22/11/2013
Η Σκιά...
δύο χρόνια μετά....
....έπρεπε να περάσει ενάμισι χρόνος για να καταλάβεις οτι ανήκεις πλέον στον κόσμο των σκιών...
Έπρεπε να επαναστατήσεις, να εξαγριωθείς, να μελαγχολήσεις, να ουρλιάξεις ΦΤΑΝΕΙ... ως εδώ! Για να αποφασίσεις να βγείς απ' τη σκιά, να αρπάξεις το φως ξανά....
Και... το κάνεις! Και να! Σφίγγεις τα δόντια, και χωρίς δεύτερη σκέψη, πηδάς έξω, μακρυά απ' τη σκιά...
Να και το Φως!!! Εκεί έξω σε περιμένει.... Πανέμορφο με το αστραφτερό του χαμόγελο να σε παρατηρεί και να σου γνέφει... "έλα, εδώ είμαι, να σου δείξω το δρόμο του χαμόγελου, να σου πάρω το βάρος της ψυχής...."
Η Ελπίδα εκεί..
Το πλησιάζεις διστακτικά στην αρχή, και απλώνεις το χέρι και το αγγίζεις, και νιώθεις τη ζέστη της δικής του ψυχής... Σε αγκαλιάζει το Φως, σου μιλάει γλυκά, σου δίνει θάρρος με λόγια τρυφερά...σε χαϊδεύει απαλά, σε τραβάει απ' το χέρι, και σε ταξιδεύει σε άλλους απέραντους ουρανούς...
Μόνο που εσύ είσαι ακόμα μια σκιά... και κουβαλάς το απίστευτο φορτίο πόνου, που το μάζευες σιγά σιγά, όλο το διάστημα που έζησες με τις άλλες σκιές...
Ζεις ανάμεσα στο Φως και την Σκιά αδερφέ μου... και είναι τόσο σκληρό.... να διαπιστώνεις οτι τώρα είσαι...
Η Σκιά του Φωτός....
...κι εσύ ουρλιάζεις βουρκωμένος... ξανά.. αδερφέ μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου