Αυτό το σήμερα, που είναι άχρονο...

Έρχεται μια στιγμή, που αποφασίζω να αντιμετωπίσω κοιτώντας στα μάτια, την ψυχή μου. Να προσαρμοστώ σε αυτό που είμαι σήμερα. Μετά από μεγάλη διαδρομή, σε αυτόν και άλλους κόσμους.

Ρασιοναλιστής μέχρι το κόκαλο κάποτε, τώρα βρίσκομαι πια στην άλλη όχθη. Στις παραλίες της φαντασίας και του ονείρου. Τώρα (άχρονο κι αυτό), αναζητώ την ψυχική γαλήνη.

Όπως λέει το ποίημα, “σήμερα αυτοσυστήθηκα στα συναισθήματα μου, με σιωπηλή αγωνία... μετά από τόσα χρόνια.. μου μίλησαν.. μετά από τόσα χρόνια..”

Κάτι συμβαίνει, κάτι αλλάζει.. η θεώρηση του κλειστού μου σύμπαντος. Που άνοιξε τις πύλες του.

Για να βγω; Για να μπουν άλλοι; Το θέμα είναι οτι κάποια συναισθήματα σκοτώθηκαν ή και δολοφονήθηκαν... Ευχαριστώ τους φονιάδες και τα ατυχήματα!

Το ευτυχές γεγονός είναι οτι γεννήθηκε κάτι καινούργιο. Καινούργιες αισθήσεις και όνειρα. Από νέα πρωτότυπη συνταγή. Νέα αντίληψη για τα πράγματα.

Ο Ginsberg είχε δίκιο...

“Είμαστε μπλοκαρισμένοι από τις αντιλήψεις μας τις ίδιες. Οι πόρτες της αντίληψης έχουν κλείσει, οι είσοδοι του συναισθήματος έχουν σφραγιστεί, οι δρόμοι των αισθήσεων έχουν αποκοπεί, οι οδοί της φαντασίας έκλεισαν, τα λιβάδια της συνείδησης γέμισαν βρωμιά...”

Πόσο δίκιο είχε... Αλλά έπρεπε να κάνω τις δικές μου διαδρομές, για να καταλάβω...

Συνέβη λοιπόν...

Οι πόρτες των αισθήσεων είναι ανοιχτές, ελεύθερες.
Και βλέπω τα πάντα όπως είναι: άπειρα και αιώνια...

"Ο πόνος έχει ανθρώπινη καρδιά.
Πριν χίλια φεγγάρια θα είχα βάλει πλώρη,
μη βρίσκοντας που να πάω...
Αχ, πως εύχομαι να έδυα μαζί με τον ήλιο
να κοιμάμαι πλάι σου, να δακρύζω,
μαζί σου..."

- Leftovers II -

Η αλήθεια είναι πως έχω δύναμη, αλλά έχω κουραστεί…

Δύναμη είναι να πιστεύεις στην αγάπη ακόμα και αν έχεις πληγωθεί. Είναι το να σκουπίζεις τα δάκρυα σου ενώ κανείς δεν ξέρει ότι έκλαιγες. Δύναμη είναι να αντιμετωπίζεις τους δαίμονες σου. Είναι το να κοιτάς κάποιον που μόνο σε πλήγωσε και να τον συγχωρείς.

Δύναμη είναι να βοηθάς τους άλλους ακόμα και όταν δεν έχεις λύσει όλα τα δικά σου θέματα.

Είναι το να δαγκώνεις την γλώσσα σου όταν κάποιος είναι αγενής και να συνειδητοποιείς ότι πρόκειται για μια αντανάκλαση του εαυτού του και όχι για δική σου.

Είναι να συνεχίζεις να πιστεύεις σε κάτι που ξέρεις πως αξίζεις αλλά δεν το έχεις αποκτήσει ακόμη.

Δύναμη είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου ακόμη και όταν όλοι σε αμφισβητούν.

Αλλά η αλήθεια είναι πως έχω δύναμη αλλά επίσης έχω κουραστεί.

Έχω κουραστεί να πληγώνομαι κάθε φορά που αρχίζω να ελπίζω.

Έχω κουραστεί να περιμένω το χειρότερο και να το βλέπω να πραγματοποιείται.

Έχω κουραστεί να απογοητεύομαι και να κατηγορώ τον εαυτό μου.

Έχω κουραστεί να μου λένε ότι πρέπει να αλλάξω και κάθε φορά να χάνω τον εαυτό μου στην προσπάθεια μου να τους ευχαριστήσω.

Έχω κουραστεί να υπέρ-αναλύω.

Έχω κουραστεί να σκέφτομαι για ένα τέταρτο τι να γράψω σε ένα μήνυμα για να μην παίρνω καν απάντηση.

Έχω κουραστεί τόσο πολύ να τους ευχαριστώ όλους και να μην παίρνω τίποτα πίσω.

