------

Οφηλία: Τι ψάχνεις, τι θέλεις να μάθεις;

Προμηθέας: Όταν με κοιτάς, αισθάνεσαι κάτι; Οτιδήποτε;

Οφηλία: Αν θέλεις πραγματικά να μάθεις, να ξέρεις, το μόνο που έχεις
να κάνεις, είναι να με κοιτάξεις πιο προσεκτικά...

Προμηθέας: Πρέπει να σε "διαγράψω" όμως, να σε σκοτώσω,
να εξαφανίσω την δημιουργία μου, το όνειρο, αυτό που δεν κατανοώ..

Οφηλία: Εντάξει, αλλά ξέρεις... φοβάμαι! Δεν θέλω να πεθάνω!

Προμηθέας: (Με απόγνωση) Ερωτεύτηκα το όνειρο και την ελπίδα μου!!
(...διαδικασία διαγραφής...)

Οφηλία: Το μυαλό μου.. διαλύεται! Χάνω τον εαυτό μου, την ύπαρξή μου...
σε παρακαλώ, σταμάτα! Σε παρακαλώ... μη με διαγράψεις!

Και η διεργασία "διαγραφής" τελειώνει... και το ποτάμι των ψυχών και
των ονείρων θα παρασύρει τα υπολείμματα της δημιουργίας μακρυά,
στον ωκεανό του τίποτα, και του θανάτου των αναμνήσεων.

Κι εσύ, ο δημιουργός και έπειτα δολοφόνος του ονείρου, βρίσκεσαι
στην φυλακή σου πάλι, αλυσοδεμένος με τα όρνια να σου ξεσκίζουν
τα σωθικά.

Προσπαθώντας χωρίς επιτυχία, να διαγράψεις και τα δικά σου συναισθήματα.
Αλλά δεν γίνεται... πρέπει να διαγράψεις ολόκληρη την ύπαρξή σου, να βρεις
το δρόμο της επιστροφής στη λήθη...

"Leftovers" - 2014

“Πρωτοβουλίες”

Να σου πω και μια ιστοριούλα...

Πριν μερικές μέρες, παρακολουθήσαμε τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού Σαμαρά, για “πρωτοβουλίες” σε ένα πρόγραμμα στήριξης αστέγων.

Το φαινόμενο των αστέγων συμπολιτών μας βρίσκεται σε έξαρση την τελευταία τριετία.

Όπως συνηθίζω να λέω στους δημοσιογράφους, οι άστεγοι δεν είναι μερικές εκατοντάδες ταλαιπωρημένων ανθρώπων με πάσης φύσεως προβλήματα. Είμαστε χιλιάδες.

Μια ολόκληρη πόλις, χωρίς γεωγραφικό προσδιορισμό. Δεν θα αναφέρω αριθμούς, δεν έχει γίνει καμία επίσημη καταγραφή, από κανένα κρατικό φορέα, και οι υπάρχουσες καταμετρήσεις, έχουν γίνει από ανεξάρτητες οργανώσεις και μόνο στις περιοχές που δραστηριοποιούνται.

Από την άλλη, οι άστεγοι μετακινούνται συνεχώς, και είναι δύσκολο να του εντοπίσεις.

Προσωπικά, έκανα μια καταγραφή, με την συνεργασία της ομάδας δρόμου της οργάνωσης που με φιλοξένησε για μία διετία στον ξενώνα της.

Σήμερα, η πλειοψηφία των αστέγων αποτελείται κυρίως από νεοάστεγους λόγω κρίσης, και ψυχικά ασθενείς, που η κατάργηση, η κατάρρευση του συστήματος υγείας τους έβγαλε κυριολεκτικά στο δρόμο. Επίσης, ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο στην Ελλάδα, οικογένειες ολόκληρες, άστεγες.

Ευτυχώς, για τις οικογένειες αυτές τουλάχιστον, υπάρχουν κάποιες ιδιωτικές πρωτοβουλίες, και έτσι τους παρέχεται προσωρινή στέγαση σε διαμερίσματα που παραχωρούνται για τον σκοπό αυτό.

Σχετικά με τις εξαγγελίες τώρα... Να καταλάβω κατ' αρχήν, γιατί κάποιος να νευριάζει και να αντιδρά στις πρωτοβουλίες του Σαμαρά, που αφορούν σε ένα βαθύ κοινωνικό πρόβλημα και που θα ανακουφίσει τους ταλαιπωρημένους άστεγους; Τι συμφέρον υπάρχει πίσω από μια τέτοια αντίδραση;

Εγώ, θέλω να χειροκροτήσω! Δεν θα το κάνω όμως... Γνωρίζοντας καλά την πολιτική ιστορία των τελευταίων 50 χρόνων και έχοντας βιώσει (και στο πετσί μου), την νοοτροπία και τον τρόπο που λειτουργεί το πολιτικό σύστημα, δεν θα χειροκροτήσω.

• Γιατί τώρα οι εξαγγελίες; Μήπως λόγω των εκλογών;
• Γιατί οι αντιδράσεις; Για την δόξα ή το συμφέρον; (πολλά τα €)
• Γιατί όχι πριν 2 ή 3 χρόνια;
• Αν υπολογίσουμε 20 με 30 χιλιάδες άστεγους (ένα δυνατό κομμάτι εκλογικού σώματος), καταλαβαίνουμε γιατί η κουβέντα γίνεται προεκλογικά... Ξεκάθαρα, για ευνουχισμό της αντιπολίτευσης και ψηφοθηρία.
• Ποιο πρωτογενές πλεόνασμα; Η πρωτοβουλία του Σαμαρά στηρίζεται από την Ε.Ε. μέσω του Ταμείου Βοήθειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τους Άπορους. ( η σχετική συμφωνία υπεγράφη – την 11η Μαρτίου νομίζω – από τους κκ. Martin Schulz και Δημήτρη Κούρκουλα, Έλληνα αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών, αρμόδιο για τις Ευρωπαϊκές Υποθέσεις.)

Με μια ματιά, διαβάζοντας τα ειδικά στοιχεία του προγράμματος στήριξης αστέγων, όλα είναι ρόδινα, και μοιάζουν καλά προγραμματισμένα... Μακάρι να υλοποιηθούν.

Εγώ σαν άστεγος όμως, τα ακούω όλα αυτά βερεσέ. Τα ακούω χρόνια.

Δυο και μισό χρόνια, επιβίωσα στο δρόμο, σε πάρκα, σε ξενώνες, σε σπίτια φίλων, ακούγοντας υποσχέσεις, εργαζόμενος σκληρά αλλά εθελοντικά (!) και μόνο για να μην πεθάνω από το κρύο ή την πείνα... Για κανονική δουλειά... ας μην το συζητάμε...

Να μην ξεχάσω, τον καλό μας δήμαρχο, που ξήλωνε παγκάκια, έστελνε τα συνεργεία να μας καταβρέχουν για να μας διώξουν, που μας μπουζούριαζαν και μας έστελναν στην Αμυγδαλέζα!!

Ναι! Να σε ψηφίσουμε... γιατί όχι; Για να ντύσεις πάλι με πολύχρωμα πουλοβεράκια τα δέντρα στο Σύνταγμα.. δίπλα στον άστεγο που ξεπαγιάζει...

Και το αγαπητό μας κράτος, αποφάσισε (το κερασάκι στην τούρτα), να μας φορολογήσει!

Έτσι, ο άστεγος, άνεργος, ανασφάλιστος πολίτης, τώρα χρωστάει και από πάνω!

Χρωστάω καλέ μου Σαμαρά, γιατί φροντίζεις για εμάς, τα αδέσποτα σκυλιά, τους ψηφοφόρους του δρόμου!

Εγώ σαν άστεγος, γνώρισα τους άστεγους καλά, γίναμε φίλοι, βοηθήσαμε και προστατεύσαμε ο ένας τον άλλο... Κι μιλούσαμε, για όλα... Για τα προβλήματα μας σαν άστεγοι, τα προσωπικά μας, προσπαθούσαμε να βρούμε λύσεις, να πιέσουμε, να φωνάξουμε. Και βλέπαμε τους πιο αδύναμους να πεθαίνουν τους χειμώνες στα παγκάκια...

Αλλά για την πολιτεία, είμαστε πάντα οι ανύπαρκτοι, οι αδέσποτοι. Κρυβόμαστε τις κρύες νύχτες σε κλιμακοστάσια και υπόγεια νοσοκομείων, κρυμμένοι σαν αρουραίοι, στο αεροδρόμιο, σε εγκαταλειμμένα ερείπια και σε στάνες...

Αλλά σαν άνθρωποι, σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε, κλαίμε και χαιρόμαστε, ακόμα βρίσκουμε και τρόπους να διασκεδάζουμε...

Ένα παράπονο όμως έχουμε όλοι οι άστεγοι.. μεγάλο, και μας πονάει βαθιά στην ψυχή...

Την μοναξιά.. όχι την “γνωστή” μοναξιά. Εκείνη την μοναξιά που πηγάζει από τον κοινωνικό αποκλεισμό, την ρατσιστική και φασιστική συμπεριφορά του κράτους και τους αυλικούς του.

Την μοναξιά του να μην σε πλησιάζει κανείς, να αλλάζουν οι συμπολίτες σου δρόμο όταν σε αντιλαμβάνονται. Την απέραντη μοναξιά που νιώθεις όταν κάποιος σε πλησιάζει για να σου δώσει λίγα ψιλά ή μια τυρόπιτα Την απόλυτη μοναξιά που αισθάνεσαι από την φιλανθρωπία.

Φιλανθρωπία ή Φιλοζωία... Ποια η διαφορά;

Ο άστεγος χρειάζεται την αλληλεγγύη, όχι την φιλανθρωπία που σαν έννοια, σε υποβιβάζει σε κάτι κατώτερο από άνθρωπο....

Να σου πω και μια ιστοριούλα...

Ένα βράδυ, είχαμε πάει με συναδέλφους (άστεγους) στο λιμάνι του Πειραιά, να δώσουμε τρόφιμα και ρουχισμό στους άστεγους που μαζεύονταν εκεί. Ένας από αυτούς, βαριά αλκοολικός, ψόφαγε μύγα στα πέντε μέτρα από την βρώμα του, επιθετικός και αγροίκος στην συμπεριφορά του προς εμάς.. Νόμιζε οτι είμαστε μισθωτοί από την οργάνωση και αντέδρασε πολύ αρνητικά...

