Γιατί "μακραίνουν" οι Σκιές;

Και γίνεται ένα με το σκοτάδι.... πορεία χωρίς ελπίδα..

20/02/2014

Ο πόνος στο στομάχι και το στήθος άρχισε από νωρίς το μεσημέρι. Ερχόταν κι έφευγε... και πάλι και πάλι, κι έλεγα οτι κάποια στιγμή θα καταλαγιάσει, να με αφήσει ήσυχο...

Και κάθε λίγο έτρωγα και κάτι, μήπως και ηρεμήσει, αλλά τίποτα.. Αργότερα το βράδυ εξαφανίστηκε όπως είχε έρθει, και άρχιζα να το ξεχνάω και να σκέφτομαι το θέμα για την επόμενη "Σκιά". Έχει περάσει καιρός που δεν έγραψα μια λέξη, δεν μου έβγαινε, τα προβλήματα με έχουν βαρύνει.

Όμως, και τις 11 και μισή, ο πόνος ξαναγύρισε. Στην αρχή μαλακός, απλά ενοχλητικός, για να μου θυμίσει οτι δεν είμαι μόνος, έχω τουλάχιστον αυτόν.

Και μετά.... μετά, μισή ώρα μετά... αποφάσισε να με σφυροκοπήσει, να με γονατίσει, να μου κόψει την ανάσα...

Χωρίς σταματημό, χωρίς διαλείμματα... ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Να προσπαθώ να πάρω αναπνοή, να κρατηθώ από κάπου, να σηκωθώ για να παλέψω όρθιος τον καινούργιο, ύπουλο, αόρατο εχθρό... Που μου μασουλάει τα σωθικά, τις σκέψεις μου και την αναπνοή μου...

Για λίγο σκοτάδι, θολούρα, πάλι φως... Και μέσα στην προσπάθεια, να αισθάνομαι να καίνε τα μάγουλα, να καταλαβαίνω τα δάκρυα να κατρακυλάνε και τη σκυλίτσα μου να είναι εκεί και να τα γλύφει, σαν να θέλει να τα σταματήσει....

Και όχι! δεν είναι ο φόβος του θανάτου... με αυτόν έχω ραντεβού άλλη φορά... Παράξενο... κανένας φόβος δεν υπάρχει.. Μόνο πόνος, σωματικός, που ανακατεύεται με τον ψυχικό των τελευταίων μηνών....

Και το μεγάλο, το τεράστιο ΓΑΜΩΤΟ! Γιατί όλα αυτά; - αναπάντητο -

Και φτάνει το ασθενοφόρο και με μαζεύει. Και εκεί μέσα, δεμένος για να μην κατρακυλήσω... ο πόνος να με ξεσκίζει, και περιμένω να σκάσει από μέσα μου σαν το Alien, να με αφήσει και να πάει σε άλλον...

Και τα φώτα σβήνουν... σιγά σιγά, σαν σε κινηματογράφο.. τσίρκο, All that Jazz... αυτό... τα φώτα έσβησαν και άναψαν οι προβολείς, να φωτίσουν τον πρωταγωνιστή στο τελευταίο σόου... "Bye Bye Life"....

Όχι όμως! ΔΕΝ θα είναι αυτό το τελευταίο σόου! Και τα φώτα σβήνουν σιγά σιγά πάλι.... πολύ σιγά, μέχρι να κάνουν το απόλυτο σκοτάδι να λάμψει....

Και ησυχία... απόλυτη... χωρίς πόνο, ...γαλήνη... Και μνήμες, μνήμες όλων των εποχών, του παρελθόντος, του παρόντος, και μνήμες του μέλλοντος... ναι... αναμνήσεις από κάποιο μέλλον.... Φωτεινή, πολύχρωμη ομίχλη, και γαλήνη, απέραντη γαλήνη... ηρεμία... και μετά πάλι φως....

...και φασαρία... κόσμος και φωνές... ΚΑΙ πόνος, ο  γνωστός αβάσταχτος πόνος.... και τραντάγματα...

...και μια φωνή... "...εντάξει, αναπνέει κανονικά..."

Φυσικά και αναπνέει! Και πονάει.... Και ταξίδια στους διαδρόμους, υπερηχοτέτοιο, ακτίνες, σπινθηροαπτοάλλο... βάλε ορούς, πάρε αίμα.... Το κέρατο μου!! Ούτε στο Matrix να έπαιζα....

Αραχτός πια... περιμένοντας τον Γκο... χμμμ, τα αποτελέσματα των εξετάσεων.... χωρίς πόνο πλέον, κάτι μου έκαναν και τον έδιωξαν... Κι έτσι, στην αναμονή, τι άλλο να κάνεις... σκέφτεσαι, πάλι..

...τα πρόσφατα χρόνια, τις νύχτες στο πάρκο, το παγκάκι, που το έλεγες παγκάκι "μου". Τις άσκοπες βόλτες στους δρόμους... την απλυσιά και τα αδέσποτα... Αυτά που έχασες και αυτά που βρήκες.... και που έχασες...

Τις ελπίδες και τα όνειρα, τα δάκρυα της χαράς και της δυστυχίας.... την μοναξιά και την μοναχικότητα. Τους άλλους άστεγους, αυτούς που χάθηκαν στις νύχτες...

Τις Σκιές... τις αιώνιες, που ήταν, είναι και θα είναι...

Γιατί "μακραίνουν" οι Σκιές;

Γιατί ο Ήλιος πάει για ύπνο, χαμηλώνει στον ορίζοντα, και η σκιά προσπαθεί να κρατηθεί, να επιβιώσει. Γιατί και η σκιά έχει ψυχή, όνειρα και ελπίδες.... Προσπαθεί η σκιά... και τραβιέται, μακραίνει, ξεχειλώνει....

Και γίνεται ένα με το σκοτάδι.... πορεία χωρίς ελπίδα...

Και ο Ήλιος χαμογελώντας, ξεκουράζεται....