Έχω κουραστεί να μην κοιμάμαι τα βράδια επειδή οι σκέψεις με κατακλύζουν.

Έχω κουραστεί να κουβαλώ αυτό το βάρος του παρελθόντος που με στοιχειώνει.

Έχω κουραστεί να έχω δύναμη για όλους.

Έχω κουραστεί να βρίσκω λύσεις για προβλήματα που δεν είναι δικά μου.

Έχω κουραστεί τις εξηγήσεις που έρχονται πολύ αργά.

Έχω κουραστεί τους ανθρώπους που φεύγουν από την ζωή μου ενώ έκανα τόσα πολλά για να τους κρατήσω.

Η αλήθεια είναι ότι νοιάζεσαι τόσο που πονάει. Γνωρίζεις τον πόνο σε επίπεδα που οι άλλοι δεν θα μάθουν ποτέ. Γνωρίζεις την θλίψη και το σκοτάδι με τρόπους που άλλοι δεν θα βιώσουν ποτέ.

Πληγώνεσαι τόσο που ο πόνος ξεπερνά κάθε επίπεδο σωματικού πόνου.

Αλλά από την άλλη πλευρά με τέτοια έντονα συναισθήματα μαθαίνεις να αγαπάς τόσο βαθιά που σε γεμίζει ολοκληρωτικά. Παρά την θλίψη που δεν μπορείς να διώξεις θα βιώσεις την ευτυχία με τρόπο διαφορετικό. Παρά τον πόνο που προκαλείται από καταστάσεις που τελείωσαν θα κοιτάς μπροστά για μια νέα αρχή. Επειδή ξέρεις ότι στο τέλος αξίζει.

Και η αλήθεια είναι πως αν ρωτήσεις κάποιο άτομο που είναι έτσι τι θα διάλεγε, θα σου έλεγε πως δεν θα άλλαζε τίποτα στον εαυτό του ακόμα και αν έχει κουραστεί.

Υπάρχει κάτι σπάνιο στα άτομα που είναι με αυτόν τον τρόπο δυνατά. Είναι οι θεραπευτές του κόσμου. Είναι το φως στο σκοτάδι των άλλων. Είναι η ελπίδα όταν όλοι την έχουν χάσει και στο τέλος αγαπιούνται γι αυτό που πραγματικά είναι και όχι επειδή άλλαξαν για κάποιον άλλον.

Η αλήθεια είναι πως ανεξάρτητα από το πόσο κουρασμένα ή πληγωμένα ή απογοητευμένα είναι αυτά τα άτομα, το γεγονός πως δεν έχουν αλλάξει είναι αυτό που τους κάνει διαφορετικούς. Ο πόνος αλλάζει τους περισσότερους ανθρώπους αλλά κάποιοι άλλοι βλέπουν τον πόνο ως απλώς το άλλο άκρο του φάσματος στο οποίο βρίσκεται η αγάπη και επιλέγουν να συνεχίσουν στο ίδιο μονοπάτι με ψηλά το κεφάλι τους.

Μαγεία Τ. [awakengr.com]

Leftovers - Σκιές

Leftovers - Σκιές - Θεατρικό (απόσπασμα)

Τα πρόσωπα: Μαρία (δημοσιογράφος), Γιώργος (άστεγος), Σκιά (alter ego)

Μαρία: Αισθάνεσαι ενοχές για κάτι που έκανες ή δεν έκανες;

Γιώργος: Ναι πολλές. Αλλά ξέρεις... οι ενοχές είναι σαν να θες να πας κάπου γρήγορα και αντί για
γκάζι, να πατάς φρένο.. Γι αυτό τις έχω κλειδωμένες.

Μαρία: Δεν σε κουράζει να ζεις έτσι; Στο δρόμο, με κάθε καιρό..

Γιώργος: Είναι στιγμές... που το βάρος είναι ασήκωτο... και σε αναγκάζει να κάτσεις κάτω, σε
λυγίζει. Και αυτές οι στιγμές είναι που αναλογίζεσαι τις όμορφες και τις άσχημες στιγμές της ζωής.
Είναι στιγμές... Και μετά πρέπει να αποφασίσεις, να κάτσεις κάτω ή να σηκωθείς...
Οι σκέψεις μου.. μου λείπουν, αυτές τις στιγμές.

Μαρία: Κάτι πρέπει να γίνει, κάτι ν’ αλλάξει...

Γιώργος: Η ζωή μου αλλάζει με τόσους πολλούς τρόπους που δεν ξέρω ποιον να εμπιστευτώ πια..
Είναι και μια σκιά που τρέχει ανάμεσα στις μέρες μου σαν ζητιάνος που πηγαίνει από πόρτα σε
πόρτα. Είναι δύσκολο να αλλάξει κάτι, όταν η ζωή και ο έρωτας γίνονται παράξενα ...και παλιά...