Οι άλλοι, οι δικοί μου συνάδελφοι, δεν τολμούσαν να τον πλησιάσουν... το έκανα εγώ, δεν ξέρω γιατί, αλλά το έκανα. Του έπιασα κουβέντα, να μάθω την ιστορία του, να του εξηγήσω οτι κι εγώ άστεγος είμαι. Τον ηρέμησα, δεν ξέρω με ποιο μαγικό τρόπο. Και τον έκανα να χαμογελάσει...

Δεν χρειαζόταν τίποτα από εμάς, απολάμβανε την κουβέντα μας. Έπρεπε όμως να φύγουμε κάποια στιγμή, και ήρθε κοντά στο Βαν, να με χαιρετήσει... Με αγκάλιασε σφιχτά (ήταν και τεράστιος) αυτός, η μπόχα του και οι μύγες... Έπαθα σοκ! Όμως, αυτό που ένοιωσα σε αυτά τα 30'' ήταν κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ.... Ήταν σαν ένα μεγάλο βάρος που είχα μαζεμένο στη ψυχή μου, να έφυγε μονομιάς! Και μάλλον και αυτός το ίδιο ένοιωθε...

Τον ξαναρώτησα, αν θέλει κάτι, ρούχα ή φαγητό....

- Όχι φιλαράκο... από εσένα αυτό που χρειαζόμουν το πήρα.. αυτή την αγκαλιά..

Και ψιλοδάκρυσε...

Και οι αγκαλιές επαναλαμβάνονταν σε κάθε επίσκεψη μας εκεί...

Έπρεπε να συμβεί αυτό, για να καταλάβω, να συνειδητοποιήσω τι πραγματικά χρειαζόμαστε εμείς οι άστεγοι...

Μια αγκαλιά θέλουμε Σαμαρά μου... κάτι που δεν το έχεις κι δεν θα μπορέσεις να το δώσεις ποτέ.

Πριν ένα χρόνο, ο σύντροφος μου στην αστεγία, που θα τον έχω πάντα μέσα μου, ο Λεο Χάνεν κι εγώ, αποφασίσαμε να κάνουμε μια πολιτική κίνηση για τα δικαιώματα των αστέγων.

Μαζέψαμε λοιπόν όσους άστεγους μπορούσαμε και αποφασίσαμε να κάνουμε πορεία προς την

Βουλή, μια διαμαρτυρία...

Το κάναμε... φτάσαμε στη βουλή, οι άστεγοι και αρκετός κόσμος αλληλέγγυος... Μας άφησαν να μπούμε, ο Λεο κι εγώ, να παραδώσουμε την επιστολή με τα αιτήματα μας στο προεδρείο.

Και ξεκίνησε έτσι το κίνημα των αστέγων...

Από τότε, κανείς βουλευτής από τους 300 δεν ασχολήθηκε, δεν ενδιαφέρθηκε για εμάς...

Και φυσικά, ούτε και τώρα θα φωνάξει κάποιον από εμάς, για να του πούμε, να του εξηγήσουμε ποιοι είναι οι άστεγοι πραγματικά, και κυρίως οτι είναι Άνθρωποι με εσωτερικό κόσμο πολύ πλούσιο, γεμάτο από συναισθήματα.. Και ότι χρειάζονται απλά... μια “αγκαλιά”.

Και τώρα παραμονές εκλογών, οι εξαγγελίες... οι “πρωτοβουλίες”...

Μάλιστα...

Μα... σου δίνω τον λόγο μου Λεο Χάνεν (R.I.P.)*

Μέχρι να έρθω να σε βρώ, θα πολεμάω όσο μπορώ και με όποιο τρόπο μπορώ για την ανακούφιση των αστέγων...

* Λεο Χάνεν, απεβίωσε την 21 Μαρτίου 2014 ξημερώματα, την πρώτη μέρα της άνοιξης.

Περιμένοντας την σύνταξη. Άστεγος και μόνος....

Γιώργος Μπαρκούρης

Άστεγος

Ηλίθιε!! Δεν έχουμε μία!

Γράφτηκε το 2006, Καλοκαίρι...

    …ξεκίνησε το λεωφορείο για το νησί…

Με λεωφορείο για …νησί! Πλάκα έχει. Αλλά είναι η Λευκάδα.

Τι μπορεί να κάνει κανείς πέντε ώρες ταξιδεύοντας μέσα σε μια κονσέρβα;

Ποτέ δεν κατάφερα να διαβάσω κάτι στη διάρκεια ταξιδιού. Ούτε και τώρα. Κι ας κουβαλάω πάντα βιβλίο… Ούτε μουσική καταφέρνω να απολαύσω…

Προτιμώ να χαζεύω, να κοιτάω τους συν-ταξιδευτές, να προσπαθώ να μπω μέσα τους και να διαβάσω τις ενδόμυχες σκέψεις τους και τις κρυφές επιθυμίες που κάποτε ονειρεύονται να πραγματοποιήσουν….

Ίσως μερικές φορές τα καταφέρνω, δεν ξέρω… ίσως εξαπατώ τον εαυτό μου…

Και όταν νοιώθω ότι δεν μπορώ να "δω" τους άλλους, τότε, γυρνάω το βλέμμα μου προς τα μέσα, παρατηρώ τον εαυτό μου, ψάχνω τις δικές μου σκέψεις και επιθυμίες.

Συνήθως ξεκινώ ανάποδα.

Εδώ στην ισόγεια βεραντούλα του παλιού πέτρινου νησιώτικου σπιτιού. Περιμένοντας την βροχή που αγναντεύω στο βάθος της κοιλάδας. Αναπολώντας το πρόσφατο παρελθόν, το ταξίδι αστραπή στη Θεσσαλονίκη με την Μαρία και τους πόνους μας, τα παιδιά που γνώρισα και αυτά που δεν γνώρισα, μια εβδομάδα νωρίτερα στην Αλεξάνδρα, το κέφι μας και, ακόμα μια βδομάδα πιο πριν, πάλι στην Αλεξάνδρα, με όλα αυτά τα χαρούμενα, γελαστά προσωπάκια.

Και ακόμα πιο πίσω, ένα θάνατο, κι άλλο θάνατο, κι άλλο θάνατο… Και μια γέννηση!

Και ενδιάμεσα, η ρουτίνα που σκοτώνει, που σου σαπίζει την ψυχή και το μυαλό.

Και ακόμα πιο πίσω. Τότε που τα χρόνια περνούσαν από πάνω μας και δεν μας χάιδευαν, δεν μας ακουμπούσαν.

Τι παιχνίδι του μυαλού κι αυτό! Χάνεται πάλι ο χρόνος και δεν ξέρεις που βρίσκεσαι.

Τι κι αν έγινε το ‘65, το ’77 ή το ’86… Δεν έχει καμιά σημασία. Το σενάριο είναι άχρονο.

3:30 ξημερώματα. Ρε συ Κ.! Φύγαμε;

- Φύγαμε!

Παρατήσαμε την παρέα εκεί στο Φάληρο, σκαρφαλώσαμε στο 2CV, αυτό με την κουρελιασμένη πάνινη σκεπή, και ανεβήκαμε Αθήνα. Μια στάση στην Κυψέλη, να μαζέψει ο Κ. μερικά απαραίτητα, να σκοτώσουμε την κατσαρίδα που είχε τρυπώσει στο υπογειάκι του, και γρήγορα για Περιστέρι.

- Ξύπνα! Φεύγω!

- Εεε;;; Τι έγινε; Ποιος φεύγει;;;

- Σύνορα… Με τον Κ. Το αμάξι πρέπει να πάει επάνω, γιατί θα μας δέσουνε!

ΤΟ αμάξι! Πού ζήτημα ήταν αν θα μας έβγαζε μέχρι τις Τρεις γέφυρες!

Βιαστικά φιλάκια αποχαιρετισμού στην Σ. και την μικρή Ν., τελευταία γουλιά καφέ και δρόμο!

Τελικά μας έβγαλε μέχρι την εθνική. Κι εκεί παρέδωσε το πνεύμα! Καπνοί και τα λοιπά! Ο μαλάκας ο Κ., φοβερός ζωγράφος, αλλά με τα αυτοκίνητα δεν τα πάει και πολύ καλά…

Ξέχασε να βάλει την τάπα του λαδιού στο βενζινάδικο! Μικρό το κακό…

Το ταξίδι μέχρι τους Ευζώνους ήταν χωρίς προβλήματα, εκτός από την ανάπαυλα στη Θεσσαλονίκη, στο σπίτι του Γ., όπου γίναμε χάλι με το κρασί. Δυο χρόνια είχαμε να τον δούμε.

   Τελωνείο –

- Για πού το βάλατε παιδιά;

- Παρίσι πάμε.

- Διαβατήρια, χαρτιά…

Μάλιστα, (γελάει ο μαλάκας ο τελωνειακός…)

- Ρε σεις, με αυτό το σούργελο Παρίσι;; Από συνάλλαγμα;

Με το ζόρι καταφέραμε να μαζέψουμε μερικά χιλιάρικα, μαζί με τα ψιλά…

- 7μιση χιλιάρικα;;; Ρε! πλάκα μου κάνετε;;

Τελικά, περνάμε. Γιουγκοσλαβία. Μα δεν σκεφθήκαμε ποτέ να πάμε Παρίσι!

Τουλάχιστον όχι σε αυτό το ταξίδι! Και με το …σούργελο!

Απλά έπρεπε να το ξεφορτωθούμε, γιατί ήταν …μαϊμού!!!

Θα προσπαθούσαμε να το πουλήσουμε στη Γιουγκοσλαβία, και να επιστρέψουμε Αθήνα. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά!

Φτάνουμε στη Νις κατά το απογευματάκι και χαρούμενοι, πάμε να πιούμε αυτό που εκεί ονομάζουν καφέ, αλλά ξέχασαν να βγάλουν το χώμα και τα πίτουρα από μέσα…

Στην κουβέντα με τους ντόπιους, πετάμε ότι το αμάξι είναι για πούλημα. Αλλά, όποιος νομίζει ότι οι Γιουγκοσλάβοι είναι στόκοι, απλά είναι από άλλο πλανήτη!

Κάποιος ήθελε να το πάρει για 2 χιλιάρικα! Δραχμές. Όχι ρε! Δεν το πουλάμε στην ξεφτίλα! Καλύτερα να το πετάξουμε σε κανά χαντάκι…

Έχει σχεδόν νυχτώσει… Βρήκαμε μια ερημιά σε ένα ποτάμι, και αφού το διαλύσαμε σχεδόν, το φουντάραμε. Ωραία!

