Καλοκαίρι του '12

Η Αντίληψη της Τραγικότητας

Καλοκαίρι του '12

Αν και έχουν περάσει αρκετοί μήνες από την ημέρα που βγήκα άστεγος, ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει την πραγματική κατάσταση...

Μερικές μόνο αναλαμπές, που και που, σαν μικρές αστραπούλες, μου ψιθυρίζουν απαλά...“ξύπνα”...

Είναι πολύς καιρός που δεν ακούω πια μουσική, δεν διαβάζω... Και το χειρότερο... δεν αγαπάω, δεν μισώ, δεν σκέφτομαι βαθιά, δεν αισθάνομαι.... δεν υπάρχω... δεν επιθυμώ...

Δεν φαντάζομαι και δεν ονειρεύομαι..... Μέχρι το καλοκαίρι του 2012...

Εκείνο το καλοκαίρι... Που για κάποιο συγκεκριμένο λόγο, γεγονός... σαν να γύρισε ένας μυστικός, αόρατος διακόπτης...

Και ένιωσα βαρύς.... σαν να κουβάλαγα στους ώμους όλο το σύμπαν... και ήταν ανάγκη να το ξεφορτωθώ...

Αρχίζω πάλι να αισθάνομαι, και να σκέφτομαι...

Και τώρα, γράφοντας, επανέρχονται οι σκέψεις και τα συναισθήματα εκείνων των ημερών... σαν flashback....

Είναι πραγματικά συγκλονιστικό... να ξυπνάς από την λήθη, έτσι απότομα... λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος του άστεγου για πάντα.... οριακά...

Και άρχισα να προσπαθώ να “βλέπω” τον εαυτό μου απ' έξω... Να με κοιτάω, να με παρακολουθώ, να δω τι θα κάνω με τα νέα δεδομένα...

Καινούργιοι άνθρωποι στη ζωή μου. Άνοιξαν πάλι τον ορίζοντα μου, άρχισα να βλέπω και να ονειρεύομαι ξανά...

Όμως... τόσο καιρό κλεισμένος στην ανασφάλεια, την ευκαιρία που μου δόθηκε, το δώρο... το γεύτηκα και ...το πέταξα...

Να ζεις... να σου χαρίζουν όνειρα... κατανόηση και πραγματική αγάπη... και να γυρνάς την πλάτη επιστρέφοντας πίσω στη λάσπη της ανυπαρξίας.... Χωρίς όνειρα και χωρίς ελπίδες... πάλι πίσω...

Κι έτσι λοιπόν, όπως με παρατηρούσα, απ' έξω....

Αντιλήφθηκα την Τραγικότητα μου.... την μοναξιά που με αλυσόδενε πάλι αργά και σταθερά....

Αρνήθηκα το περιβάλλον μου... τους ανθρώπους, την ψυχή μου...

Και όλα, τα πάντα στροβιλίζονταν γύρω από εμένα... έγινα το κέντρο του σύμπαντος!!

Άτιμο Εγώ... που καταστρέφεις τα πάντα σε μια στιγμή....

ΞΥΠΝΑ! Ξύπνα επιτέλους!!! Και η αστραπή έγινε κεραυνός, και δεν ψιθύριζε πια...

Ούρλιαζε στα αυτιά μου... “Είχες το φως.... γύρισες στο σκοτάδι!” “ΞΥΠΝΑ”....

Μήνες πήρε για να ξυπνήσω εντελώς... αργά... και κάθε μέρα, κάθε νύχτα, παρέα με τους επίκτητους εφιάλτες.... η αντίληψη της τραγικότητας μου... έγινε ο πρωινός καφές μου.... έμενα καθιστός, μόνος στο δωμάτιο κριτικάροντας αυτό τον άξεστο εγωιστή, που εκτός από τον ίδιο, έκανε και τόσο κακό, προκάλεσε τέτοιο πόνο στο πιο αγαπημένο του πρόσωπο....

Άτιμο Εγώ... που καταστρέφεις τα πάντα σε μια στιγμή...

Τελικά, αλλάζει ο άνθρωπος, μέσα από σκληρές διαδικασίες.... Άλλαξα... δεν είμαι πια αυτός που ήμουν τότε.... Μετάνιωσα για πολλά... αλλά ποτέ δεν είναι αρκετό αυτό για να επανορθώσεις ότι χάλασες...

Άτιμο Εγώ... που καταστρέφεις τα πάντα σε μια στιγμή... και πετάς στην αιώνια κόλαση τον ιδιοκτήτη σου.... και δεν υπάρχει επιστροφή....

Και το ξέρεις φίλε αυτό, τίποτα δεν ξαναζεί, ο χρόνος έχει τη διαδρομή του.... δεν μπορείς να αλλάξεις τα γεγονότα...

Προσπαθείς για το μέλλον όμως, αλλά έχεις ένα τοίχο πανύψηλο μπροστά σου, και τα όνειρά σου, οι ελπίδες σου, είναι από εκεί πίσω....

Κι εσύ φίλε, κάτσε τώρα και κλάψε για ότι χάθηκε και δεν θα ξαναβρεθεί....

Άτιμο Εγώ... που καταστρέφεις τα πάντα σε μια στιγμή... που προκαλείς τόσο πόνο....

Αντιλήφθηκες την Τραγικότητα σου τουλάχιστον....

Να προσπαθείς όμως... η ελπίδες ξαναγεννιούνται, και τα όνειρα....

Για πάντα...