Μαρία: Αγάπησες; Ερωτεύτηκες;

Γιώργος: Πριν από λίγο καιρό κάπου.. Δεν ξέρω που και πότε..
Ήταν σαν να έβλεπα μια ταινία, και ερωτεύτηκα την πρωταγωνίστρια...
...έπαιζε ένα ρόλο που δεν μπόρεσα να καταλάβω..

Μαρία: Να μου το εξηγήσεις αυτό... Λοιπόν πρέπει να πάω για δουλειά. Να συνεχίσουμε αύριο;

Γιώργος: Στο καλό! Κι αν δεν με βρεις αύριο... χαμογέλα!

(Η Μαρία φεύγει και την ακολουθούν οι σκιές. Παραμένει μία Σκιά στη σκηνή. Ο Γιώργος περπατά
σκεφτικός. Τον ακολουθεί η Σκιά.)

Σκιά: Βλέπεις, εδώ είμαι πάντα, θα είμαι πάντα. Είμαστε ένα, έχουμε ο ένας τον άλλο...

Γιώργος: Είναι καλό, αλλά και βασανιστικό.

Σκιά: Μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά;

Γιώργος: Όχι. Είσαι εγώ και είμαι εσύ. Είσαι ο φύλακας της μνήμης, είσαι τα πάθη μου, τα λάθη μου και οι έρωτες μου. Τα ταξίδια και οι φόβοι μου. Είσαι εγώ και δεν θα ξεφύγω ποτέ από εμένα.

Σκιά: (τον αγκαλιάζει καθώς περπατούν) Γεννήθηκα μαζί σου, έζησα όσα έζησες, θα πεθάνω μαζί σου. Συγνώμη που δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Γιώργος: Ξέρεις, η συγνώμη είναι μια λέξη με τεράστιο βάρος. Δεν μπορεί να την "σηκώσει" εύκολα κάποιος. Και ειδικά όταν τη ζητάει απ’ τον εαυτό του.

Σκιά: Κι έτσι θεριεύουν οι ενοχές. Θέλεις να μας ρίξω στη λήθη;

Γιώργος: Το δοκιμάσαμε.. έτσι δεν είναι;

Σκιά: Το δοκιμάσαμε ναι, και πικραθήκαμε απέραντα. Πόσο δύσκολο να συμπορεύεσαι αρμονικά με τον εαυτό σου...

Γιώργος: Αλλά έτσι, οδηγηθήκαμε σε διαφορετικούς κόσμους, με διαφορετικές επιθυμίες και συναισθήματα, για άλλους ανθρώπους...
Κι αυτό που είχαμε κοινό έγινε εξαϋλωμένο παρελθόν στριμωγμένο στα μπαούλα της λήθης.
Τώρα.. τώρα μερικές φορές, σαν να βλέπουμε ένα ασπρόμαυρο ερωτικό δράμα, σαν εκείνο του 1942.

Για έρωτες που ξεκίνησαν και που δεν τέλειωσαν.

Μόνο εκείνο το "The End" κάποιου ανάλγητου σαδιστή σκηνοθέτη!

Και που και που, σκάνε οι νάρκες των συναισθημάτων και μας σκοτώνουν ξανά και ξανά και ξανά.
Για να έχουμε τις πληγές μας πάντα ανοιχτές, να μας θυμίζουν εκείνο τον πόλεμο, τον χωρίς νικητή και ηττημένο, αλλά μόνο πτώματα.

Και κάτω απ' τους γκρίζους ουρανούς του μέλλοντος, μένει το κοτσάνι μιας αγάπης που δεν άνθισε ποτέ!

Μόνο του, στο απέραντο άδειο λιβάδι...

Μόνος μου... στο απέραντο άδειο λιβάδι..

Γ.Μ.

“Το κράτος θέλει αόρατο τον άστεγο”

Μια συζήτηση για τα προβλήματα των αστέγων εν μέσω της οικονομικής κρίσης.

Του Φίλιππου Ζάχαρη

Θες η κρίση, θες οι συγκυρίες και οι ατυχίες, το κακό δεν αργεί να γίνει. Υπάρχουν όμως αξιοπρεπείς και περήφανοι άστεγοι. Υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται για το δικαίωμα στη ζωή. Και αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι που δεν περιμένουν να ζήσουν από τα συσσίτια και τις ελεημοσύνες των φιλανθρωπικών οργανώσεων, αυτοί που το κράτος θέλει “αόρατους”, βρίσκονται παντού, στους δρόμους και τα στενά. Αρκεί να έχει κανείς την θέληση να τους πλησιάσει χωρίς διάθεση τραγικοποίησης της κατάστασής τους. Γιατί πάνω απ’ όλα ο άστεγος δεν παύει να είναι συνάνθρωπος και όχι ξένο σώμα, ένας από εμάς. Και πάνω απ’ όλα αξιοπρεπής. Σαν τέτοιος πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Η οικονομική κρίση άλλαξε τα πάντα για τους κ.κ Γιώργο Μπαρκούρη και Λέων (“αγιογράφος”).