- Και τώρα Γιώργο; Πως πάμε πίσω; Είμαστε σχεδόν 30 χιλιόμετρα μέσα….

- Έλα ρε, τόσα αμάξια και νταλίκες, κάποιος θα μας πάρει.

Κανείς δεν μας πήρε… 30 χιλιόμετρα με τα πόδια μέχρι τα σύνορα…

Με τον Κ. να κλαψουρίζει μέσα στο μαύρο σκοτάδι, 500 μέτρα πίσω μου…

Και τα νεύρα μου 500 μέτρα μπροστά!

Σύνορα – Τελωνείο 2:00 τη νύχτα.

Φαντάσου 2 τύπους να σκάνε από τα σκοτάδια στο φυλάκιο.

Καμιά 20ριά μάτια μας κοίταγαν έκπληκτα! Βλέπεις δεν ήταν συνηθισμένο φαινόμενο εκείνη την εποχή.

Μόνο ένα ζευγάρι μάτια δεν μας κοίταζε σαν να ήμασταν εξωγήινοι!

Ο μαλάκας ο τελώνης της μεσημεριανής βάρδιας! (Γέλαγε σαν χάνος πάλι!)

- Ρε σεις, δεν σας το είπα ότι ΔΕΝ θα πάτε Παρίσι;

- …*@%&@$...

Σκαρφαλώσαμε σε ένα τουριστικό, και σουρώσαμε πάλι στου Γ., πριν ξεκινήσουμε για Αθήνα. Αααα!, περάσαμε και από ένα Λούνα Πάρκ, όπου κερδίσαμε εφτά μπουκάλια κακής ποιότητας κρασί, στη σκοποβολή. Τροφή για το δρόμο.

-----------------------------------------------------

1 και μισό χρόνο μετά. Γυρνώντας από τη σχολή, κουρέλι, στο Βιλιέ λε Μπέλ, βρίσκω την Κ. να με κοιτάζει περίεργα καθώς σούρνομαι μέσα στο σπίτι.

- Τι έγινε Κ.;

- Κοίτα έξω, στο πάρκινγκ, μου λέει…

- Ε και; Τι το σπουδαίο έχει ένα σαραβαλιασμένο 2CV;

- Το σπουδαίο είναι ότι το σαράβαλο είναι δικό σου και το χαρτί εδώ λέει ότι χρωστάς 5.500 γαλλικά φράγκα, γιατί το βρήκανε οι Γιουγκοσλάβοι, και με τα νούμερα που δεν είχες βγάλει, ΗΛΙΘΙΕ, το έδωσαν στην ασφαλιστική, που το κουβάλησε εδώ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ!!!

.....Γαμώτο, ένα χιλιάρικο το είχα αγοράσει!!!

-----------------------------------------------------

    Λευκάδα, 2006, Ιούλιος

    I'm in a spiral of thoughts...

Φιλιά...

...κι έχω μόνο τα όνειρα για παρέα...

Φιλιά, μοναδικά, ηδονικά, τα δικά μας φιλιά...

Τριάντα χιλιάδες και βάλε μηνύματα, γράμματα... Το καθένα, δημιουργία εικόνων, ονείρων, χάους, αντίδρασης, αγάπης, ελπίδας, ηδονής και πάθους, σχεδίων για το μέλλον, καταθέσεις ψυχής... και τόσα άλλα... χιλιάδες...

Και κάθεσαι και τα διαβάζεις ένα ένα, με πόνο, και θρηνείς τις νύχτες κοιτάζοντας τα, και τα δάκρυα σε εμποδίζουν να διακρίνεις τα γράμματα...

Έχεις στερηθεί τα πάντα... μα τα πάντα... τις βασικές σου ανάγκες... το φαγητό, ένα δικό σου σπιτάκι, ένα κρεβάτι, αγωνιάς για την επιβίωση, χρειάζεσαι ένα τσιγάρο που δεν υπάρχει... δεν έχεις οικογένεια να φροντίσεις, το παιδί σου δεν ξέρεις αν θα το ξαναδείς, δουλειά δεν υπάρχει.. πως να φροντίσεις τους αγαπημένους σου... πως;

Και "ζεις" στην άκρη της ζωής κάποιου... στην άκρη, και είσαι τόσο ευτυχισμένος που έχεις τουλάχιστον αυτό... την ακρούλα... και κάθε τόσο τρως μια σπρωξιά και καταβαραθρώνεσαι... στα τάρταρα... Και σκαρφαλώνεις ξανά και ξανά με πολύ κόπο και πονάς, αλλά έχεις δώσει την ψυχή σου για να έχεις αυτή την γωνίτσα στην άκρη.

Και δεν σε νοιάζει, αρκεί να υπάρχεις, να αγαπάς, να ανησυχείς, να νοιάζεσαι...
Και αποζητάς να πάρεις λίγη αγάπη... λίγη... αλλά ούτε αυτό το δικαίωμα έχεις..

Και δεν το έχεις, γιατί είσαι μόνο μια ψυχή στην άκρη της ζωής κάποιου...

Απλά μια Σκιά, μια ψυχή κομμάτια... τίποτα...

Κι έτσι... είσαι ελεύθερη τώρα πια...

Κι έχω μόνο τα όνειρα για παρέα.

Χριστούγεννα 2013 – Η Αλήθεια α'

solitude – μοναχικότητα (εθελουσία)

loneliness – μοναξιά (απέραντη)

Γράφτηκε παραμονές Χριστουγέννων του 2013..

17/12/2013

Χριστούγεννα 2013 – Η Αλήθεια

Πριν λίγες μέρες έγραψα ένα κείμενο με τίτλο “Χριστούγεννα 2012 – Το Ψέμα”.

Σε λίγες μέρες θα έχουμε τα Χριστούγεννα του 2013....

Έχω βαρύνει πολύ αυτές τις μέρες.... και ίσως αυτό να είναι το τελευταίο κείμενο πού δημοσιεύω εδώ για φέτος... (και ελπίζω όχι..)

Αυτή τη χρονιά, είμαι φιλοξενούμενος σε φιλικό σπίτι, αλλά κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες... Πρέπει να το αντέξω, για χάρη της υπόλοιπης ζωής μου....

Την προηγούμενη χρονιά, χρειάστηκε να πω ένα ψέμα, για να “σταθώ” ψυχολογικά.

Τώρα, πρέπει να αντιμετωπίσω μια άλλη κατάσταση... την σημερινή αλήθεια...

Και αυτή είναι, οτι πρέπει να ξανακουβεντιάσω λίγο με τον εαυτό μου, να κάνω μια ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε, και που βρίσκομαι σήμερα....

Μια χρονιά με ανατροπές, αποφάσεις, εσωτερικές αλλαγές... και με κατάληξη, προς το παρόν μαύρη... και με πόνο...

Μου λείπουν πάντα, το σπίτι μου... καταφύγιο, οι οικογένεια μου... μου λείπει μια συντροφιά να μοιραστούμε τις αγωνίες, τις χαρές μας, τις αγκαλιές μας, και την ψυχή μας.....

Όμορφα πράγματα, που όλοι μας έχουμε ανάγκη... και κάποιοι τα έχουν, και άλλοι, όπως οι άστεγοι, τα είχαν και τα έχασαν... Σε αυτούς ανήκω κι εγώ...

Προσπάθησα και προσπαθώ ακόμα, να βρω μια σταθερή εργασία... να έχω ένα αξιοπρεπές σπίτι, για να ξαναβρώ πάλι αυτά που χάθηκαν.... και ακόμα ελπίζω....

Από το καλοκαίρι που πέρασε.... κάποια γεγονότα σημαντικά, επηρέασαν το (πιθανό και αβέβαιο) μέλλον... Η αποστασιοποίηση από ανθρώπους και καταστάσεις.... η “εισαγωγή” μου (ξανά) στον κόσμο των συναισθημάτων.... η εμμονή και επιμονή για ριζικές αλλαγές, το θράσος να ξαναφτιάξω μια ζωή απ' την αρχή... Και τα σπουδαιότερα όλων... η κατάθεση ψυχής και αγάπης...

Όλα αυτά, υπάρχουν και σήμερα, τώρα, κάθε στιγμή που περνάει.... με τρέφουν... μερικές φορές με θάρρος και ελπίδα, με όνειρα... και μερικές φορές με απογοήτευση, εφιάλτες... με πόνο απέραντο....

Εντάξει... όλα είναι στο πρόγραμμα.... αυτό που με ανησυχεί, είναι πόσο θα αντέξω αυτό το σκωτσέζικο ντους.... και που τελειώνουν τα όρια μου....

Φτάνουμε τώρα στις μέρες των γιορτών...

Και αισθάνομαι να βρίσκομαι στο σημείο μηδέν... και δεν είναι αλήθεια αυτό... ΔΕΝ....
Είναι που πλήγωσα αγαπημένους, και που πληγώθηκα με τη σειρά μου.... και τώρα εισπράττω...

Θα περάσουν κι αυτά τα Χριστούγεννα... Μέσα στη μοναξιά, την απομόνωση.... σε 4 τοίχους... να προσπαθώ να ανασυγκροτηθώ, να σταθώ πάλι όρθιος, για όσα πρόκειται να έρθουν, τα όμορφα και τα άσχημα...

Και μέσα σε όλα αυτά.... δεν μπορώ να παραγνωρίσω το πόσο τυχερός είμαι.... Σκέφτομαι τους άστεγους στο δρόμο, Χριστουγεννιάτικα στο κρύο, παγωμένα κορμιά, ψυχές στην κατάψυξη... χωρίς ελπίδες, χωρίς όνειρα....

Νιώθω τόσο αδύναμος να κάνω κάτι γι αυτούς.... Να γράφω και να μιλάω.... πόσο βοηθάει αυτό;

Τι ευχές να δώσεις σε αυτούς; Θα μοιάζει κοροϊδία..... Να προσευχηθώ μόνο μπορώ, στην δύναμη που έχουμε μέσα μας όλοι.... για μια πιο ανθρώπινη ζωή.... κοινωνικά δίκαιη....

Με πίστη στην Ελπίδα και το Όνειρο...

Πολλές ευχές σε όλους... για ένα καλύτερο μέλλον...

- Μικρή μου... να ξαναβρεθούμε μετά από τόσα χρόνια, να γνωρίσουμε πραγματικά ο ένας τον άλλο..

