Χριστούγεννα 2012 – Το Ψέμα

Κι ας σου πήραν τις ελπίδες σου.... κι ας έχασες τα όνειρα.... μην κλαις....

 
09/12/2013

Πλησιάζουν οι μέρες της γιορτής... και αναπολείς για άλλη μια φορά τα χρόνια που πέρασαν... και πάνε...

Έτσι κι αλλιώς, για κάποιο λόγο, είναι μια μελαγχολική περίοδος για όλους...

Φαντάσου να είσαι μόνος και άστεγος.... Τραγικά και μπερδεμένα τα συναισθήματα...
Κι εσύ αρχίζεις να ψάχνεις τρόπο, να μην πέσεις στην καινούργια τρύπα που ανοίγει στην ψυχή σου..

Στον ξενώνα, οργανώνουν ένα είδος γιορτής.... Όμορφα.... αλλά ποιος σκέφτεται ουσιαστικά εμάς, που μέσα στη σκιώδη ύπαρξή μας, δεν μας προσφέρει τίποτα μια γιορτή, παρά μόνο μας ξυπνά τις μνήμες και τον πόνο της έλλειψης της οικογένειας που κάποτε είχαμε...

Δεν μπορώ να διασκεδάσω με ένα θέατρο, την ημέρα του μνημόσυνου....

Πρέπει να οργανώσω την φυγή, να δραπετεύσω, να μαζέψω την σκιά μου και να τρέξω μακρυά....

Πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύεται, να ξαναφτιάχνει εικόνες οικογενειακής σύναξης... αυτή, την μια φορά τον χρόνο... Το τραπέζι, η μάνα που τα έχει όλα έτοιμα, τα αδέρφια, γαμπροί και νύφες, τα αστεία που ανταλλάσσονται... κουτσομπολιό... τα παιδιά που μεγάλωσαν και είναι πια ενήλικες, σαν εμάς... - για θυμήσου που τριγυρνούσαν στα πόδια μας....

Και ξεφτίζει η μνήμη σιγά σιγά... και χάνονται κομμάτια.....

Και σκοτεινιάζει το βλέμμα, και καταλαβαίνεις οτι είσαι τυφλός εκείνη τη στιγμή.. γιατί κοιτάς προς τα μέσα, ψάχνεις γι αυτή την έρμη την ψυχή σου....

Και αποφασίζεις να πας να τους βρεις.. να γιορτάσεις με την οικογένεια... που δεν έχεις πια...

Και δηλώνεις χαρούμενος σε όλους, οτι σε κάλεσαν τ' αδέρφια σου, να φάτε μαζί, όπως παλιά...

Ντύνεσαι καλά, καθαρά... έχεις και λίγα λεφτά, πού μάζευες μήνες, από κάτι δουλίτσες που έκανες... και ξεκινάς...

Φτάνεις Σύνταγμα... κόσμος πηγαινοέρχεται... ψώνια, γέλια, πιτσιρίκια, ζητιάνοι και πλανόδιοι πωλητές και μουσικοί....Πανηγύρι!!!

Εντάξει... να βολτάρω λίγο να χαζέψω, να δείξω οτι με ενδιαφέρουν κι εμένα τα όμορφα πράγματα στις βιτρίνες.... και μετά.. άντε, έφτασε η ώρα να πάμε στην οικογένεια....

Περπατάς χαζεύοντας... διαλέγεις ένα ήσυχο μαγαζί, ταβερνάκι στην Πλάκα... κάθεσαι, παραγγέλνεις... και παρατηρείς τον κόσμο που πάει κι έρχεται....

Μπυρίτσα, μπριζόλα, πατάτες τηγανητές (πόσο τις επιθύμησες...) κολοκυθάκια σαλάτα....

....και παρακολουθείς την οικογένεια σου που τρώνε κι αυτοί γύρω από το τραπέζι και λέτε νέα σας... έχετε καιρό να τα πείτε... και είστε όλοι χαρούμενοι για μια ακόμη χρονιά που είστε μαζί....

Πνίγεσαι!!! ξέχασες οτι έχεις ακόμα μια μπουκιά στο στόμα! Πνίγεσαι.... και για μια φορά ακόμα το βλέμμα σου κοιτά το τίποτα, την ανυπαρξία.... πάλι τυφλός....

Πληρώνεις και φεύγεις.... έχει σκοτεινιάσει.... και ξεκινάς για ...που;;; Έτσι, περπατάς, και προσπαθείς να αδειάσεις το μυαλό σου.... να μην θυμάσαι τίποτα... και δεν το καταφέρνεις...

Φτάνω στην μεγάλη πλατεία, ο κόσμος έχει αραιώσει και οι σκιές πληθαίνουν... είναι αργά πια, περπάτησα πολλές ώρες...

Ακουμπάω και την δική μου σκιά πάνω στις άλλες.... έτσι για να μην αισθάνομαι μόνος...
Να περάσει η νύχτα, να πάω πίσω στον ξενώνα χαρούμενος, γελαστός.

Γιατί γιόρτασα με την οικογένεια....

Στερεμένος από τα δάκρυα της νύχτας....

Μην κλαις ρε φίλε!!!! Έχεις τις μνήμες σου, αναμνήσεις όμορφες!

Κι ας σου πήραν τις ελπίδες σου.... κι ας έχασες τα όνειρα.... μην κλαις....