- Πως βρεθήκατε σε αυτή την θέση;

Γιώργος: Βασικά λόγω της ανεργίας που ξεκίνησε γύρω στο 2007 και λόγω ηλικίας η ανεργία ήταν πιο έντονη γιατί όσο πιο μεγάλος είσαι, τόσο πιο δύσκολο είναι να βρεις δουλειά. Για οικονομικούς λόγους, λοιπόν, βρέθηκα άστεγος. Αν και εκείνη την εποχή συνέχισα να δουλεύω ως ελεύθερος επαγγελματίας, παρόλα αυτά…

- …Θεωρείς δηλαδή ότι έπεσες θύμα της οικονομικής κρίσης και ότι δεν έγιναν κάποιοι “κακοί

υπολογισμοί” στην πορεία;

Γιώργος: .…Να πεις κακό υπολογισμό ότι δεν με ενδιέφερε ποτέ να έχω προσωπική περιουσία; Δεν νομίζω ότι είμαι ο μόνος. Τελικά μπορείς να πιες ότι αν δεν έχεις περιουσία σήμερα, είσαι καλύτερα. Οπότε καταλήγουμε ότι με την φθίνουσα πορεία και την ανεργία, να μην βγάζουμε ούτε καν τα έξοδά μας.

Λέων: Και εγώ ελεύθερος επαγγελματίας ήμουν, έκανα αγιογραφίες. Όταν η ψυχολογία της αγοράς πέφτει, από τα πρώτα πράγματα που δεν κινούνται πλέον, είναι αυτά που είναι ακριβά και δεν τα χρειαζόμαστε στην καθημερινότητά μας. Η αγιογραφία είναι κάτι τέτοιο. Και όσο δεν υπήρχαν παραγγελίες, δεν υπήρχε εισόδημα. Το λίγο που είχα μαζέψει, εξανεμίστηκε, μιας και δεν είμαι το άτομο που μου αρέσει να έχω λογαριασμούς κλπ. Όταν πχ είχα κάποια χρήματα μαζεμένα, έκανα ταξίδια. Αύριο ήταν μια άλλη μέρα.

Και πράγματι έτσι ήταν, έβγαινε καλά η ζωή, η πτώση όμως ήρθε απότομα.

- Δεν αργεί, δηλαδή, από την μια στιγμή στην άλλη να βρεθεί κανείς στον δρόμο…

Λέων: Όχι, είναι πάρα πολύ εύκολο.

- Το έχει καταλάβει αυτό ο κόσμος;

Λέων: Νομίζω πως το έχει καταλάβει με την αλληλεγγύη που δείχνει σε αυτούς που είναι εκτός στέγης. Καταλαβαίνουν ότι και αυτοί μπορεί να έρθουν σε αυτή την θέση ή απλούστατα συμμερίζονται και αντιλαμβάνονται ότι αυτοί που είναι στον δρόμο σήμερα δεν είναι οι “πολλοί” που λέμε με την συνήθη εικόνα. Είναι άτομα της διπλανής πόρτας, που είχαν μια ζωή, ένα εισόδημα, που δεν είναι τεμπέληδες, που δούλευαν….

- Γιώργο, εσύ συμφωνείς με αυτό;

Σίγουρα, σήμερα ο κόσμος διακρίνει την πιθανότητα να βρεθεί στην δική μας θέση. Βεβαίως υπάρχουν και άνθρωποι που δεν κινδυνεύουν διότι έχουν μια καλύτερη οικονομική κατάσταση, καλύτερη δουλειά. Ακόμη και αυτοί όμως είναι αλληλέγγυοι σε αυτή την κατάσταση.

Αντιλαμβάνονται το πόσο έχει αλλάξει ο οικονομικός χάρτης του πληθυσμού.

- Ποια είναι η μεγαλύτερή σας ανάγκη;

Γιώργος: Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει πρώτα απ’ όλα ότι ο άστεγος δεν είναι κάποιος σώνει και καλά “τρελός” που βρέθηκε στο δρόμο. Έχει τους λόγους του που είναι στο δρόμο. Ο κόσμος δεν μπορεί να αντιληφθεί τι γίνεται με τον πληθυσμό των αστέγων, που είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Περιέχει όλα τα στοιχεία. Περιέχει επαγγελματία που ατύχησε οικονομικά, υπαλλήλους που λόγω των περικοπών δεν μπορούν να συντηρήσουν τον εαυτό τους κλπ. Δεν είναι απαραίτητα ένας που μπορεί να είναι αλκοολικός και βρέθηκε στο δρόμο διότι κανένας δεν τον ήθελε κοντά του.