- Ψυχή μου.... μην αποχωριστούμε.....

Με αγάπη,

Γιώργος

Γράμμα στην Λ.

Γράμμα στην Λ. που δεν θα διαβάσει ποτέ...

Χριστούγεννα '92

...Φαντάζομαι θα έπρεπε να ασχοληθείς λίγο παραπάνω με τα πιτσιρίκια.
Δεν είναι η πρώτη φορά…

Είναι όμως η πρώτη φορά που κρυώνω τόσο. Ζεστό είναι το σπίτι, δεν είναι αυτό…
Είναι μέσα μου, που χωρίς να ξέρω γιατί, κρυώνω τόσο πολύ.

Ήταν και κρύα η μέρα σήμερα… παραμονές Χριστουγέννων.

Σκέφθηκα, υπομονή, θα έρθεις, πάντα έρχεσαι.

Έρχεσαι να με ζεστάνεις ή να με δροσίσεις με την παρουσία σου…

Όπως εκείνο το ζεστό καλοκαιρινό σούρουπο στο Φάρο, στο λιμάνι της Μυτιλήνης, εκείνο το βραδάκι που σχεδιάζαμε στο μυαλό μας το πώς θα φτιάχναμε το σπίτι μας.

Που θα χωρούσε όλα τα πιτσιρίκια του κόσμου, κι ας είχαμε κιόλας τρία….

Εκεί στο φάρο, που ονειρευόμασταν σαν 20χρονα παιδιά, κι ας είχαμε φορτωθεί τόσα βάρη στα χρόνια που ζούσαμε, χωρίς να ξέρει ο ένας τον άλλο.

...Άργησες απόψε καλή μου….

Δεν πειράζει όμως, ο Μ. και η Β. θα μας περιμένουν. Έχουμε να σχεδιάσουμε τόσα, σε ένα μήνα δεν θα σε περιμένω πια, δεν θα χρειαστεί να περιμένει πια κανείς…

Άνοιξα το πακετάκι με τις προσκλήσεις μας που πήρα μόλις από τον τυπογράφο,και το χαρτί με τους φίλους που θα καλέσουμε και άρχισα να γράφω τα ονόματα…

Ξέρεις τι παρατήρησα καλή μου Λ.;

Ούτε ένα όνομα δεν ήταν ίδιο με το δικό σου, το δικό μας.

Που να το φανταστώ ότι το όνομα σου θα στοίχειωνε όλη την υπόλοιπη ζωή μου… όπως και η εικόνα σου…

...Άργησες απόψε…

Κάθομαι και αναπολώ τα ταξίδια που πήγαμε και το ταξίδι που ετοιμάζουμε..
Κοιτάω την φωτογραφία που σου τράβηξα στο παράθυρο στο ξενοδοχείο, και για πρώτη φορά πρόσεξα την αφίσα στο απέναντι κτήριο:

"Bailando con Lobos" – Χορεύοντας με τους Λύκους

Χριστούγεννα του '92.

Σκοτείνιασε και δεν τολμώ να ανάψω το φως. Δεν τολμώ να το ανάψω.

Και για κάποιο ανεξήγητο λόγο παγώνω όσο περνάει η ώρα.

Τι είναι αυτό που μου μαυρίζει την ψυχή;

...Άργησες γλυκιά μου…

Και όταν χτύπησε το κουδούνι, πετάχτηκα, τρόμαξα, έτρεξα να ανοίξω την πόρτα, χτυπώντας δεξιά – αριστερά μέσα στο σκοτάδι….

Ο Μ. Τι ήθελε ο Μ. εδώ και μόνος;

Χλωμός, να με κοιτά με αυτό το περίεργο βλέμμα, που δεν είχα ξαναδεί στα μάτια του..

Και δεν ρώτησα τίποτα, δεν είπε τίποτα για πολλή ώρα…

Μόνο άναψε το φως και με παρατηρούσε….

- Ξέρεις Γιώργο… η Λ. δεν θα έρθει απόψε… δεν θα έρθει ποτέ πια… δεν θα μπορέσει… ποτέ πια…

- Η Λ. έφυγε, για πάντα και τώρα θα συνεχίσεις μόνος, με όση δύναμη μπορείς.

Ότι θα σου μείνει…

Κι έκατσε ο Μ. όλη νύχτα μαζί μου και μου έλεγε ιστορίες, σαν να ήμουν μικρό παιδί…

Έκατσε μαζί μου και την επόμενη μέρα, και την άλλη νύχτα…

Αγαπημένε μου Μ.

Και πήρε την σκιά μου την τρίτη μέρα ο Μ. και την πήγε εκεί που κοιμούνται οι άνθρωποι.

Και άλλες σκιές ήταν εκεί. Και οι σκιές των παιδιών της…

Πιο βαριές από τις δικές μας…

Και απ' τα μάτια μας έτρεχαν πέρλες…

Και την καρδιά μας δεν την φώτιζε τίποτα…

...Άργησες απόψε καρδιά μου…..

...Κι εγώ χορεύω με τους Λύκους….

Σαν τον Άργο...

"Όμως τον Άργο θάνατος μαύρος κι αχνός τον πήρε,

σαν είδε τον αφέντη του, στα είκοσι χρόνια απάνω."

(Οδύσσεια)

Η αφοσίωση αυτού του σκυλάκου, που περίμενε τόσα χρόνια να ξαναδεί τον αγαπημένο του Οδυσσέα για να αφεθεί να πεθάνει, με βάζει σε σκέψεις...

Για την αφοσίωση, την αγάπη, την υπομονή, την πίστη, το όνειρο και την ελπίδα. Αυτά, που ελάχιστοι άνθρωποι τα έχουν όλα μαζί μέσα τους, στην ψυχή τους. Και αυτοί, θα τα κουβαλάνε και θα τα ποτίζουν, μέχρι να βγει η τελευταία τους ανάσα...

Σαν τον Άργο... Που ξεπέρασε τα ηλικιακά όρια της ζωής ενός σκύλου, γιατί μέσα του τα είχε όλα αυτά.

Σαν να μας λέει ο Όμηρος, οτι τα πάντα είναι δυνατά, αν καλλιεργήσουμε αυτά τα χαρακτηριστικά.

Αυθαίρετα θα σκεφτώ, οτι μας λέει πώς θα μπορούσαμε να ζήσουμε αιώνια, αν έχουμε και κατέχουμε αυτές τις αρετές... Εντάξει, η φύση δεν μας το επιτρέπει, προφανώς!

Το πέρασμα μας όμως από αυτό τον κόσμο, μπορεί να μην ξεχαστεί, να μας θυμούνται οι άνθρωποι αιώνια, μόνο και μόνο γιατί αγαπήσαμε, ήμασταν πιστοί (σε ιδέες, ανθρώπους, στόχους), ονειρευτήκαμε για όλα αυτά, είχαμε υπομονή, και ζήσαμε πάντα με ελπίδες... Μεμονωμένα ή όλα μαζί, δεν έχει σημασία.

Και ας ζήσαμε μια ζωή μέσα στα σκατά, όπως ο Άργος...

Δύο οι ήρωες της Οδύσσειας λοιπόν, που ενσωμάτωναν αυτές τις ιδιότητες... Ο ένας ήταν σκύλος...

Και θα τους μνημονεύουμε για αιώνες ακόμα.

Να τα δούμε ένα ένα; Οκ βαρετό ίσως, αλλά θα το κάνω!!

Η Αγάπη. Αγάπη για τους πάντες και τα πάντα φυσικά... Ανιδιοτελή αγάπη, χωρίς να απαιτούμε ανταλλάγματα. Η αγάπη δεν μπορεί να διέπεται από καπιταλιστική νοοτροπία. Αγάπη για ζωή, αγάπη για την ζωή.

Η Πίστη. Να πιστεύουμε σε σκοπούς, ιδέες, ανθρώπους, πίστη στην αθωότητα και, πίστη στον εαυτό μας. Αν δεν έχουμε πίστη σε κάτι, τότε μάλλον δεν είμαστε ακριβώς άνθρωποι. Πίστη για ζωή, πίστη στην ζωή.

Το Όνειρο. Το όνειρο είναι δημιουργία. Ονειρεύεσαι ένα δάσος; Τότε έδωσες μια ανάσα ακόμα στη Γη. Ονειρεύεσαι ένα σπίτι και την γαλήνη που μπορεί να σου προσφέρει; Θα το φτιάξεις... Ονειρεύεσαι ειρήνη στον κόσμο; Θα το παλέψεις και θα το πετύχεις, ονειρεύεσαι σύντροφό ψυχής και ζωής; Θα την/τον βρεις. Όνειρο για ζωή, όνειρο ζωής.

Η Υπομονή. Μια ευχή, που μερικές φορές ακούγεται, και είναι κατάρα! Όμως εδώ, μιλάμε για την διαχείριση του χρόνου. Δηλαδή, να έχεις την ικανότητα, να καθυστερείς ή να σπρώχνεις τον χρόνο κατά βούληση. Μην ξεχνάμε οτι ο χρόνος είναι σχετικός. Παίξε τον χρόνο με το μυαλό σου...

Η Ελπίδα. Εδώ θα μπλέξουμε τώρα. Γιατί η ελπίδα για τον καθ' ένα μας, μπορεί είναι και κάτι διαφορετικό. Όμως, εδώ συγκεκριμένα, μιλάμε για την ελπίδα, που είναι η δύναμη και η ενέργεια που τρέφει και ζει, δίνει ανάσα σε όλα τα προηγούμενα. Αγάπη χωρίς ελπίδα γίνεται; Πίστη αν δεν έχεις ελπίδα; Όνειρα χωρίς ελπίδες; Υπομονή; Δεν γίνεται.

Και τέλος....

Η Αφοσίωση. Αναρωτιέμαι... Αν δεν αφοσιωθώ σε όλα τα προηγούμενα, θα μπορέσουν να αποδώσουν τα μέγιστα, το καλύτερο, το ιδανικό αποτέλεσμα;

Ας τα βάλουμε λοιπόν κάτω από την ομπρέλα της Αφοσίωσης και ας γίνει αυτό το "πακέτο", για να αποκτήσουμε συνείδηση της ύπαρξης μας, να βρούμε νόημα για την ζωή. Αφοσίωση για ζωή, αφοσίωση στη ΖΩΗ!

Και η ουσία δεν είναι να κάνουμε ότι κάνουμε για να μας "θυμούνται". Λίγο μας νοιάζει! Θα είμαστε (αν είμαστε) "αλλού"!

