Να σου πω....

Νοέμβριος 2013

Να σου πω....

Εσένα που θα έχεις το κουράγιο, την διάθεση να διαβάσεις παρακάτω...

Πρώτα, να συστηθώ..

Είμαι ο Γιώργος και γράφω σήμερα με την ιδιότητα του άστεγου, άνεργου, ανασφάλιστου, στα 62 μου, και που ποτέ δεν θα πάρω σύνταξη....

Και που αναζητώ τον τρόπο να επιβιώσω, με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό. Γιατί, επιθυμώ να κλείσει η ζωή μου με ελπίδα, αγάπη και χαμόγελο... με ψυχή χαρούμενη και ευτυχισμένη...

Λοιπόν... διαβάζω τις τελευταίες μέρες τόσα άρθρα και ρεπορτάζ (τηλεόραση δεν βλέπω) για τους άστεγους. Και θυμάμαι την ζωή μου σαν άστεγος τα τελευταία χρόνια...

Βρέθηκα να συμμετέχω σε άπειρα ρεπορτάζ σε πολλά τηλεοπτικά δίκτυα, κυρίως ξένα και μερικά ελληνικά, σε περιοδικά και σε εφημερίδες. Τι σκεφτόμουν πραγματικά όταν μιλούσα στους δημοσιογράφους; Μα ήταν ξεκάθαρο οτι εξυπηρετούσα κάποια συμφέροντα!
Κάποιοι που διαβάζουν τώρα, ξέρουν καλά τι ακριβώς λέω. Προσωπικά, εξαργύρωνα την επιβίωσή μου.

Και στην άκρη του μυαλού μου, υπήρχε πάντα η ελπίδα να βρεθεί κάποιος που θα μου έδινε μια δουλειά, να ζήσω με αξιοπρέπεια και να μην είμαι βάρος σε κανέναν!

Δεν πέρασε καιρός μέχρι να αντιληφθώ οτι απλά, είχα γίνει το αντικείμενο για επιβίωση του δημοσιογράφου.... και αντικείμενο πλουτισμού των ΜΜΕ. Και συνέχισα να είμαι “αντικείμενο” συνειδητά πλέον, με την ελπίδα πια, τουλάχιστον να ωφεληθούν, ίσως, κάποιοι άλλοι άστεγοι, πολύ πιο ταλαιπωρημένοι από εμένα..

Και ταυτόχρονα, εκτός από την ιδιότητα του άστεγου, έχτισα και την συνείδηση του εθελοντή. Από τη στιγμή δηλαδή, που κάποιες βασικές μου ανάγκες καλύφθηκαν, μπορούσα να βοηθάω και κάποιους άλλους...

Για τον εθελοντισμό όμως, ίσως αναφερθώ αργότερα.... κάπου αλλού...

Κατά την διάρκεια λοιπόν του χρόνου που επωφελήθηκα των υπηρεσιών του ξενώνα αστέγων που έζησα, κατάλαβα οτι η κοινωνική επανένταξη που ευαγγελιζόταν η οργάνωση για τους άστεγους, δεν θα γινόταν ποτέ....

Και η διαδικασία του να αποδείξεις οτι δεν είσαι ελέφαντας (“περιστατικό” για κάποιους) πολύ ψυχοφθόρα... Δεν είμαστε “αδέσποτα” για να μας μαζεύετε σε μάντρες, ή να μας φωτογραφίζετε στους δρόμους, τις γέφυρες, τις στοές και τα παγκάκια....

Η αλληλεγγύη μεγάλης μερίδας του λαού, είναι δεδομένη! Την βίωσα! Και δεν έχω τρόπο να ευχαριστήσω όλους αυτούς τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Και μιλάω για την αλληλεγγύη στους αναξιοπαθούντες... όχι απαραίτητα προσωπικά σε εμένα....

Από την άλλη μεριά, είχα την ευκαιρία αυτοκριτικής, του απολογισμού σχεδόν μισού αιώνα ζωής σε αυτό τον κόσμο....