Δεν υπάρχει, από την άλλη μεριά, καμία πρόνοια για ανθρώπους με εξαρτήσεις, με ψυχολογικές καταστάσεις. Όλοι υπάρχουν στον δρόμο…

- Δεν θα πρέπει λοιπόν να υπάρχει διαχωρισμός του τύπου “αυτοί προέχει να βοηθηθούν και αυτοί

δεν προέχει…”

Γιώργος: Πώς να υπάρξει διαχωρισμός; Εγώ προσωπικά έχω βιώσει τον ρατσισμό απέναντι στον άστεγο. Ενώ όπως βλέπεις, προσπαθώ να είναι καθαρός, αξιοπρεπής, να μιλάω σωστά.

Πάω πχ. σε μια δημόσια υπηρεσία και τους λέω πως είμαι άστεγος και μου λένε “εσύ, άστεγος;” Ξέρεις, βγαίνουν κάποια αυθόρμητα πράγματα στον πληθυσμό….

Λέων: Έχω δει βέβαια κόσμο που διαχωρίζει τον άστεγο από τον άστεγο. Είναι όμως και η συμπεριφορά του αστέγου μερικές φορές. Κάποιος που είναι, για παράδειγμα, υπό την επήρεια ναρκωτικών και πέφτει επάνω σου και σε πιέζει. Είναι ένα άτομο που ο πολίτης δεν θέλει να συσχετιστεί μαζί του. Εάν είναι ένας άστεγος που κάθεται σε ένα πεζούλι και σε ένα πάρκο και κάθεται μια μητέρα με το παιδί της δίπλα, τον δέχεται αν είναι καθαρός και δεν ενοχλεί κανέναν. Αν δίπλα της τώρα καθόταν ένας αλκοολικός, θα σηκωνόταν να φύγει.

- Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, δεν παύουμε να έχουμε την αδιαφορία του κράτους που οδηγεί κάποιες κατηγορίες αστέγων να φέρονται διαφορετικά…

Λέων: Εκεί πάμε αλλού. Μην ξεχνάμε ότι για το κράτος μέχρι πρότινος δεν υπήρχε ο άστεγος. Άστεγος σήμαινε απλά “δεν υπάρχεις”, δεν σε αναγνωρίζουμε σαν άστεγο. Τώρα κάπου - σε κάποια νομοθεσία - έχει μπει μια φράση και έτσι υπάρχει και ο άστεγος. Πρακτικά όμως δεν έχει γίνει τίποτε για αυτόν. Δεν ρώτησαν ποτέ τους ανθρώπους αυτούς τι έκαναν προηγουμένως, να τους βοηθήσουν να βγάλουν έστω πέντε – δέκα μεροκάματα το μήνα, να τους καταρτίσουν για να δουλέψουν. Δεν το έκανε κανένας. Ούτε η τοπική αυτοδιοίκηση ενδιαφέρεται για την πρόληψη ή για την εξάλειψη της αστεγίας.

Μόνο για κανένα συσσίτιο, όπως και η εκκλησία, και κανένα ξενώνα που και που αναφέρονται.

- Οπότε το βάρος, μοιραία, πέφτει στις ΜΚΟ…

Γιώργος: Πρέπει να καταλάβει ο κόσμος, οι Τοπικές αυτοδιοικήσεις και η Πολιτεία γενικότερα ότι ο άστεγος δεν χρειάζεται ελεημοσύνη. Αν τον ταΐζεις κάθε μέρα είναι σαν να του λες “κάτσε εκεί που κάθεσαι, θα σου δώσω εγώ ένα πιάτο φαγητό για να μείνεις αόρατος, να μην υπάρχεις”. Δηλαδή αγγίζουν τα όρια της ελεημοσύνης με την χειρότερη έννοια. Για τον άστεγο, προτεραιότητα δεν έχει το φαγητό. Υπάρχουν άστεγοι που τους γνωρίζουμε προσωπικά και που τρώνε επτά φορές την ημέρα γιατί πάνε σε όλα τα συσσίτια, σε όλες τις γειτονιές και τους Δήμους.

- Το οικείο περιβάλλον σας συμπαρίσταται;

Λέων: Εγώ έχω ένα γιό με τον οποίο έχω πολύ καλές σχέσεις. Τώρα θα μου πεις “τι λέει αυτός”; Ξέρετε, δεν ζήτησα ποτέ βοήθεια από τον γιό μου. Είναι ένας νέος άνθρωπος, που έχει μια ζωή μπροστά του, τα χρόνια αυτά δεν ξαναγυρνάνε πίσω. Δεν έχω το ηθικό δικαίωμα σαν γονιός, σαν 65αρης, να του ζητήσω να στερηθεί ορισμένα πράγματα για να βοηθήσει εμένα. Όχι, δεν το κάνω.

