Ψυχή των Πάντων

 

"Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού;

Η τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;" [Μαρκ. η’ 34-37]

Και μένουν η ζωντανή Σκιά παρέα με το Φάντασμα, πιασμένοι χέρι χέρι να κοιτιούνται τρυφερά και να μιλάνε για αγάπη... ακροβατώντας στις λεπτές γραμμές που χωρίζουν την Ουτοπία, Κάποια Πραγματικότητα και την Ψυχή των Πάντων.

Και η Ουτοπία μας γνέφει, να πάμε προς αυτήν χαμογελώντας γλυκά και απατηλά,

Η Κάποια Πραγματικότητα μας γελάει ειρωνικά κοροϊδεύοντας την αφέλεια μας,

Και η Ψυχή των Πάντων μας παρακαλεί να μην την σπάσουμε, να μη την κάνουμε κομμάτια...

και το λέει ουρλιάζοντας, κλαίγοντας και χύνοντας ποταμούς δακρύων από αίμα...

το αίμα όλων των ψυχών, της Ψυχής των Πάντων...

Και τα χέρια μας αποχωρίστηκαν.

Κι εσένα σε κατάπιε η Κάποια Πραγματικότητα,

κι εμένα η γλύκα της Ουτοπίας..

Κι απέμεινε εκεί, μόνη η Ψυχή των Πάντων κομματιασμένη, να παρασύρεται από το ορμητικό αίμα, και ξέρει οτι η οδύνη και ο πόνος θα κρατήσουν αιώνια, και πέρα από το θάνατο του Χρόνου...

Πόσο γλυκιά και απατηλή η Ουτοπία... Όλα αστραφτερά, πολύχρωμα, φωτεινά.. 

"...αλλά.. λείπει η ψυχή, αυτή που κομματιάσαμε και την αφήσαμε να πνίγεται στο δικό της το αίμα..."

Πόσο όμορφη αυτή η Κάποια Πραγματικότητα.. αυτή που νομίσαμε οτι φτιάχνοντας την, θα ζούσαμε όπως ονειρευόμασταν - κάποτε...

"...αλλά.. λείπει η ψυχή, αυτή που κομματιάσαμε και την αφήσαμε να πνίγεται στο δικό της το αίμα..."

Και καθώς απομακρυνόμαστε και το χάσμα μεταξύ μας μοιάζει να μεγαλώνει, καθώς ο πόνος μας ξεσκίζει τις καρδιές... κοιτάμε με αγωνία τα κομμάτια της Ψυχής των Πάντων, εκεί στο κόκκινο ποτάμι και παρακαλάμε να μην σβήσει, να μη πεθάνει, με την ελπίδα να ξαναγυρίσουμε σε αυτή... να μας αγκαλιάσει με την αγάπη της που απαρνηθήκαμε...

Τόσο πολλή κούραση, να κοιμηθώ... να ησυχάσω, να σταματήσει η αιμορραγία της ψυχής...