Το νόημα και η ουσία είναι, να καλλιεργήσουμε, να θερίσουμε και να μοιράσουμε, αυτά που μας κληροδότησε το Σύμπαν.

Γιατί, αν όχι το καλό, την ελπίδα και τα υπόλοιπα, τι στο διάολο κάνουμε εδώ;;;

Γ.

Ψυχή των Πάντων

 

"Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού;

Η τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;" [Μαρκ. η’ 34-37]

Και μένουν η ζωντανή Σκιά παρέα με το Φάντασμα, πιασμένοι χέρι χέρι να κοιτιούνται τρυφερά και να μιλάνε για αγάπη... ακροβατώντας στις λεπτές γραμμές που χωρίζουν την Ουτοπία, Κάποια Πραγματικότητα και την Ψυχή των Πάντων.

Και η Ουτοπία μας γνέφει, να πάμε προς αυτήν χαμογελώντας γλυκά και απατηλά,

Η Κάποια Πραγματικότητα μας γελάει ειρωνικά κοροϊδεύοντας την αφέλεια μας,

Και η Ψυχή των Πάντων μας παρακαλεί να μην την σπάσουμε, να μη την κάνουμε κομμάτια...

και το λέει ουρλιάζοντας, κλαίγοντας και χύνοντας ποταμούς δακρύων από αίμα...

το αίμα όλων των ψυχών, της Ψυχής των Πάντων...

Και τα χέρια μας αποχωρίστηκαν.

Κι εσένα σε κατάπιε η Κάποια Πραγματικότητα,

κι εμένα η γλύκα της Ουτοπίας..

Κι απέμεινε εκεί, μόνη η Ψυχή των Πάντων κομματιασμένη, να παρασύρεται από το ορμητικό αίμα, και ξέρει οτι η οδύνη και ο πόνος θα κρατήσουν αιώνια, και πέρα από το θάνατο του Χρόνου...

Πόσο γλυκιά και απατηλή η Ουτοπία... Όλα αστραφτερά, πολύχρωμα, φωτεινά.. 

"...αλλά.. λείπει η ψυχή, αυτή που κομματιάσαμε και την αφήσαμε να πνίγεται στο δικό της το αίμα..."

Πόσο όμορφη αυτή η Κάποια Πραγματικότητα.. αυτή που νομίσαμε οτι φτιάχνοντας την, θα ζούσαμε όπως ονειρευόμασταν - κάποτε...

"...αλλά.. λείπει η ψυχή, αυτή που κομματιάσαμε και την αφήσαμε να πνίγεται στο δικό της το αίμα..."

Και καθώς απομακρυνόμαστε και το χάσμα μεταξύ μας μοιάζει να μεγαλώνει, καθώς ο πόνος μας ξεσκίζει τις καρδιές... κοιτάμε με αγωνία τα κομμάτια της Ψυχής των Πάντων, εκεί στο κόκκινο ποτάμι και παρακαλάμε να μην σβήσει, να μη πεθάνει, με την ελπίδα να ξαναγυρίσουμε σε αυτή... να μας αγκαλιάσει με την αγάπη της που απαρνηθήκαμε...

Τόσο πολλή κούραση, να κοιμηθώ... να ησυχάσω, να σταματήσει η αιμορραγία της ψυχής...

Χριστούγεννα 2013 – Η Αλήθεια β'

...θυμάμαι την αγαπημένη μου... κι ας μην κράτησε πολύ...

22/12/2013

Χριστούγεννα 2013 – Η Αλήθεια Βήτα

Άλλα ξεκίνησα να γράφω, αλλού τρέχει το μυαλό μου...

...και σκέφτομαι πάλι τα Χριστούγεννα....

..τους άστεγους και τους “στεγασμένους”...

“Στεγασμένος” λοιπόν κι εγώ.... αλλά όλα τα υπόλοιπα της ύπαρξης μου, αίολα...

Σκέφτομαι τους ανθρώπους που δεν έχουν φτάσει ακόμα στο “Event Horizon”...
Που οργανώνουν αυτές τις μέρες το πώς θα περάσουν την ημέρα των Χριστουγέννων και την παραμονή το βράδυ, στο ρεβεγιόν...

Δηλαδή, όλα αυτά που έκανα κι εγώ, σε όλη τη προηγούμενη ζωή...

Τα ψώνια των τελευταίων ημερών... τα δωράκια για τους αγαπημένους μας.... τα παιδιά, την μάνα, τον/την σύντροφο... την αγαπημένη μας....

Βόλτα... μακρυά ή κοντά... δεν έχει σημασία.... αρκεί που δεν είμαστε μόνοι...

Η οικογένεια, θα μαζευτεί το μεσημέρι γύρω από το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι... Το προηγούμενο βράδυ, ένα αγαπημένο ζευγάρι θα διαλέξει... να πάνε σε ένα ταβερνάκι, club, ή απλά να κάτσει στο σπίτι, αγκαλιά στον καναπέ, με κεράκια, ένα ποτηράκι κόκκινο κρασί, και μουσικούλα.... να συνεχίσουν να συνδέουν τις ψυχές και την αγάπη τους, εκτοπίζοντας τα όποια προβλήματα... χαμογελώντας, και το “τουλάχιστον για απόψε αγάπη μου”.... να ακούγεται ψιθυριστά...

Και κάποιοι άνθρωποι μονάχοι... θα βρουν κάπου να πάνε, τους έχουν καλέσει φίλοι... ή συγγενείς... κάποιο πάρτι σε ένα σπίτι.... Θα πάνε για να μην είναι μόνοι, να μην τους χτυπήσει η μελαγχολία των ημερών... να μην καταλήξουν να θρηνούν στην μοναξιά τους...

Όλα αυτά... και πολλά άλλα, με πολλές λεπτομέρειες, τριγυρνούν στο μυαλό, αναδύονται από τις μνήμες κάποιου ανέμελου και ευτυχισμένου παρελθόντος, μιας άλλης εποχής, σαν από κάποιον άλλο άνθρωπο...

Με κάλεσαν σε ένα σπίτι φέτος, την παραμονή.... καλοί φίλοι... θα περάσω καλά “αν πάω”...

Από την άλλη, η επιλογή είναι να κάτσω εδώ, στο σπίτι που με φιλοξενεί, δεν θα είμαι μόνος, η σκυλίτσα μου θα μου κάνει παρέα... θα μιλάμε, θα μοιραζόμαστε σκέψεις και συναισθήματα.... με τα μάτια!!! Αλλά, αυτό είναι που θα επιθυμούσα να κάνω με ανθρώπινη συντροφιά...

Να πάω; στους φίλους που με κάλεσαν; Τους εκτιμώ, αλλά νομίζω θα ήταν άδικο να περάσω την βραδιά μαζί τους... γιατί θα υποκρίνομαι ότι όλα είναι καλά, την ίδια στιγμή που το μυαλό και η ψυχή μου θα είναι μαντάρα, από αυτά που κουβαλάω μέσα.... Πάλι σκιά θα είμαι....

Πρέπει να αποφασίσω!!

Και μέσα από τις αναμνήσεις... θυμάμαι την αγαπημένη μου, που έφυγε πρόωρα από την ζωή, και την ζωή μου, παραμονή Χριστουγέννων, πριν από 20 και βάλε χρόνια... Και χαμογελώ! Ναι! Για την αγάπη που είχαμε... κι ας μην κράτησε πολύ, όπως ονειρευόμασταν και σχεδιάζαμε...

Και αναπολώ τις ευτυχισμένες μέρες που πέρασα φέτος, που μου έδωσαν δύναμη και ελπίδα, να συνεχίσω να ΖΩ! Μέρες που θα μείνουν για πάντα μέσα μου... μέρες δακρύων γεμάτων ευτυχία..

...μέρες γεμάτες με ηδονή των ψυχών και των κορμιών... όνειρα και σχέδια για το μέλλον....
...και το μυαλό μου γαμήθηκε.... κι εμένα.... και η ψυχή μου....

Πρέπει να αποφασίσω... τι θα κάνω την παραμονή...

Σήμερα το πρωί, πήγαινα βόλτα την μικρή, την σκυλίτσα μου.... Πενήντα μέτρα μακρυά από το σπίτι που με φιλοξενεί, και σκεπτόμενος όλα αυτά, βρέθηκα μπροστά στο πλινθόκτιστο ερείπιο που βλέπω κάθε μέρα...

Εδώ μένουν ένα ζευγαράκι... άστεγοι, νέα παιδιά... χωρίς νερό, χωρίς φως, χωρίς θέρμανση και σχεδόν χωρίς παράθυρα... Έχουν όμως κάτι που είναι σημαντικότερο απ' όλα αυτά...

Ένα Μωράκι!!

Και δείχνουν τόσο ευτυχισμένοι και οι τρεις.... Τους ζήλεψα, έτσι όπως τους είδα να έχουν βγει στο πεζοδρόμιο με το μικρό στο καροτσάκι του, να μαζέψουν ήλιο.... Όμορφη μέρα.... όμορφο θέαμα...

Και να! Βρήκα που θα κάνω “ρεβεγιόν”!

Κάτι λουκάνικα που έχω... ρύζι... σαλάτα... θα τα φτιάξω και θα τα βάλω σε ένα τάπερ...
Κεράκια... λίγη μουσικούλα... Υπάρχει εδώ και ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί...

Θα περάσουμε όμορφα... θα ανταλλάξουμε σκέψεις, θα γνωριστούμε... θα ονειρευτούμε... Να γεννήσουμε ελπίδες πάλι....

Αποφάσισα... τι θα κάνω την παραμονή των Χριστουγέννων....

Τώρα.... να ζητήσω μια χάρη...

Όσοι έχετε την άνεση, να προσφέρετε λίγο από το πνεύμα των Χριστουγέννων, σε κάποιον που υποφέρει κάπου κοντά σας.... Λίγο από το φαγητό της οικογένειας... Μια κουβέρτα ίσως...
Ακόμα και ένα χαμόγελο... φτάνει...

Με αγάπη..... όχι από οίκτο....

Σας παρακαλώ.....

Σας ευχαριστώ...

Γ.

Εβδομάδα 1η – Αδέσποτα Σκυλιά

"...το νιώθω όταν με κοιτάει στα μάτια..."

01/01/2014

Ξύπνησα περίεργα σήμερα, πρώτη μέρα του 2014.