- Τελικά για το μέλλον, υπάρχει αισιοδοξία; Ελπίζετε πως κάποια μέρα θα αλλάξει η κατάστασή σας;

Γιώργος: Θα μιλήσω λίγο προσωπικά για το τι θεωρώ αισιοδοξία. Είναι κάτι που πρέπει να καλλιεργήσει ο κάθε άνθρωπος μέσα του ώστε να μπορεί να βρει τρόπους και να έχει την ώθηση να

προχωρήσει προς το μέλλον. Δεν είναι κάτι που σου έρχεται απλά στο μυαλό.

Οι περισσότεροι από τους άστεγους που γνωρίζω είναι από αδιάφοροι ως απαισιόδοξοι. Έχει κάτσει η βάρκα. Εγώ είμαι από την φύση μου αισιόδοξος. Αυτό που συνέβη σε μένα πέρα από την φυσική μου αισιοδοξία ήταν να καλλιεργήσω και την αιτία για την αισιοδοξία, την οποία δεν την είχα όταν βρέθηκα από την μια κατάσταση στην άλλη και βίωσα τον κόσμο του δρόμου, την αστεγία. Τότε υπήρξε ένα ακόμη ερέθισμα, το ότι δεν θέλω να είμαι άστεγος. Από κει και πέρα κάνω ότι μπορώ για αυτό και δεν το κάνω μόνο για μένα. Ξεπερνάμε δηλαδή και το προσωπικό επίπεδο και πάμε σε ένα πιο συλλογικό.

Λέων: Εγώ δεν συσχετίζω την αισιοδοξία των αστέγων με την αισιοδοξία του κόσμου που αυτή την στιγμή περνά μια κρίση. Όλοι αυτή την στιγμή είμαστε απαισιόδοξοι. Αν βρεθεί ένας ηγέτης που θα πάρει τα ηνία της χώρας στα χέρια του και τον εμπιστευθεί ο κόσμος και βγει και πει “εντάξει παιδιά, πάμε μια χαρά” και δώσει έναν τόνο αισιοδοξίας ο ίδιος, θα δεις ότι και οι αγορές θα ανοίξουν και ο κόσμος θα ανοιχτεί, θα αρχίσουν να γίνονται προσλήψεις κλπ. Μ’ άλλα λόγια, η κοινωνία παίζει πάνω σε μια πολύ λεπτή κλωστή που λέγεται ψυχολογία. Αν την τεντώσεις πολύ και φοβάσαι μην σπάσει, κρατιέσαι, κρύβεσαι, φυλάγεσαι. Αν την χαλαρώσεις λίγο, ο κόσμος θα προχωρήσει και θα δημιουργήσει.

*Ο Γιώργος Μπαρκούρης και ο Λέων ο “αγιογράφος” ζουν στον ξενώνα της “Κλίμακα” για τους άστεγους. Πρωτοστατούν στο κίνημα των αστέγων που πρόσφατα πορεύθηκε στους δρόμους της Αθήνας με κεντρικό σύνθημα “Δεν έχουμε συνθήματα - Έχουμε αιτήματα” και παρέδωσε ψήφισμα στον πρόεδρο της Βουλής για τα δικαιώματα των αστέγων.

"Κοινή Γνώμη"

Τετάρτη, 15 Μαΐου 2013 - Αριθμός φύλλου: 3635

“In a spiral of thoughts, all alone in a silent way...”

Εκεί που τα λιβάδια καίγονται...

Ένας χρόνος μετά από την τελευταία ανάρτηση εδώ, και όχι οτι δεν είχα τίποτα να πω.

Έτσι τώρα γράφω μερικές σκέψεις. Περισσότερο προσωπικές.

I. Βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου να τρέχουν σαν τρελοί, να προσπαθούν για την επιβίωση.

Παρασυρμένοι από ένα κόσμο παράλογο. Τρόπος ζωής σήμερα, αλλά ξεχάσαμε την ουσία.

Όλοι μόνοι μας και σιωπηλοί, αδιαφορούμε για το σύνολο, για το κοινό καλό και τον κοινό αγώνα.

Ο κόσμος μας είναι ένας ξένος πια.

Και ο καθένας μας, μια σκιά του εαυτού του. Αποξενωμένοι από όλα όσα έχουν ουσιαστική αξία. Χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τι είναι αυτό που έχει πραγματική σημασία.

Έχω τη συνήθεια να παρατηρώ τους ανθρώπους. Να κάθομαι στην αποβάθρα του σταθμού και να χαζεύω τα πρόσωπα, τις κινήσεις. Να νοιώθω την αύρα τους και τις μύχιες σκέψεις τους.

Κάποτε, σε καλύτερες εποχές, υπήρχε μια ποικιλία στο αποτέλεσμα αυτής παρατήρησης.

Τώρα πια, όλοι είναι σκοτεινοί, σκυθρωποί. Οι σκέψεις τους με τρομάζουν. Η αύρα τους είναι πιο σκοτεινή απ' τις σκιές τους. Τα μάτια κοιτούν χωρίς να βλέπουν... Κι αν μερικές σπάνιες φορές συναντώ ένα φωτεινό πρόσωπο, θέλω να τρέξω να το αγκαλιάσω, να μείνω κοντά του. Όμως δεν το κάνω, φοβάμαι μήπως η δική μου μαυρίλα καταστρέψει αυτό το υπέροχο φως.

