Νύχτα πρώτη..

“Μην κλαις! Μην κλαις! Δεν είναι στον άλλον όχτο!

 Οι φωνές, τα κλάματα και τα φτερά είναι η καρδιά σου!”

 08/12/2013

Και θυμάμαι.... αρχές του Νοέμβρη μπήκα να ζήσω στον ξενώνα...

Νύχτα πρώτη,

Γνωρίστηκα με τους άλλους άστεγους που έμεναν εκεί, με τον χώρο... Διαφορετικοί άνθρωποι... αλλά τα πήγαμε μια χαρά... Τα τραίνα περνούσαν απ' έξω, στα 10 μέτρα... κάθε δέκα λεπτά...

Σεισμός!!

Εκεί λοιπόν, το ίδιο βράδυ, γνώρισα και ένα κομμάτι του εαυτού μου, που δεν φανταζόμουν..
Από την στιγμή που έφτασα λοιπόν, αναρωτιόμουν πως θα διαμορφωνόταν η ψυχολογία μου... ήδη βρισκόμουν σε βαριά κατάθλιψη....

Ξέρεις, ποτέ δεν είχα πρόβλημα με τον ύπνο.... και φοβόμουν ότι δεν θα μπορώ να κοιμηθώ...
Το περιβάλλον... τα τραίνα... οι ξένοι άνθρωποι... η αβεβαιότητα για το μέλλον...
Αυτά σκεφτόμουνα... και μια ζωή πολυτάραχη που άφηνα πίσω, και που δεν με τρόμαξε ποτέ, κι ας είχε κινδυνέψει και η ζωή μου... “και τώρα φοβάσαι μάγκα μου”...

Φοβάσαι για ένα ανύπαρκτο αύριο... φοβάσαι που θα χαθείς έτσι, χωρίς αξιοπρέπεια, στη μιζέρια...
Αλλά, περισσότερο φοβάσαι μήπως και τα πιστέψεις αυτά, τρομάζεις με την ιδέα οτι χάνονται τα όνειρα και οι ελπίδες, φοβάσαι οτι θα είσαι ένας ζωντανός νεκρός...

Αλλά... ανακαλύπτεις οτι όσο τα σκέφτεσαι, τόσο πιο πολύ αποκτάς την ψυχική δύναμη να τα αντιμετωπίσεις... Έτσι, ξαπλωμένος στο κρεβάτι του άστεγου, στα 60 σου, ανακαλύπτεις έναν άλλο εαυτό... και ...κοιμάσαι σαν πουλάκι! Και με ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο απόλυτης ηρεμίας...

“ο 5 δευτερόλεπτα!” Σε 5” κοιμάμαι.... και άρπαξα και το παρατσούκλι!

Οι εφιάλτες ζωντανεύουν όταν είσαι ξύπνιος...

Μερικές μέρες μετά... στα μέσα του Νοέμβρη... Η ώρα πήγε 9 το βράδυ και οι “απ' έξω” πρέπει να φύγουν από τον ξενώνα, και να πάνε να βρουν κάπου να κοιμηθούν....

Και τους παρατηρείς να μαζεύουν τα λιγοστά υπάρχοντα, και να βγαίνουν από την πόρτα, να πηγαίνουν δεξιά – αριστερά και να χάνονται στη νύχτα....

Οι εφιάλτες ζωντανεύουν όταν είσαι ξύπνιος...

Και κάθεσαι εκεί, στην καρέκλα μπροστά στην κουζίνα... και αντιλαμβάνεσαι οτι τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι από τα μάτια σου και τραντάζεσαι από τα αναφιλητά, και ντρέπεσαι που σε βλέπουν... κι έχεις παγώσει... Και ντρέπεσαι που εσύ θα κοιμηθείς σε κρεβάτι, στα ζεστά...

Και ένας νέος εαυτός αναδύεται και σε ξαφνιάζει πάλι! Και αποφασίζεις οτι τώρα πλέον είναι η σειρά σου να βοηθήσεις τους ανθρώπους.... Και το κάνεις σκοπό της υπόλοιπης αβέβαιης ζωής σου... Και το ξέρεις αυτό μόνο εσύ, βαθιά στην ψυχή που σου έχει απομείνει....
Κανένας άλλος....

Και αποφασίζεις να ψάξεις ακόμα πιο βαθιά... να σκάψεις να βρεις τι άλλο είναι θαμμένο μέσα σου και δεν το ξέρεις....

— “Μην κλαις! Μην κλαις! Δεν είναι στον άλλον όχτο! Οι φωνές, τα κλάματα και τα φτερά είναι η καρδιά σου!” (Νίκος Καζαντζάκης)