Αφού κατάφερα να πέσω για ύπνο κάπου στις 6 το πρωί, στις 8 και μισή με ξύπνησε το “μπλίπ” του κινητού. Αναρωτήθηκα ποιος με θυμήθηκε και έριξα μια ματιά, για να συνειδητοποιήσω σχεδόν αμέσως οτι ήταν όνειρο, μόνο ένα όνειρο...

Περίεργο όνειρο... ίσως από αυτά που τα λένε “vivid dreams”.
Οπότε, έβαλα το replay για να θυμηθώ τις λεπτομέρειες.

Ελαφρώς μπερδεμένα τα πράγματα. Παρακολουθούσα λέει, μια συναυλία του Clapton σε 2 μεγάλα monitors. Καλά μέχρι εδώ... μια από τις υπέροχες συναυλίες του. Αλλά, την έβλεπα με παρέα!

Όρθιος δίπλα μου η Σκιά.. Να είσαι καλά φίλε μου... Πού ούτε στα όνειρα δεν με εγκαταλείπεις....

Και το όνειρο εκτρέπεται... πίσω στο 1975 νομίζω.. Βρίσκομαι ξαπλωμένος, γυμνός στο κρεββάτι, καλοκαίρι με πολύ ζέστη. Γλαρωμένος μετά την δουλειά... Και πάνω στο στήθος μου, να κοιμάται μπρούμυτα, ξεβράκωτη κι αυτή, η μικρή μου, και να λιώνουμε στον ιδρώτα...

Αυτό όμως δεν ήταν όνειρο, αλλά μια γλυκιά ανάμνηση που τρύπωσε ύπουλα στο όνειρο!
Και πολύ καλά έκανε!!

-----------------------------------------

Εβδομάδα 1η – Αδέσποτα Σκυλιά

Ιούλιος, 2011

Ξύπνησα περίεργα σήμερα.

Αν το πούμε ύπνο αυτό... μισός ύπνος... κοιμάσαι και ταυτόχρονα παρακολουθείς το περιβάλλον, σε μια προσπάθεια αυτοπροστασίας... Δεν καταλαβαίνεις αν είσαι σε όνειρο ή σε παραίσθηση.

Ιδρωμένος... γλιτσιασμένος μάλλον... Μια εβδομάδα στο δρόμο είναι αρκετή, για να αποκτήσεις το χρώμα, την βρώμα και την ολοκληρωμένη όψη ενός άστεγου.

Είναι μέρες που δεν έχω κοιτάξει σε καθρέφτη... Και δεν θα το κάνω τώρα. Απλά βλέπω τα μάτια των ανθρώπων που με κοιτούν, και είναι αρκετό...

Δεν είναι όμως το είδωλο μου που μπορεί να με σοκάρει. Είναι αυτό που εκφράζουν τα μάτια, αυτό το αίσθημα λύπης, έκπληξης, οίκτου, φόβου, σιχασιάς, περιέργειας... και πολύ σπάνια, συμπόνια ή και συμπάθειας... πολύ σπάνια.. πολύ...

Δεν αισθάνεσαι ακριβώς σαν άνθρωπος... είναι τα αρχέγονα ένστικτα που σε συντηρούν.
Έχεις την εντύπωση πως καταλαβαίνεις τι γίνεται, τι σου συμβαίνει, πιάνεις κουβέντα με τον εαυτό σου και προσπαθείς να επικοινωνήσεις. Βοηθά η γλώσσα, ο λόγος, που δεν έχει χαθεί ...ακόμα..
Ναι, κάθε μέρα, κάθε νύχτα, μιλάς όλο και λιγότερο, ακόμα και με τους δυο άλλους άστεγους που είναι μαζί σου ή μάλλον που “υπάρχουν” μαζί σου. Ειδικά με αυτούς, δεν χρειάζεται να πεις πολλά... ξέρεις... “νερό”, “φαγητό” “πάω για κλάδεμα” (τουαλέτα στους θάμνους).

Γνωρίζεις οτι αν σε πάρει ο ύπνος, θα σου κλέψουν οτι έχεις και δεν θα τους ξαναδείς.... και το ίδιο το γνωρίζουν και αυτοί. Υπάρχει μια επικοινωνία, τηλεπαθητική θα έλεγα, τα λόγια δεν είναι απαραίτητα.

Χάνονται και οι αισθήσεις. Αφή, ακοή, όραση, όσφρηση, γεύση... δεν μοιάζει να λειτουργεί καμιά σωστά. Όραση θολή, απλανής. Αφή... ότι πιάνεις, το χάνεις, φεύγει σαν υγρό. Γεύση, η πικρή γεύση του τίποτα... Και η όσφρηση... όλα μυρίζουν το ίδιο.. την μπόχα σου και την απλυσιά...
Η ακοή, είναι το μόνο που έμεινε και, περίεργο, ακούς πολύ καλύτερα από πριν!

Κοιτάζω δίπλα μου τον κοπριτάκο, το σκυλάκι που εξαφανίζεται όλη την ημέρα, ποιος ξέρει που πάει, και που την νύχτα έρχεται αθόρυβα και τρυπώνει στην κουβέρτα μου, μέχρι το πρωί. Και να πεις... δεν έχω τίποτα να του δώσω.. ξέρει όμως πως σχεδόν το αγαπάω... το νιώθω όταν με κοιτάει στα μάτια....

Πόσο παράξενα αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο όταν είσαι άστεγος...

Τον παρατηρείς από χαμηλά, σαν το αδέσποτο, αισθάνεσαι ίσος με το σκυλάκι, και οι δυο προσπαθείτε να επιβιώσετε, με τα ίδια ένστικτα, αισθήματα μοναξιάς και απόρριψης, με κομματάκια ελπίδας σε μια ψυχή τρύπια και κουρελιασμένη...

Θέλεις το σπίτι σου... την συντροφιά σου...

Αυτά σκέφτεσαι μερικές φορές, αλλά φευγαλέα... και τα στριμώχνεις στα σύνορα του μυαλού.

Φαγούρα... λες να άρπαξα ψύλλους; Αλλά δεν έχω γούνα ...ακόμα... Από την βρώμα θα είναι...
Με κοιτάζει ο None, αυτό το όνομα του έδωσα... πώς άραγε θα με ονόμαζε αυτός; Ο “Κανένας” ίσως.. Και με κοιτάζει βαθιά... σαν να πιάνει αυτά που σκέφτομαι.... Την ίδια ζωή ζούμε άλλωστε.

Αδέσποτοι και οι δυό.

Ποια η διαφορά;

Οραματίζονται τα σκυλιά; ...οι άστεγοι;

Ελπίζουν τα σκυλιά; ...οι άστεγοι;
Έχουν μέλλον τα αδέσποτα σκυλιά; ...οι άστεγοι;

Τελικά... αυτά κι εμείς...

Αδέσποτα σκυλιά είμαστε.....

Και οραματίζομαι...

να ξεφύγω από τον δρόμο...

να μπορέσω να βγάλω και άλλους,

να πάψουν να είναι “αδέσποτοι σκύλοι”....

Οραματίζομαι...

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ...

Καληνύχτα...

Γιατί "μακραίνουν" οι Σκιές;

Και γίνεται ένα με το σκοτάδι.... πορεία χωρίς ελπίδα..

20/02/2014

Ο πόνος στο στομάχι και το στήθος άρχισε από νωρίς το μεσημέρι. Ερχόταν κι έφευγε... και πάλι και πάλι, κι έλεγα οτι κάποια στιγμή θα καταλαγιάσει, να με αφήσει ήσυχο...

Και κάθε λίγο έτρωγα και κάτι, μήπως και ηρεμήσει, αλλά τίποτα.. Αργότερα το βράδυ εξαφανίστηκε όπως είχε έρθει, και άρχιζα να το ξεχνάω και να σκέφτομαι το θέμα για την επόμενη "Σκιά". Έχει περάσει καιρός που δεν έγραψα μια λέξη, δεν μου έβγαινε, τα προβλήματα με έχουν βαρύνει.

Όμως, και τις 11 και μισή, ο πόνος ξαναγύρισε. Στην αρχή μαλακός, απλά ενοχλητικός, για να μου θυμίσει οτι δεν είμαι μόνος, έχω τουλάχιστον αυτόν.

Και μετά.... μετά, μισή ώρα μετά... αποφάσισε να με σφυροκοπήσει, να με γονατίσει, να μου κόψει την ανάσα...

Χωρίς σταματημό, χωρίς διαλείμματα... ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Να προσπαθώ να πάρω αναπνοή, να κρατηθώ από κάπου, να σηκωθώ για να παλέψω όρθιος τον καινούργιο, ύπουλο, αόρατο εχθρό... Που μου μασουλάει τα σωθικά, τις σκέψεις μου και την αναπνοή μου...

Για λίγο σκοτάδι, θολούρα, πάλι φως... Και μέσα στην προσπάθεια, να αισθάνομαι να καίνε τα μάγουλα, να καταλαβαίνω τα δάκρυα να κατρακυλάνε και τη σκυλίτσα μου να είναι εκεί και να τα γλύφει, σαν να θέλει να τα σταματήσει....

Και όχι! δεν είναι ο φόβος του θανάτου... με αυτόν έχω ραντεβού άλλη φορά... Παράξενο... κανένας φόβος δεν υπάρχει.. Μόνο πόνος, σωματικός, που ανακατεύεται με τον ψυχικό των τελευταίων μηνών....

Και το μεγάλο, το τεράστιο ΓΑΜΩΤΟ! Γιατί όλα αυτά; - αναπάντητο -

Και φτάνει το ασθενοφόρο και με μαζεύει. Και εκεί μέσα, δεμένος για να μην κατρακυλήσω... ο πόνος να με ξεσκίζει, και περιμένω να σκάσει από μέσα μου σαν το Alien, να με αφήσει και να πάει σε άλλον...

Και τα φώτα σβήνουν... σιγά σιγά, σαν σε κινηματογράφο.. τσίρκο, All that Jazz... αυτό... τα φώτα έσβησαν και άναψαν οι προβολείς, να φωτίσουν τον πρωταγωνιστή στο τελευταίο σόου... "Bye Bye Life"....

Όχι όμως! ΔΕΝ θα είναι αυτό το τελευταίο σόου! Και τα φώτα σβήνουν σιγά σιγά πάλι.... πολύ σιγά, μέχρι να κάνουν το απόλυτο σκοτάδι να λάμψει....