II. Αυτοί εκεί ψηλά, μας κυβερνούν με τον ίδιο τρόπο που τα παράσιτα καταβροχθίζουν τα λουλούδια, τις καλλιέργειες. Μας έχουν “δέσει τα χέρια” και μας έχουν οδηγήσει στην επιθυμία. Επιθυμία και νόστο για αυτά που χάσαμε και αυτά που δεν μπορούμε πια να αποκτήσουμε. Τα υλικά αγαθά, σε αυτά αναφέρομαι.

Ο κόσμος της διανόησης, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, παραμένει εκεί αναπαυμένος στις παλιές του δόξες, μη έχοντας το σθένος να αντισταθεί ΣΗΜΕΡΑ στην ανθρωπιστική καταστροφή. Αυτή είναι η εποχή, που θυσιάστηκε για χάρη του εμπορίου.

Βλέπω και κάποιους ανώνυμους, που μέσα στην ατομική τους καταστροφή υψώνουν τη φωνή τους, δουλεύουν το πνεύμα τους και μας λένε αυτά, που σε άλλες, παλιές εποχές βολέματος, έμοιαζαν αστεία. Και λέω, ναι, μπορούμε να ελπίζουμε ακόμη.

III. Λύγισαν οι ψυχές κάτω απ' το βάρος μιας πλαστής πραγματικότητας...

Τσάκισαν και οι διαπροσωπικές σχέσεις, γιατί πέσαμε στο πηγάδι... (τι έχεις να μου δώσεις; ...για να σου δώσω κι εγώ..). Δεν πάει έτσι άνθρωπε! Μάθε να δίνεις και μην περιμένεις τίποτα σε αντάλλαγμα! Γιατί έτσι θα παραμείνεις μόνος, θλιμμένος, δυστυχής και ψυχικά – πνευματικά ανάπηρος!

Κάποιοι παρέλυσαν, η ύπαρξή τους ξεθώριασε. Κι εκτός χρόνου πλέον, πρέπει να αποφασίσουν αν θα πέσουν ή θα τρέξουν να ξεφύγουν απ΄ το μάτι του κυκλώνα.

Κάνε το σωστά ή πέσε στην άλλη πλευρά.

Από την ημέρα που γεννήθηκες, τρέχεις να ξεφύγεις...

“In a spiral of thoughts, all alone in a silent way...”

Greece, Days of Change

Greece, Days of Change

Elena Zervopoulou / 78’ / 2014 / Greece, Italy

In times of recession, here is a portrait of three Greeks trying to take their destiny in their own hands. Could this crisis be our chance to re-invent ourselves and our society?
We follow Giorgos, who became homeless, finding the strength to overcome his difficulties and put his life back together. Then, Grigoris' family as it seeks a better quality of life leaving  the city. Finally, meet the activist volunteer group behind the "potato movement" (our protagonist Ilias) as their  activities impact the society as a whole by challenging the commercial foods supply chain and practicing solidarity and direct democracy. As the economic crisis lingers and deepens, Greece is not far away and we may see the necessity for initiatives like in Greece  in many  other countries in the not so far future.

Our protagonists are here to give us courage and strength.

 

Elena Zervopoulou

"Οι ιστορίες των πρωταγωνιστών αναδεικνύουν την παρούσα ανάγκη και δυνατότητα για αλλαγή στην Ελλάδα, για το κάθε ένα άτομο αρχικά και κατ’ επέκταση για την κοινωνία. Η ιδέα πίσω από τις αφηγηματικές γραμμές είναι να βιώσουμε την εξέλιξη, τις προκλήσεις και το δυναμικό μιας θετικής αλλαγής.

Πέρα από τις απογοητεύσεις και την οργή για τα λάθη του παρελθόντος που μας οδήγησαν σ’ αυτή τη κρίση, πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να πραγματοποιηθεί μια πραγματική αλλαγή των αξιών και τρόπου διαβίωσής μας προς μια πιο αλληλέγγυα και έντιμη κοινωνία." - Elena

Ilias Tsolakidis

"Πιστεύω στην αλληλεγγύη των ανθρώπων, θα πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει! Αυτόν τον τόπο πρέπει να τον φυλάξουν οι πολίτες, πρέπει να καλλιεργηθεί το ΕΜΕΙΣ." - Ilias

 Grigoris Kitsos

"Η κρίση ναι, δίνει ευκαιρίες. Δεν πρέπει να εγκλωβιζόμαστε. Τελείωσε αυτός ο τρόπος ζωής, άλλαξε. Όσο τον αποζητάς, είσαι δυστυχισμένος. Εντάξει, πάθαμε οτι πάθαμε... Τώρα πρέπει να ζήσουμε. Και αν καταφέρουμε ν' αφήσουμε κάτι πίσω μας, τέλεια...!" - Grigoris