Ομολογώ οτι με εξέπληξε το αποτέλεσμα.... Το να ανακαλύπτεις πόσο πεζά, εγωιστικά έζησες... πόσο κακό έκανες στους άλλους, αλλά κυρίως στον εαυτό σου και την ψυχή σου, δεν είναι εύκολο να το αποδεχθείς... Το αποδέχεσαι τελικά, γιατί είναι μια σκληρή αλήθεια... Και καταλαβαίνεις επίσης, οτι δεν υπάρχει τρόπος να γυρίσει ο χρόνος πίσω, για να επανορθώσεις...

Υπάρχουν, σε αυτό το στάδιο, 2 δρόμοι να ακολουθήσει κάποιος... Να πέσει στην λήθη, να “βουλώσει” τις αισθήσεις και την ψυχή, με πάγο αιώνιο, ή να ξεσηκωθεί και να επαναστατήσει εναντίον του εαυτού του...

Και στην περίπτωση της λήθης, πας, χάνεσαι στην ανυπαρξία του τίποτα, που είναι “κάπου εκεί” στον χωροχρόνο....

Το “ξεσήκωμα” δεν είναι εύκολη πράξη, πρέπει να γίνει με απόλυτη ευθύνη και πρέπει να αποδεχθείς την βοήθεια από τον πιθανό “κάποιον”, που σου απλώνει το χέρι, όχι από αλληλεγγύη, αλλά από βαθιά αγάπη... γιατί ήταν δίπλα σου καιρό, σε γνώρισε καλά... σε εκτίμησε... και που δεν κατάλαβες οτι ήταν πάντα δίπλα σου...

Όλα αυτά... για το τι νοιώθω εγώ, σαν άστεγος.... δεν ανήκουν σε εμένα μόνο.... Με παραλλαγές, είναι αυτά που αισθάνονται όλοι οι άστεγοι, άσχετα με την ψυχική τους κατάσταση...

Γιατί όλοι είμαστε άνθρωποι, φτιαγμένοι από το ίδιο κοσμικό υλικό... Οι δομές των κοινωνιών μας διαφοροποιούν...

Και σαν τέτοιοι, πιστεύω ότι είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να λειτουργούμε με ενσυναίσθηση (βαθιά επικοινωνία με τον άλλον μέσω της συναισθηματικής ταύτισης ή κατανόησης).

Ο άστεγος λοιπόν, ΔΕΝ είναι “περιστατικό”, άσχετα με τον ιατρικό του φάκελο, το ποινικό μητρώο ή με τις εξαρτήσεις του. Μπορεί να είναι βρώμικος, να μυρίζει άσχημα και η φάτσα του να σε τρομάζει, η συμπεριφορά του να σε φοβίζει.... ή μπορεί να είναι κάποιος που όταν τον βλέπεις ΔΕΝ πιστεύεις οτι είναι άστεγος, γιατί αντίθετα με τα παραπάνω, είναι καθαρός, γελαστός και δραστήριος.... ντυμένος σχετικά καλά και καθαρά.... δεν έχει “ιατρικό” φάκελο, ούτε εξαρτήσεις και ποινικά μητρώα....

ΟΛΟΙ έχουν ένα κοινό... είναι άνθρωποι με τα όλα τους.... με προσωπικότητα, αισθήματα, χαρές και λύπες, με αγάπη στην καρδιά, με μίσος μερικές φορές... και κυρίως με ελπίδα! Και ψυχή...
Συνείδηση!!

Και το κυριότερο.... την μοναξιά και τον πόνο που σου δίνει αυτή...

Γι αυτό... Σας παρακαλώ... μην τον εκμεταλλεύεστε... δεν του αξίζει και αυτός ο πόνος...
Και αν δεν μπορείτε να του προσφέρετε κάτι... κοιτάξτε τον στα μάτια, όχι με οίκτο και συμπόνοια.. αλλά με χαμόγελο και αγάπη... αγγίξτε τον.... αυτό χρειάζεται, για να νοιώσει οτι δεν είναι μόνος...
...στο δρόμο...

σε ευχαριστώ με την καρδιά μου...