Και ησυχία... απόλυτη... χωρίς πόνο, ...γαλήνη... Και μνήμες, μνήμες όλων των εποχών, του παρελθόντος, του παρόντος, και μνήμες του μέλλοντος... ναι... αναμνήσεις από κάποιο μέλλον.... Φωτεινή, πολύχρωμη ομίχλη, και γαλήνη, απέραντη γαλήνη... ηρεμία... και μετά πάλι φως....

...και φασαρία... κόσμος και φωνές... ΚΑΙ πόνος, ο  γνωστός αβάσταχτος πόνος.... και τραντάγματα...

...και μια φωνή... "...εντάξει, αναπνέει κανονικά..."

Φυσικά και αναπνέει! Και πονάει.... Και ταξίδια στους διαδρόμους, υπερηχοτέτοιο, ακτίνες, σπινθηροαπτοάλλο... βάλε ορούς, πάρε αίμα.... Το κέρατο μου!! Ούτε στο Matrix να έπαιζα....

Αραχτός πια... περιμένοντας τον Γκο... χμμμ, τα αποτελέσματα των εξετάσεων.... χωρίς πόνο πλέον, κάτι μου έκαναν και τον έδιωξαν... Κι έτσι, στην αναμονή, τι άλλο να κάνεις... σκέφτεσαι, πάλι..

...τα πρόσφατα χρόνια, τις νύχτες στο πάρκο, το παγκάκι, που το έλεγες παγκάκι "μου". Τις άσκοπες βόλτες στους δρόμους... την απλυσιά και τα αδέσποτα... Αυτά που έχασες και αυτά που βρήκες.... και που έχασες...

Τις ελπίδες και τα όνειρα, τα δάκρυα της χαράς και της δυστυχίας.... την μοναξιά και την μοναχικότητα. Τους άλλους άστεγους, αυτούς που χάθηκαν στις νύχτες...

Τις Σκιές... τις αιώνιες, που ήταν, είναι και θα είναι...

Γιατί "μακραίνουν" οι Σκιές;

Γιατί ο Ήλιος πάει για ύπνο, χαμηλώνει στον ορίζοντα, και η σκιά προσπαθεί να κρατηθεί, να επιβιώσει. Γιατί και η σκιά έχει ψυχή, όνειρα και ελπίδες.... Προσπαθεί η σκιά... και τραβιέται, μακραίνει, ξεχειλώνει....

Και γίνεται ένα με το σκοτάδι.... πορεία χωρίς ελπίδα...

Και ο Ήλιος χαμογελώντας, ξεκουράζεται.... 

Καλοκαίρι του '12

Η Αντίληψη της Τραγικότητας

Καλοκαίρι του '12

Αν και έχουν περάσει αρκετοί μήνες από την ημέρα που βγήκα άστεγος, ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει την πραγματική κατάσταση...

Μερικές μόνο αναλαμπές, που και που, σαν μικρές αστραπούλες, μου ψιθυρίζουν απαλά...“ξύπνα”...

Είναι πολύς καιρός που δεν ακούω πια μουσική, δεν διαβάζω... Και το χειρότερο... δεν αγαπάω, δεν μισώ, δεν σκέφτομαι βαθιά, δεν αισθάνομαι.... δεν υπάρχω... δεν επιθυμώ...

Δεν φαντάζομαι και δεν ονειρεύομαι..... Μέχρι το καλοκαίρι του 2012...

Εκείνο το καλοκαίρι... Που για κάποιο συγκεκριμένο λόγο, γεγονός... σαν να γύρισε ένας μυστικός, αόρατος διακόπτης...

Και ένιωσα βαρύς.... σαν να κουβάλαγα στους ώμους όλο το σύμπαν... και ήταν ανάγκη να το ξεφορτωθώ...

Αρχίζω πάλι να αισθάνομαι, και να σκέφτομαι...

Και τώρα, γράφοντας, επανέρχονται οι σκέψεις και τα συναισθήματα εκείνων των ημερών... σαν flashback....

Είναι πραγματικά συγκλονιστικό... να ξυπνάς από την λήθη, έτσι απότομα... λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος του άστεγου για πάντα.... οριακά...

Και άρχισα να προσπαθώ να “βλέπω” τον εαυτό μου απ' έξω... Να με κοιτάω, να με παρακολουθώ, να δω τι θα κάνω με τα νέα δεδομένα...

Καινούργιοι άνθρωποι στη ζωή μου. Άνοιξαν πάλι τον ορίζοντα μου, άρχισα να βλέπω και να ονειρεύομαι ξανά...

Όμως... τόσο καιρό κλεισμένος στην ανασφάλεια, την ευκαιρία που μου δόθηκε, το δώρο... το γεύτηκα και ...το πέταξα...

Να ζεις... να σου χαρίζουν όνειρα... κατανόηση και πραγματική αγάπη... και να γυρνάς την πλάτη επιστρέφοντας πίσω στη λάσπη της ανυπαρξίας.... Χωρίς όνειρα και χωρίς ελπίδες... πάλι πίσω...

Κι έτσι λοιπόν, όπως με παρατηρούσα, απ' έξω....

Αντιλήφθηκα την Τραγικότητα μου.... την μοναξιά που με αλυσόδενε πάλι αργά και σταθερά....

Αρνήθηκα το περιβάλλον μου... τους ανθρώπους, την ψυχή μου...

Και όλα, τα πάντα στροβιλίζονταν γύρω από εμένα... έγινα το κέντρο του σύμπαντος!!

Άτιμο Εγώ... που καταστρέφεις τα πάντα σε μια στιγμή....

ΞΥΠΝΑ! Ξύπνα επιτέλους!!! Και η αστραπή έγινε κεραυνός, και δεν ψιθύριζε πια...

Ούρλιαζε στα αυτιά μου... “Είχες το φως.... γύρισες στο σκοτάδι!” “ΞΥΠΝΑ”....

Μήνες πήρε για να ξυπνήσω εντελώς... αργά... και κάθε μέρα, κάθε νύχτα, παρέα με τους επίκτητους εφιάλτες.... η αντίληψη της τραγικότητας μου... έγινε ο πρωινός καφές μου.... έμενα καθιστός, μόνος στο δωμάτιο κριτικάροντας αυτό τον άξεστο εγωιστή, που εκτός από τον ίδιο, έκανε και τόσο κακό, προκάλεσε τέτοιο πόνο στο πιο αγαπημένο του πρόσωπο....

Άτιμο Εγώ... που καταστρέφεις τα πάντα σε μια στιγμή...

Τελικά, αλλάζει ο άνθρωπος, μέσα από σκληρές διαδικασίες.... Άλλαξα... δεν είμαι πια αυτός που ήμουν τότε.... Μετάνιωσα για πολλά... αλλά ποτέ δεν είναι αρκετό αυτό για να επανορθώσεις ότι χάλασες...

Άτιμο Εγώ... που καταστρέφεις τα πάντα σε μια στιγμή... και πετάς στην αιώνια κόλαση τον ιδιοκτήτη σου.... και δεν υπάρχει επιστροφή....

Και το ξέρεις φίλε αυτό, τίποτα δεν ξαναζεί, ο χρόνος έχει τη διαδρομή του.... δεν μπορείς να αλλάξεις τα γεγονότα...

Προσπαθείς για το μέλλον όμως, αλλά έχεις ένα τοίχο πανύψηλο μπροστά σου, και τα όνειρά σου, οι ελπίδες σου, είναι από εκεί πίσω....

Κι εσύ φίλε, κάτσε τώρα και κλάψε για ότι χάθηκε και δεν θα ξαναβρεθεί....

Άτιμο Εγώ... που καταστρέφεις τα πάντα σε μια στιγμή... που προκαλείς τόσο πόνο....

Αντιλήφθηκες την Τραγικότητα σου τουλάχιστον....

Να προσπαθείς όμως... η ελπίδες ξαναγεννιούνται, και τα όνειρα....

Για πάντα...

Ημέρα 1η - Η Έξοδος

Γιατί εκείνη την στιγμή, απλά δεν θέλεις να υπάρχεις.

Ημέρα 1η - Η Έξοδος

13 Ιουλίου, 2011

Θυμήθηκα ένα βράδυ, που είχαμε πάει να βοηθήσουμε κάποιους άστεγους που είχαμε μάθει οτι ζουν στο άλσος στην Ακαδημία Πλάτωνος...

Προσπαθούσαμε να τους βρούμε μέσα στο δασάκι, λίγο δύσκολο όμως γιατί ήταν πολύ σκοτεινά... Έτσι, προχώρησα πρώτος στους σκοτεινούς θάμνους, και πίσω μου ένας συνάδελφος που προσπαθούσε να διακρίνει ...οτιδήποτε...
- “Που πας ρε Γιώργο; Δεν βλέπουμε τη μύτη μας εδώ!!”
- “Έλα βρε! Προχώρα! Βλέπω εγώ και για τους δυο μας!
- “Πλάκα κάνεις!!”

Και χρειάστηκε να του εξηγήσω.... οτι όταν κάποιος μένει άστεγος και περιπλανιέται στα σκοτάδια, γιατί αυτός είναι πλέον ο κόσμος του, μαθαίνει να “βλέπει”.... για να ξεχωρίζει τις άλλες “σκιές...”

Ο κόσμος των σκιών.... Τον γνώρισα εκείνον τον Ιούλιο, και έγινα κομμάτι του....

Εκείνο το απόγευμα, πραγματικά, το μόνο που είχα μέσα στο κεφάλι μου... ήταν οτι πλέον είμαι άστεγος... Με λίγα λόγια δεν ήξερα τι μου γίνεται, όλες οι σκέψεις μπερδεμένες σε ομίχλη...
Δεν ήξερα τι να πάρω μαζί μου... νερό, κάτι φαγώσιμο, κωλόχαρτο, οδοντόβουρτσα;... τί στο διάολο χρειάζεται να έχει ένας άστεγος;

Ο πρώτος πανικός... Ευτυχώς έκανε πολύ ζέστη...

Και στα βιαστικά, ρίχνεις 5-6 άχρηστα πράγματα στο σάκο, και βαδίζεις προς την εξώπορτα...
...κοντοστάθηκα για λίγο, κάνω μεταβολή και πάω προς τη βιβλιοθήκη... προφανώς δεν θα ξαναδώ τα βιβλία μου, γι' αυτό, ας πάρω κάτι μαζί μου... να διαβάσω κάτι στα γρήγορα... να το βάλω στο άδειο μου μυαλό... να έχει κάτι να ασχολείται...