George Barkouris

"Η ίδια μας η χώρα μας έχει εγκαταλείψει. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει κράτος, πρέπει να να βρούμε τρόπους να λειτουργήσουμε ώστε να βρίσκουμε λύσεις στα κοινά μας προβλήματα." - George

Directed and produced by Elena Zervopoulou
Cinematography: Elias Adamis - Elena Zervopoulou
Edit - Sound Desgin: Kenan Akkawi
Music: Drog_A_Tek
Production: One Vibe Films
Translation - Subtitling: Maria Polychronopoulou
Color Correction: Vagelis Metaxas - Graal S.A
Dialogue Editing: Valia Tserou - Final Mix Studio Echo
Graphics: Costas Polatoglou

"Προμηθέας και Οφηλία"

Πολλά τα μυστικά στα σκοτάδια του μυαλού και της ψυχής.

Μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν να εγκαταλείψουν την ελπίδα,
ακόμα και όταν είναι βέβαιοι για την ματαιότητα.

Και καταλήγω τώρα στο τελείωμα της διαδρομής, να υπερβαίνω την λογική,
για χάρη της ψυχής και του πνεύματος. Σαν τον Διογένη... άνθρωπο ζητώ... αναζητώ,
και που νόμισα πως βρήκα.

Υπέρβαση... "νόμισα - νόμιζα – υπέθεσα"!
Γιατί εμπιστευόμαστε την υπόθεση του μυαλού μας;
Δεν υπάρχουν στοιχεία για μια τέτοια "πραγματικότητα"!

Το συναίσθημα βοηθάει να φτιάξω την εικόνα...
αλλά δεν ξέρω αν είναι κάτι ζωντανό... βλέπω την σάρκα,
όμως δεν μπορώ να ξέρω τις σκέψεις της... και νομίζω, υποθέτω... θέλω.

Γιατί; επειδή είναι δημιούργημα της ελπίδας μου, αυτή είναι η δύναμη που έκανε
την φαντασία μου και το όνειρο πραγματικότητα... την δική μου, μόνο.

Κι έτσι καταλήγω να σκέφτομαι οτι κάποιος ονειρεύτηκε κι εμένα.
Και μόλις ξύπνησε... και με "σκότωσε", μόλις ξύπνησε, "πέθανα"... δεν υπάρχει
θεραπεία γι αυτό. Ο θάνατος δεν έχει επιστροφή.

Το ερώτημα, το παράπονο, "Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;"
δεν είναι του Χριστού πάνω στο σταυρό... είναι όλης της ανθρωπότητας,
ολόκληρης της δημιουργίας, είναι το παράπονο για την ματαιότητα...

----------------------------
"Μοιάζει σαν ευτυχία το αποτέλεσμα της δημιουργίας του νου..."
----------------------------

Οφηλία: Τι ψάχνεις, τι θέλεις να μάθεις;

Προμηθέας: Όταν με κοιτάς, αισθάνεσαι κάτι; Οτιδήποτε;

Οφηλία: Αν θέλεις πραγματικά να μάθεις, να ξέρεις, το μόνο που έχεις
να κάνεις, είναι να με κοιτάξεις πιο προσεκτικά...

Προμηθέας: Πρέπει να σε "διαγράψω" όμως, να σε σκοτώσω,
να εξαφανίσω την δημιουργία μου, το όνειρο, αυτό που δεν κατανοώ..

Οφηλία: Εντάξει, αλλά ξέρεις... φοβάμαι! Δεν θέλω να πεθάνω!

Προμηθέας: (Με απόγνωση) Ερωτεύτηκα το όνειρο και την ελπίδα μου!!
(...διαδικασία διαγραφής...)

Οφηλία: Το μυαλό μου.. διαλύεται! Χάνω τον εαυτό μου, την ύπαρξή μου...
σε παρακαλώ, σταμάτα! Σε παρακαλώ... μη με διαγράψεις!

Και η διεργασία "διαγραφής" τελειώνει... και το ποτάμι των ψυχών και
των ονείρων θα παρασύρει τα υπολείμματα της δημιουργίας μακρυά,
στον ωκεανό του τίποτα, και του θανάτου των αναμνήσεων.

Κι εσύ, ο δημιουργός και έπειτα δολοφόνος του ονείρου, βρίσκεσαι
στην φυλακή σου πάλι, αλυσοδεμένος με τα όρνια να σου ξεσκίζουν
τα σωθικά.

Προσπαθώντας χωρίς επιτυχία, να διαγράψεις και τα δικά σου συναισθήματα.
Αλλά δεν γίνεται... πρέπει να διαγράψεις ολόκληρη την ύπαρξή σου, να βρεις
το δρόμο της επιστροφής στη λήθη...

"Leftovers" - 2014