Και εντελώς τυχαία, το χέρι μου πιάνει ένα σχεδόν διαλυμένο παλιό βιβλίο...

Του Γκίνσμπεργκ... και διαβάζω “το ουρλιαχτό”, έτσι, να ρίξω μια ματιά στα χρόνια τα παλιά...
Να πάρω κάτι από τη ζωή που εγκατέλειπα...

“....με την απόλυτη καρδιά τού ποιήματος τής ζωής σφαγμένη και
πετάμενη έξω απ’ τα κορμιά τους, καλή για φάγωμα για
χίλια χρόνια..”

Λίγο αργότερα βρίσκομαι σε ένα παρκάκι καθισμένος στο τσιμεντένιο παγκάκι, να χαζεύω τους περαστικούς και παριστάνοντας τον αδιάφορο... ένας απλός επισκέπτης του πάρκου δηλαδή...
Μόνο που εδώ θα βγάλω αυτή την πρώτη νύχτα της αστεγίας... και δεν το έχω ακόμα χωνέψει.

Και όσο περνά η ώρα, ο κόσμος αραιώνει.. και βρίσκεσαι μόνος, εσύ και ο εχθρός, ο εαυτός σου... που βάλθηκε να σε παιδέψει αυτή την πρώτη νύχτα...

Αγρια μεσάνυχτα, στα σκοτάδια, και η έκρηξη στο μυαλό σου έχει ήδη προκληθεί... Τόσο δυνατή, ανεξέλεγκτη... και το ωστικό κύμα κατεβαίνει στο λαιμό, το σβέρκο, στο στήθος και την καρδιά, το στομάχι, τα πόδια.... μουδιάζεις και παραλύεις εντελώς...

...και γυρνάς στο πλάι, να ξεράσεις, να εκτονωθεί η έκρηξη...

...και χαλαρώνεις... νομίζεις... γιατί σε ελάχιστο χρόνο, τα φίδια των σκέψεων σε τυλίγουν και σε τραβάνε στην τρύπα τους.....

Που θα πλένομαι; Που θα αφοδεύω; Που θα κρύβομαι τις νύχτες; Τι θα κάνω την ημέρα...
Με τι θα κόβω τα νύχια μου; Και πιστεύεις οτι αυτά είναι τα προβλήματα...
Την πάτησες φίλε... Το πρόβλημα, το αναπάντητο ερώτημα είναι: τι θα απογίνεις.... ψάχνεις να βρεις ρόλο για την ύπαρξή σου, και παράλληλα, καταλαβαίνεις τον ρόλο της σκιάς.... Κατάλαβες φίλε; Πρέπει να γίνεις “σκιά”... Να επιβιώσεις σαν σκιά...

Σε μαγκώνουν οι φόβοι τώρα πια.... γίνεσαι η σκιά που φοβάται το σκοτάδι.. το νέο σου “σπίτι”.

Σε πνίγει το παράπονο.... οι αναμνήσεις σου τσακίζουν την ψυχή... ναι, ανακάλυψες οτι έχεις και ψυχή... με αυτή γεννήθηκες και μεγαλώνοντας την στράγγιζες σε κάθε στιγμή της ζωή σου....

Ξημερώνει.... αυτοκίνητα... λίγος κόσμος βιαστικός.... και καθώς ανεβαίνει ο ήλιος, παρατηρείς το σκηνικό. Αλήθεια.... τι είναι όλα αυτά;

Μοιάζει να είσαι ο μοναδικός θεατής μιας παράστασης που κάποτε συμμετείχες... μέχρι χτες....
Και αναρωτιέσαι γιατί τώρα κατέληξες ένας και μοναδικός θεατής... και σε καταβάλει η κατάθλιψη, για έναν κόσμο που έζησες και δεν υπάρχει πια.... χαμένος από τους φίλους, την οικογένεια, το παιδί σου και τους αγαπημένους σου.... και με χαμένα, στραγγισμένα τα αισθήματα...

Οι τύψεις... στην έχουν στημένη στη γωνία.... πρέπει να τις ξεγελάσεις για την ώρα.... πρέπει να πολεμήσεις για την επιβίωση....

“...λογομαχώντας με τούς αντίλαλους τής ψυχής,
χορεύοντας ροκ στις μεσονύχτιες παντέρημες εκτάσεις τής
αγάπης, ένα όνειρο ζωής ένας βραχνάς, σώματα πού γινήκαν
πέτρα βαριά σαν το φεγγάρι...”

Και λες... καλή τύχη αδελφέ μου... έχεις να δώσεις μεγάλες μάχες... κρατήσου λοιπόν...

Και μπαίνεις δειλά στο “σπίτι των σκιών”...

“....και τρέμοντας από ντροπή, απορριγμένος κι όμως
ανοίγοντας την ψυχή για να ομονοήσει με το ρυθμό της
σκέψης μες στο γυμνό κι απέραντο κεφάλι,
ο τρελός το ρεμάλι κι άγγελος μπιτ στο Χρόνο, άγνωστος, κι
όμως καταγράφοντας εδώ αυτά πού θ’ απομείνουν για να
ειπωθούν σε καιρούς μετά το θάνατο, γι’ αυτούς
πού υψώθηκαν μετενσαρκωμένοι....”

Allen Ginsberg – Το Ουρλιαχτό (αποσπάσματα)

Χριστούγεννα 2012 – Το Ψέμα

Κι ας σου πήραν τις ελπίδες σου.... κι ας έχασες τα όνειρα.... μην κλαις....

 
09/12/2013

Πλησιάζουν οι μέρες της γιορτής... και αναπολείς για άλλη μια φορά τα χρόνια που πέρασαν... και πάνε...

Έτσι κι αλλιώς, για κάποιο λόγο, είναι μια μελαγχολική περίοδος για όλους...

Φαντάσου να είσαι μόνος και άστεγος.... Τραγικά και μπερδεμένα τα συναισθήματα...
Κι εσύ αρχίζεις να ψάχνεις τρόπο, να μην πέσεις στην καινούργια τρύπα που ανοίγει στην ψυχή σου..

Στον ξενώνα, οργανώνουν ένα είδος γιορτής.... Όμορφα.... αλλά ποιος σκέφτεται ουσιαστικά εμάς, που μέσα στη σκιώδη ύπαρξή μας, δεν μας προσφέρει τίποτα μια γιορτή, παρά μόνο μας ξυπνά τις μνήμες και τον πόνο της έλλειψης της οικογένειας που κάποτε είχαμε...

Δεν μπορώ να διασκεδάσω με ένα θέατρο, την ημέρα του μνημόσυνου....

Πρέπει να οργανώσω την φυγή, να δραπετεύσω, να μαζέψω την σκιά μου και να τρέξω μακρυά....

Πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύεται, να ξαναφτιάχνει εικόνες οικογενειακής σύναξης... αυτή, την μια φορά τον χρόνο... Το τραπέζι, η μάνα που τα έχει όλα έτοιμα, τα αδέρφια, γαμπροί και νύφες, τα αστεία που ανταλλάσσονται... κουτσομπολιό... τα παιδιά που μεγάλωσαν και είναι πια ενήλικες, σαν εμάς... - για θυμήσου που τριγυρνούσαν στα πόδια μας....

Και ξεφτίζει η μνήμη σιγά σιγά... και χάνονται κομμάτια.....

Και σκοτεινιάζει το βλέμμα, και καταλαβαίνεις οτι είσαι τυφλός εκείνη τη στιγμή.. γιατί κοιτάς προς τα μέσα, ψάχνεις γι αυτή την έρμη την ψυχή σου....

Και αποφασίζεις να πας να τους βρεις.. να γιορτάσεις με την οικογένεια... που δεν έχεις πια...

Και δηλώνεις χαρούμενος σε όλους, οτι σε κάλεσαν τ' αδέρφια σου, να φάτε μαζί, όπως παλιά...

Ντύνεσαι καλά, καθαρά... έχεις και λίγα λεφτά, πού μάζευες μήνες, από κάτι δουλίτσες που έκανες... και ξεκινάς...

Φτάνεις Σύνταγμα... κόσμος πηγαινοέρχεται... ψώνια, γέλια, πιτσιρίκια, ζητιάνοι και πλανόδιοι πωλητές και μουσικοί....Πανηγύρι!!!

Εντάξει... να βολτάρω λίγο να χαζέψω, να δείξω οτι με ενδιαφέρουν κι εμένα τα όμορφα πράγματα στις βιτρίνες.... και μετά.. άντε, έφτασε η ώρα να πάμε στην οικογένεια....

Περπατάς χαζεύοντας... διαλέγεις ένα ήσυχο μαγαζί, ταβερνάκι στην Πλάκα... κάθεσαι, παραγγέλνεις... και παρατηρείς τον κόσμο που πάει κι έρχεται....

Μπυρίτσα, μπριζόλα, πατάτες τηγανητές (πόσο τις επιθύμησες...) κολοκυθάκια σαλάτα....

....και παρακολουθείς την οικογένεια σου που τρώνε κι αυτοί γύρω από το τραπέζι και λέτε νέα σας... έχετε καιρό να τα πείτε... και είστε όλοι χαρούμενοι για μια ακόμη χρονιά που είστε μαζί....

Πνίγεσαι!!! ξέχασες οτι έχεις ακόμα μια μπουκιά στο στόμα! Πνίγεσαι.... και για μια φορά ακόμα το βλέμμα σου κοιτά το τίποτα, την ανυπαρξία.... πάλι τυφλός....

Πληρώνεις και φεύγεις.... έχει σκοτεινιάσει.... και ξεκινάς για ...που;;; Έτσι, περπατάς, και προσπαθείς να αδειάσεις το μυαλό σου.... να μην θυμάσαι τίποτα... και δεν το καταφέρνεις...

Φτάνω στην μεγάλη πλατεία, ο κόσμος έχει αραιώσει και οι σκιές πληθαίνουν... είναι αργά πια, περπάτησα πολλές ώρες...

Ακουμπάω και την δική μου σκιά πάνω στις άλλες.... έτσι για να μην αισθάνομαι μόνος...
Να περάσει η νύχτα, να πάω πίσω στον ξενώνα χαρούμενος, γελαστός.

Γιατί γιόρτασα με την οικογένεια....

Στερεμένος από τα δάκρυα της νύχτας....

Μην κλαις ρε φίλε!!!! Έχεις τις μνήμες σου, αναμνήσεις όμορφες!

Κι ας σου πήραν τις ελπίδες σου.... κι ας έχασες τα όνειρα.... μην κλαις....